Εορτολόγιο

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Πως να διώχνης τους κακούς λογισμούς


Πως να διώχνης τους κακούς λογισμούς


ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΩΧΝΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ
Κανένας αρχάριος στην πνευματική ζωή δεν μπορεί να διώξη τον κακό λο­γισμό, αν ίσως δεν τον διώξη ο Θεός. δυνατές ψυχές μπορούν να πολεμήσουν και να διώξουν τούς κακούς λογισμούς, πλην κι αυτές όχι από λόγου τους, αλλά μαζί με τον Θεό τους πολεμούν και τούς διώχνουν.
Όταν σου έρχονται κακοί λογισμοί να επικαλήσαι ακατάπαυστα τον Κύριον Ιησούν, ήγουν να λες την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Γιέ του θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», κι αυτοί θα φυγαδευθούν γιατί δεν υποφέρουν τη θέρμη πού ανά­βει στην καρδιά η προσευχή. Η θέρμη αυτή είναι φωτιά που τους καίει, καθώς λέγει και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Με το όνομα του Ιησού χτύπα και λάβωνε τους εχθρούς. Επειδή και ο θεός ημών είναι φωτιά που αφανίζει την κακία.
Κιβωτός
Ιούνιος 1952
Αριθμ. Φύλλ. 6


  

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Στον γανωματή Α.Π. στο Πρίζρεν, για την ασθένεια πριν από το θάνατο

Στον γανωματή Α.Π. στο Πρίζρεν, για την ασθένεια πριν από το θάνατο


Για την ασθένεια πριν από το θάνατο


ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ
Στον γανωματή Α.Π. στο Πρίζρεν, για την ασθένεια πριν από το θάνατο
«Μη φοβάσαι το θάνατο μα την αρρώστια πριν α­πό το θάνατο». Έτσι διακηρύττεις. Έτσι λένε και πολλοί άλλοι. Οι άριστοι όμως των Χριστιανών δεν έ­λεγαν αυτό, αλλά παραδίνονταν στο θέλημα του Θε­ού, επειδή γνώριζαν ότι η ασθένεια δίνεται για την κάθαρση της ψυχής. Όποιος αγαπά την καθαρότητα μπορεί να μισήσει το νερό; Ο Δημιουργός μας, επιτρέπει τους σωματικούς πόνους πριν από το θάνατο, σαν άλλα παγωμένα ή καυτά ρεύματα νερού τα οποία καθαρίζουν τις ψυχές μας. Αν έτσι έχουν τα πράγμα­τα, τότε γιατί να επιθυμούμε έναν αιφνίδιο και ανώδυ­νο θάνατο;
Ακόμα και ο δίκαιος Αβραάμ, υπέφερε πριν πεθά­νει: και εκλείπων απέθανεν Αβραάμ εν γήρα καλώ (Γεν. 25, 8). Και ο πράος Ιακώβ, πλάγιαζε άρρωστος στο στρώμα πριν αποχωριστεί αυτό τον κόσμο. Το ί­διο και ο μεταμελημένος βασιλιάς Δαυίδ. Όταν, λοι­πόν, πέθαναν εν ασθενεία εκείνοι που με το Θεό συνομιλούσαν, τότε τι απομένει για τους μεγάλους αμαρ­τωλούς;
Σκέψου, ότι κάθε μέρα του Θεού πεθαίνουν χιλιά­δες και χιλιάδες γέροι και γριές, γυναίκες και ανίσχυ­ρα παιδιά. Με μικρές εξαιρέσεις, όλοι αυτοί είναι α­σθενείς και μέσα στην αρρώστια αποχωρίζονται από τούτη τη ζωή. Γιατί λοιπόν εσύ να φοβάσαι από τη μικρή εκείνη ταλαιπωρία πριν το θάνατο, την οποία δε φοβήθηκαν αδύναμοι γέροντες και αβοήθητα παι­διά;
Ένας από τους αγίους άνδρες παρακαλούσε συνε­χώς το Θεό να του στείλει ασθένεια πριν από το θάνα­το, να μην τον βρει ο θάνατος δίχως προειδοποίηση και να μην πεθάνει δίχως συγχώρηση. Για να μην α­φήσει τούτο τον κόσμο πριν εξαλείψει από μέσα του με την πικρία του πόνου, κάθε ανάμνηση των ευτελών απολαύσεων. Γιατί είναι γραμμένο στη Γραφή: ον α­γαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον πα­ραδέχεται (Εβρ. 12, 6), που σημαίνει: αυτόν που ο Θε­ός δεν μαστιγώνει, δύσκολα τον δέχεται.
Γι' αυτό, μη ζηλεύεις αυτούς που φεύγουν δίχως πόνους και βάσανα από τούτη τη ζωή. Θυμήσου τα πάθη του Σωτήρος πριν τον θάνατο, θυμήσου τα βά­σανα και την ταλαιπωρία των Αποστόλων, των Προ­φητών και των Μαρτύρων. Θυμήσου ακόμα, τους τό­σους ελάχιστους και άσημους ανθρώπους που καθημε­ρινά πεθαίνουν κατά χιλιάδες στα νοσοκομεία, θυμήσου τους και διώξε κάθε φόβο για την επιθανάτια α­σθένεια. Περίμενε την με υπομονή και όταν έρθει, δέξου την σαν δοσμένη από τον Θεό.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Γέρων Παΐσιος: Περί των Δαιμονισμένων

Περί των Δαιμονισμένων

Γέρων Παΐσιος: Περί των Δαιμονισμένων


Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου
Περί των Δαιμονισμένων
1)«Οι δαιμονισμένοι αντιδρούν σε οτιδήποτε ιερό»
2)«Μη δίνετε σημασία στα λόγια του δαιμονισμένου»


Oι μαύρες δυνάμεις του Σκότους
«Οι δαιμονισμένοι αντιδρούν σε οτιδήποτε ιερό»

 

- Γέροντα, πως μπορεί κανείς να καταλάβη αν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής;

- Αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί να το καταλάβη. Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο.
Λίγο αγιασμό αν τους δώσης η με άγιο Λείψανο αν τους σταύρωσης, αντιδρούν, επειδή στρυμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου. Ακόμη και επάνω σου αν έχης έναν σταυρό και τους πλησίασης, ανησυχούν, ταράζονται.

Κάποτε σε μια αγρυπνία στο Άγιον Όρος μου είπαν οι πατέρες ότι έχουν τον λογισμό πως κάποιος λαϊκός που ήταν εκεί είχε δαιμόνιο.
Κάθησα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον σταυρό μου που έχει Τίμιο Ξύλο. Τινάχθηκε επάνω· σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά. Όταν έφυγε λίγο ο κόσμος, πήγα με τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο.

Όταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι δαιμονισμένα, μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου και το κρύβω στην χούφτα μου. Και να δήτε, ενώ έχω κλειστά και τα δυο χέρια μου, το παιδάκι, αν έχη δαιμόνιο, κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το όποιο κρατώ το άγιο Λείψανο.
Αν όμως δεν έχη δαιμόνιο, άλλα λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου. Άλλοτε πάλι τους δίνω νερό στο οποίο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο άγιου Λειψάνου, αλλά, αν έχουν δαιμόνιο, δεν το πίνουν απομακρύνονται.

Σε ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μια φορά να φάη πρώτα γλυκά, για να διψάση πολύ, και μετά του έφερα από αυτό το νερό. «Στον Γιαννάκη, είπα, θα δώσω πιο καλό νερό». Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε να φωνάζη: «Αυτό το νερό με καίει. Τι έχει μέσα;». «Τίποτε», του λέω. «Τι με κάνεις; με καίει», φώναζε.«Δεν καίει εσένα· κάποιον άλλον καίει», του λέω. Τον σταύρωνα στο κεφάλι, και τινάζονταν τα χέρια, τα πόδια του... Έπαθε δαιμονική κρίση.
Το δαιμόνιο το έκανε ένα κουβάρι. Θυμάστε κι εκείνον τον φοιτητή που είχε έρθει εδώ παλιά; «Έχω μέσα μου δαιμόνιο, μου έλεγε, και με τυραννάει πολύ. Περνάω μαρτύριο από τον δαίμονα, γιατί με αναγκάζει να λέω και αισχρά. Έχω φθάσει σε απελπισία. Αισθάνομαι να με πιέζη μέσα μου, να με σφίγγη πότε εδώ, πότε εκεί», και ο καημένος έδειχνε την κοιλιά του, το στήθος, τα πλευρά, τα χέρια. Επειδή ήταν πολύ ευαίσθητος, για να μην τον πληγώσω και για να τον παρηγορήσω, του είπα: «Κοίταξε, δεν έχεις μέσα σου δαιμόνιο· μια εξωτερική δαιμονική επίδραση είναι επάνω σου».

Όταν πήγαμε στην εκκλησία, είπα στις αδελφές που ήταν εκεί να κάνουν ευχή για το δυστυχισμένο πλάσμα του Θεού, κι εγώ πήρα από το Ιερό ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου, τον πλησίασα και τον ξαναρώτησα: «Σε ποιο σημείο σε πιέζει και σε βασανίζει ο δαίμονας; Που νομίζεις ότι βρίσκεται;».

Μου έδειξε τότε τα πλευρά του. «Που, εδώ;», τον ρώτησα και ακούμπησα επάνω την χούφτα μου με το άγιο Λείψανο. Βγάζει αμέσως ένα ουρλιαχτό! «Μ' έκαψες, μ' έκαψες! Δεν φεύγω...ω...ω! Δεν φεύγω!». Φώναζε, έβριζε, έλεγε αισχρά. Τότε άρχισα μέσα μου να λέω: Κύριε Ίησου Χριστέ, Κύριε Ιησού Χριστέ, δίωξε το ακάθαρτο πνεύμα από το πλάσμα Σου και να τον σταυρώνω με το ιερό Λείψανο.

Αυτό γινόταν επί είκοσι λεπτά. Ύστερα ο δαίμονας τον σπάραξε, τον έρριξε κάτω. Έκανε τούμπες. Το κουστούμι του έγινε μέσ' στις σκόνες. Τον σηκώσαμε όρθιο. Έτρεμε ολόκληρος και έκανε έντονες σπασμωδικές κινήσεις. Πιάσθηκε από το τέμπλο, για να στηριχτεί. Από τα χέρια του έτρεχε κρύος ιδρώτας, όπως είναι η δροσιά στα χορτάρια. Σε λίγο έφυγε ο δαίμονας και ηρέμησε. Έγινε καλά και τώρα είναι μια χαρά.

«Μη δίνετε σημασία στα λόγια του δαιμονισμένου»

- Γέροντα, τι πρέπει να προσεχή κανείς, όταν συζητά με έναν δαιμονισμένο;

- Να λέη την ευχή και να του φέρεται με καλωσύνη.

- Γέροντα, θυμούνται οι δαιμονισμένοι τι λένε πάνω στην κρίση τους;

- Άλλα τα θυμούνται και άλλα δεν τα θυμούνται. Δεν ξέρουμε πως εργάζεται ο Θεός. Μερικές φορές επιτρέπει να τα θυμούνται, για να ταπεινωθούν και να μετανοήσουν.
Και όταν ζητάη κάτι ο δαιμονισμένος, δεν είναι εύκολο να καταλάβη κανείς πότε αυτό είναι από τον διάβολο και πότε το έχει ανάγκη ο ίδιος.
Είχα συναντήσει κάπου μια δαιμονισμένη κοπέλα. Αυτή είχε διαβάσει Καζαντζάκη και πίστευε κάτι βλάσφημα πράγματα με αποτέλεσμα να δαιμονισθή.
Ξαφνικά την επίασε το δαιμόνιο και έβαλε κάτι φωνές! «Καίγομαι, καίγομαι!». Οι δικοί της την κρατούσαν, για να την σταυρώσω.

Μετά φώναζε: «Νερό, νερό!». Λέω:«Φέρτε της νερό». «Όχι, όχι, μου λένε, γιατί μας είπε κάποιος να μην κάνουμε υπακοή στον διάβολο». «Τώρα, λέω, η καημένη διψάει. Φέρτε νερό». Καταλάβαινα πότε ήταν το κάψιμο από τον διάβολο και πότε ήταν από δίψα. Ήπιε η καημένη κάνα-δυο ποτήρια νερό. «Κάρβουνα, έλεγε, έχω μέσα μου, τόσο κάψιμο νιώθω. Και έναν κουβά νερό να έπινα, δεν θα έσβηνε μέσα μου η φωτιά». Τέτοιο κάψιμο ένιωθε!

-Όταν, Γέροντα, φωνάζη ένας δαιμονισμένος, πως καταλαβαίνουμε πότε μιλάει ο διάβολος μέσω του άνθρωπου και πότε ο άνθρωπος;

- Όταν μιλάη ο διάβολος, τα χείλη δεν κινούνται κανονικά· κινούνται σαν μηχανή. Ενώ, όταν μιλάη ό άνθρωπος, κινούνται φυσιολογικά. Όταν φωνάζη ένας δαιμονισμένος, την ώρα που του διαβάζουν εξορκισμούς η οι άλλοι εύχονται γι' αυτόν, άλλοτε η ίδια η ψυχή βασανίζεται και λέει λ.χ. στον διάβολο: «φύγε, τι κάθεσαι;» και άλλοτε ο διάβολος βρίζει τον άνθρωπο η τον ιερέα η βλασφημάει τον Χριστό, την Παναγία, τους Άγιους. Άλλοτε λέει ψέματα η άλλοτε πιέζεται από την δύναμη του ονόματος του Χριστού να πη την αλήθεια.

Μερικές φορές πάλι ο δαιμονισμένος λέει δικά του από τα πνευματικά που έχει διαβάσει κ.λπ. Τι να πω; Μπερδεμένα πράγματα. Γι' αυτό, όταν συζητάτε μαζί του, να προσέχετε πολύ. Μη δίνετε σημασία στα λόγια του. Μπορεί να λέη λ.χ. «με καίς». Αν πράγματι τον καίς και πης «τον καίω», κάηκες. Αν δεν τον καίς και πιστέψης ότι τον καίς, κάηκες δυο φορές. Η μπορεί να φωνάζη «βρωμιάρες» και σε μια να πη: «Εσύ είσαι καθαρή». Αν εκείνη το πιστέψη, πάει, χάθηκε. Γι' αυτό μην κάνετε πειράματα με τον διάβολο.

Σε ένα μοναστήρι πήγαν έναν δαιμονισμένο και ο ηγούμενος είπε στους πατέρες να πάνε στην εκκλησία να κάνουν κομποσχοίνι. Είχαν εκεί και την κάρα του Αγίου Παρθενίου1, επισκόπου Λαμψάκου, και το δαιμόνιο στρυμώχθηκε πολύ. Συγχρόνως, ο ηγούμενος ανέθεσε και σε έναν ιερομόναχο να διάβαση στον δαιμονισμένο εξορκισμούς.
Ο ιερομόναχος αυτός ήταν ευλαβής μεν εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είχε κρυφή υπερηφάνεια. Ήταν αγωνιστής και τυπικός σε όλα. Νουθετούσε πνευματικά τους άλλους, γιατί ήταν και λόγιος. Ο ίδιος όμως δεν βοηθιόταν από κανέναν, γιατί οι άλλοι, από σεβασμό, όταν τον έβλεπαν να κάνη κάτι στραβό, δίσταζαν να του το πούν.

Είχε δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στον εαυτό του ότι είναι ο πιο ενάρετός της μονής κ.λπ. Ο πονηρός βρήκε ευκαιρία εκείνη την ημέρα να του κάνη κακό. Έβαλε την πονηριά του, για να του δώση την εντύπωση ότι αυτός διώχνει το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο.
Μόλις λοιπόν άρχισε να διαβάζη τους εξορκισμούς, άρχισε το δαιμόνιο να φωνάζη: «καίγομαι! που με διώχνεις, άσπλαχνε;», οπότε νόμισε ότι καίγεται από τον δικό του εξορκισμό - ενώ ο δαίμονας ζοριζόταν, γιατί προσεύχονταν και οι άλλοι πατέρες -, και απάντησε στον δαίμονα: «Να έρθης σ' εμένα».
Το είχε πεί αυτό ο Άγιος Παρθένιος σε ένα δαιμόνιο, άλλα εκείνος ήταν άγιος. Μια φορά δηλαδή που ένα δαιμόνιο φώναζε: «καίγομαι, καίγομαι, που να πάω;», ο Άγιος του είπε: «Έλα σ' εμένα». Τότε το δαιμόνιο είπε στον Άγιο: «και μόνον το όνομά σου με καίει, Παρθένιε!», και έφυγε από τον δαιμονισμένο που ταλαιπωρούσε.

Πήγε και αυτός να κάνη τον Άγιο Παρθένιο και δαιμονίσθηκε. Από εκείνη την στιγμή τον εξουσίαζε πια ο δαίμονας. Χρόνια ολόκληρα βασανιζόταν και δεν μπορούσε να αναπαυθή πουθενά. Συνέχεια γύριζε, πότε έξω στον κόσμο και πότε μέσα στο Άγιον Όρος. Τι τράβηξε ο καημένος!
Του είχε δημιουργήσει αυτή η κατάσταση ψυχική κούραση και σωματική κόπωση με τρεμούλα. Και να δήτε, ενώ ήταν καλός παπάς, δεν μπορούσε μετά να λειτουργήση[2]. Βλέπετε τι κάνει ο διάβολος;

- Γέροντα, έχει κάποια σχέση ο καφές με τις αντιδράσεις ενός δαιμονισμένου;

- Όταν το νευρικό σύστημα είναι ταραγμένο και πιή κανείς πολλούς καφέδες, κλονίζονται τα νεύρα και το ταγκαλάκι εκμεταλλεύεται αυτήν την κατάσταση. Δεν είναι ότι ο καφές είναι κάτι δαιμονικό. Χρησιμοποιεί το ταγκαλάκι την επίδρασή του στα νεύρα, και ο δαιμονισμένος αντιδράει χειρότερα.

_______________

1. Η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Φεβρουαρίου.

2. Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 96-97.

Απόσπασμα από τις σελίδες 195-200 του βιβλίου:
πηγή: http://anavaseis.blogspot.com/2011/04/2-1-2_08.html       
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄    
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
    «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
 ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

ΚΑΘΑΡΘΩΜΕΝ ΤΑΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΨΟΜΕΘΑ

ΚΑΘΑΡΘΩΜΕΝ ΤΑΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΨΟΜΕΘΑ

Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα


ΚΑΘΑΡΘΩΜΕΝ ΤΑΣ  ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
 ΚΑΙ ΟΨΟΜΕΘΑ
Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα μας κράζει ο θεόγλωσσος υμνωδός, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγοντας «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες». Μας κράζει λοιπόν να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, για να μπορέσουμε να δούμε τον Χριστό τον αναστημένον από τον τάφο. Να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, γιατί είναι ακάθαρτες, βρωμισμένες, επειδή τις μεταχειριζόμαστε για σαρκικά και υλικά πράγματα.
Και πώς άραγε καθαρίζονται οι αισθήσεις; άμα καθαρισθεί η καρδιά και η διάνοιά μας με την πνευματική τροφή και με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, θα καθαρισθούνε κ’ οι αισθήσεις μας και θα γίνουνε από σαρκικές, πνευματικές. Ο υμνωδός το λέγει αυτό γιατί το διδάχθηκε από τον ίδιο τον Κύριο και Σωτήρα του που είπε στους Μακαρισμούς: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».  Κι αν καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, λέγει πως θα δούμε τον Χριστόν «εξαστράπτοντα», με αστραπή, όχι θαμπά, αλλά καθαρώτατα, αστραφτερόν από το αζύγωτο φως της Αναστάσεως, «τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως». Κι όχι μονάχα θα τον δούμε «τηλαυγώς», αλλά και θα τον ακούσουμε κιόλας (γι’ αυτό πρέπει να είνε καθαρές όλες οι αισθήσεις μας), κ’ ηφωνή του δεν θάρχεται από μακρυά, να αμφιβάλλουμε αν τον ακούσαμε ή δεν τον ακούσαμε, αλλά «τρανώς», δυνατά.
Τις αισθήσεις μας δεν τις μολεύουμε μονάχα σαν κάνουμε μ’ αυτές σαρκικά έργα κι ενέργειες, δηλαδή σαν τις μεταχειριζόμαστε για τις απολαύσεις του κορμιού, αλλά κι όταν τις μεταχειριζόμαστε για κάποια έργα που τα λέει ο κόσμος «πνευματικά», ενώ είνε κι αυτά σαρκικά, και μάλιστα αυτά είνε συχνά πιο πονηρά από τ’ άλλα που φαίνονται φανερά πως είνε σαρκικά.
Αυτά τα λεγόμενα «πνευματικά» έργα είνε οι πονηρές σκέψεις που κάνει ο νους μας ψάχνοντας τα θεϊκά πράγματα, και που είνε ασεβέστατες, και σ’ αυτές μάς σπρώχνει η υπερηφάνειά μας και η αφοβία μας μπροστά στο Θεό, γιατί δίνουνε τροφή στην ματαιοδοξία μας, επειδή φαινόμαστε πολύξεροι στους άλλους, ενώ ο σοφός Σολομών είπε: «Αρχή της σοφίας (δηλ. της κατά Θεόν σοφίας) είνε ο φόβος του Κυρίου». Μ’ αυτά τα ψαξίματα και με τις φιλοσοφίες, ο χριστιανός αληθινά μολύνει τις αισθήσεις του, τις στομώνει, κι αντί να τις κάνει πνευματικές, τις κάνει όργανα χονδροειδή, αφού μ’ αυτές ερευνά χονδροειδή, υλικά πράγματα, κι όχι πνευματικά. Γιατί, όπως είπα πριν, με όλο που αυτές οι ενέργειες φαίνονται πνευματικές, στ’ αληθινά είνε σαρκικές, κατά τον απόστολο Παύλο που λέγει πως τις κάνει «ο νους της σαρκός», γράφοντας στους Κολοσσαείς: «Μηδείς υμάς καταβραβευέτω θέλων εν ταπεινοφροσύνη και θρησκεία των Αγγέλων, α μη εώρακεν εμβατεύων, εική φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός αυτού.» (Κολος. Β, 18). Και στους Εφεσίους γράφει: «Τούτο ουν λέγω και μαρτυρόμαι εν Κυρίω, μηκέτι υμάς περιπατείν καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατεί εν ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι τη διανοία, όντες απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού δια την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών.» (Εφεσ. Δ, 18). Ποια λοιπόν λέγει «ματαιότητα του νοός των εθνών»; Δεν λέγει τα μάταια ψαξίματα που κάνανε οι φιλόσοφοι, ας ήτανε κι εκείνοι που φαινότανε οι πιο πνευματικοί; Αυτά που λέγανε ήτανε σαρξ, (γιατί «το εκ της σαρκός σάρξ εστι») αφού ό,τι κάνανε το κάνανε όντας «απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού», δηλαδή το κάνανε με πνεύμα σαρκικό. Όποιος ψάχνει κι ερευνά μ’ αυτό το σαρκικό πνεύμα, πρώτα χάνει την παρθενική απλότητα της διανοίας, για την οποία πρωτομακάρισε (αυτός είνε ο πρώτος μακαρισμός) ο γλυκύτατος Χριστός μας εκείνους που την έχουνε, λέγοντας «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Ύστερα, αυτός που σκαλίζει με το μυαλό του τα θεία, πειράζει τον Θεό που κρύβεται από τις αδιάκριτες διάνοιες και χώνεται μέσα στο γνόφο, κι αυτό το φανερώνει με το στόμα του προφήτη Ησαΐα, λέγοντας «Φανερός έγινα σε εκείνους που δε με ρωτάνε, και γνωρίσθηκα από εκείνους που δεν με ζητάνε με πονηρία». Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: «Πίστις ουκ έστι το ζητούμενον· ον τρόπον γαρ ελπίς βλεπομένη ουκ έστιν ελπίς ούτω και πίστις ερευνωμένη και ουκ έχουσα το αζήτητον, πίστις ουκ είη, κατά τον ίσον τη ελπίδι λόγον». Κι ο μέγας Βασίλειος λέγει: «Το απλούν της πίστεως ισχυρότερόν εστι των λογικών αποδείξεων».
Και μολαταύτα πλήθος χριστιανοί καταγίνονται ακόμα σήμερα, και πιο πολύ μάλιστα, με τέτοιου είδους ψαξίματα και έρευνες «απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού» όπως έλεγε ο Παύλος για τους εθνικούς, κι ανακατεύουνε με την πίστη, που δεν γνωρίσανε οι δυστυχείς τι λογής πράγμα είναι, τις επιστήμες και τις φιλοσοφίες, και «ψυχραίνουνε» μ’ αυτά που λένε «την πίστη των πολλών», κι ενώ ο μάταιος λογισμός τους καταγίνεται με «μάταια και ψευδή», καταργούνε από αλαζονεία κι από κουφότητα την αγία Παράδοση της Ορθοδοξίας, ώστε ο χριστιανισμός να καταντήσει ένα σύστημα επίγειας ζωής, χωρίς αποκαλύψεις Αθανασίας, δηλαδή χωρίς Χριστό. Κι αυτοί θέλουνε να διδάξουνε τα απλοϊκά κι αθώα πρόβατα του Χριστού που τα μακάρισε ο ίδιος σ’ όλους τους Μακαρισμούς, μα ιδιαίτερα στον πρώτο και στον όγδοο.
Τούτοι λοιπόν οι άνθρωποι πώς γιορτάζουνε Χριστόν Αναστάντα εκ νεκρών! Ξένον και παράδοξον! Φιλοσοφούντες και επιστημούντες πιστεύουν; Μα ποιος πίστεψε ποτέ φιλοσοφώντας; Ρωτώ να μάθω. Με τον Χριστό, η φιλοσοφία τελείωσε και θάφτηκε για όποιον πίστεψε σ’ Αυτόν. Ας ακούσουνε τον Παύλο που φωνάζει «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά και πάντα». Ποια είναι τα αρχαία; «Η ματαιότης του νοός» οι έξυπνοι κι εύστροφοι συλλογισμοί, το να ψευδοταπεινώνεσαι ενώ η περιφάνειά σου φανερώνεται από τα διανοήματά σου, όπως κάνανε προ Χριστού οι ηθικοί φιλόσοφοι και τώρα οι ηθικολόγοι Χριστιανοί. «Ιδού γέγονε καινά τα πάντα». Φωνή ελπιδοφόρα του ευλογημένου Παύλου, που ξαναλέγει στην καρδιά μας, ό,τι λέγει και το «χαίρετε» που είπε ο Αναστημένος Κύριός του και Κύριός μας! «Να, τα πάντα γινήκανε καινούρια!» Γινήκανε καινούρια γιατί είναι «καινόν και ξένον» η Ανάσταση του Χριστού, κι αυτό το «καινούριο» τα έκανε όλα καινούρια, επειδή κατήργησε τα παλιά. Κατήργησε τα παλιά «ο καταργήσας τον θάνατον», γιατί όπου δεν βρίσκεται «ο αρχηγός της Ζωής» βασιλεύει ο θάνατος. Κατήργησε την κατάρα της σαρκός, κι έφερε την ευλογία του Πνεύματος. Κατήργησε την γνώση κι έφερε την Πίστη («Δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται»).
Το παλιό ήτανε η Γνώση, το ψάξιμο, το να ψηλαφεί ο άνθρωπος στα τυφλά και να μη βρίσκει τίποτα. Το καινούριο είναι η Πίστη που ανοίγει τα πνευματικά μάτια του ανθρώπου και βλέπει τον Ήλιο της Δικαιοσύνης «Χριστόν εξαστράπτοντα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως». Εκείνος φθάνει για όλα, δεν χρειάζεται πια διόλου να ψάχνει το μυαλό μας σαν των εθνικών φιλοσόφων, αφού βρέθηκε «η οδός», δηλαδή Εκείνος που είπε καθαρά και σύντομα: «Πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου· και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν ει μη ο Πατήρ, ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει ει μη ο Υιός, και ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι.» (Ματθ. ια’, 27).
«Ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι», «σ’ όποιον θέλει ο Υιός να φανερώσει, να γνωρίσει τον Πατέρα». Πού πας, λοιπόν, χριστιανέ, να γνωρίσεις τον Θεόν και τον Χριστόν εσύ, ο τυφλός, ο αδύνατος, ο ακάθαρτος, με την δική σου δύναμη, ενώ ο ίδιος ο Κύριός μας είπε πως μονάχα ο Πατέρας φωτίζει τη διάνοιά σου για να γνωρίσεις τον Χριστό, κι ο Χριστός για να γνωρίσεις τον Πατέρα; Και δεν πέφτεις σε προσευχή να το παρακαλέσεις να σε φωτίσει, αλλά καταγίνεσαι με ασεβή ψαξίματα, όπως εκείνοι οι αρχαίοι που δεν είχανε ακούσει ακόμα τον Χριστό να λέγει με εξουσία αυτά τα λόγια; Κι αλλού που λέγει «Εγώ είμαι η θύρα, εγώ είμαι η οδός, εγώ είμαι ο καθηγητής, εγώ είμαι το φως, εγώ είμαι ο γιατρός, ο μεσίτης (Τιμοθ. Α, β, 2), ο ποιμήν, ο ραββί. Αυτός είναι ο «πρωτότοκος της καινής κτίσεως», που έκανε «καινά τα πάντα» κι έκανε και «καινούς ανθρώπους», «τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Ναι, με την Ανάσταση του Χριστού όλα γινήκανε καινούρια. Γι’ αυτό κι ο υμνωδός λέγει με χαρά κι αγαλλίαση «Δεύτε πόμα πίομεν καινόν ουκ εκ πέτρας αγόνου (της φιλοσοφίας) τερατουργούμενον, αλλ’ αφθαρσίας πηγήν εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού εν ω στερούμεθα» και «Δεύτε του καινού της αμπέλου γεννήματος της θείας ευφροσύνης εν τη ευσήμω ημέρα της εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν ως Θεόν εις τους αιώνας».
Αδελφοί μου Χριστιανοί, εσείς που καταγινόσαστε με τις επιστήμες και με τις φιλοσοφίες, ακούστε τον Κύριο που λέγει με το στόμα του προφήτη «Εμένα με αφήσανε, που είμαι πηγή της ζωής, και σκάψανε κάποιους ξερόλακκους που δεν έχουνε νερό». Και που λέγει με το δικό του στόμα στο Ευαγγέλιο «όποιος βάλει το χέρι του στο αλέτρι μου και βλέπει πίσω, δηλαδή δεν απαρνήθηκε την κοσμική γνώση που καταγίνονται οι άνθρωποι πριν να έλθω εγώ στον κόσμο, δεν είναι δεκτός στη βασιλεία του Θεού» (Λουκ. θ’, 62). Και που είπε πάλι άλλη φορά: «δε βάζουνε καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά».
Ας καθαρίσουμε λοιπόν τη διάνοιά μας από τη θολούρα της πολύπλοκης γνώσεως, γιατί αλλοιώς δεν θα δούμε τον Χριστό «εξαστράπτοντα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως», κι ούτε θα τον ακούσουμε να λέγει τρανώς το «Χαίρετε». Μάτια να τον δούμε κι αυτιά για να τον ακούσουμε δεν μπορεί να μας δώσει με κανέναν τρόπο η γνώση, η «κενή απάτη», αλλά μονάχα η ευλογημένη Πίστη στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό που είνε δοξασμένος στους ατελεύτητους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Φώτης Κόντογλους
ΚΙΒΩΤΟΣ ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ
ΕΤΟΣ Α’ ΜΑΡΤΙΟΣ 1952

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ανέστη Χριστός και "ιδού γέγονε καινά τα πάντα".

Ανέστη Χριστός και "ιδού γέγονε καινά τα πάντα".

Ανέστη Χριστός και "ιδού γέγονε καινά τα πάντα".


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ
Αριθ. Πρωτ. 26 Νύκτα Αναστάσεως 2011
Εν τω Ιερώ Επισκοπείω
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 146η
ΘΕΜΑ: Ανέστη Χριστός και "ιδού γέγονε καινά τα πάντα".
Αγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
-Α-
Σήμερα, που μας λούζει πλούσια το αναστάσιμο Φως, η σκέψη μας στρέφεται στο τι μας πρόσφερε ο Ιησούς Χριστός με το να βγη από τον Τάφο, νικητής και θριαμβευτής του θανάτου και της αμαρτίας. Γιατί, πράγματι, τι ήταν ο κόσμος προτού να αναστηθή ο Χριστός ; Θα αφήσω να μας το πη το στόμα του Χριστού, ο απόστολος Παύλος, με τρόπο συγκλονιστικό, στο πρώτο κεφάλαιο της επιστολής που έστειλε προς τους χριστιανούς της Ρώμης, και από τον στίχο 22 μέχρι τον 32ο, όπου και τελειώνει το πρώτο αυτό κεφάλαιο : Οι άνθρωποι, γράφει, ενώ ισχυρίζονται ότι είναι σοφοί, αποδείχθηκαν μωροί και ανόητοι, διότι προτίμησαν να λατρεύουν τα είδωλα αντί για τον αληθινό Θεό. Γι' αυτό ακριβώς ο Θεός επήρε την χάρη Του από αυτούς και τους άφησε να παραδοθούν στις αισχρές επιθυμίες των καρδιών τους και στην ατίμωση του σώματός τους με τα πάθη της "ατιμίας" και με ακατανόμαστες ασέλγειες. Γιατί εθεοποίησαν τις "παρά φύσιν" σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Κι' όπως ήταν φυσικό, κυριεύθησαν από κάθε είδος αμαρτίας, από ανηθικότητα, πονηρία, πλεονεξία, κακία και δόλο · επινοούν και εφευρίσκουν κακά, είναι απειθείς στους γονείς, καταπατούν τον λόγο και τις συμφωνίες που έκαναν με τους άλλους, δεν έχουν ούτε αυτήν την στοργή, την τόσο φυσική και σ' αυτά ακόμη τα ζώα, είναι αδιάλλακτοι και ξένοι προς τον οίκτο και την ευσπλαγχνία. (Ρωμ. α 22-32).
-Β-
Αυτή, ακριβώς, είναι η εικόνα που παρουσίαζε ο αρχαίος κόσμος. Εικόνα σαπίλας και ηθικής παρακμής, που, ανθρωπίνως, έδινε την εντύπωση ότι τίποτε δεν μπορούσε ν' αλλάξη και να διορθωθή. Ο κόσμος εβάδιζε ολοταχώς προς την καταστροφή.
Κι' όμως ! Μόλις ακούστηκε το μήνυμα ότι ο Χριστός Ανέστη, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Η ελπίδα της σωτηρίας θρονιάστηκε στις καρδιές. Και οι άνθρωποι πήραν ν' αλλάζουν συνήθειες και ζωή. Έτσι, όταν μετά την Πεντηκοστή, οι Απόστολοι άρχισαν να κηρύττουν Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα, οι πρώτοι ακροατές τους, οι οποίοι δεν ήσαν άλλοι από εκείνους που είχαν σταυρώσει τον Χριστό, "κατενύγησαν τη καρδία", ένοιωσαν, δηλαδή, μέσα τους ένα συγκλονισμό. Η μετάνοια και το Άγιο Βάπτισμα ήρθε σαν επιστέγασμα εκείνου του πρωτοφανούς συγκλονισμού. Τρεις χιλιάδες ήσαν οι πρώτοι χριστιανοί. Κι' έπειτα έγιναν 5.000, εκατομμύρια ολόκληρα, που ζούσαν τώρα μια καινούργια ζωή, σ' έναν κόσμο, τον οποίο εφώτιζε το ιλαρό και ζωογόνο αναστάσιμο Φως.
-Γ-

Γι' αυτό, ο απ. Παύλος θα γράψη προς τους χριστιανούς της Κορίνθου, οι οποίοι, να σημειωθή, ζούσαν σ' ένα περιβάλλον ιδιαίτερα διεφθαρμένο : "Ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις · τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα" (Β΄ Κορ. ε 17). Δηλαδή, καθένας, που είναι ενωμένος με τον Χριστό, είναι νέο δημιούργημα. Η αρχαία κατάσταση, την οποία είχε δημιουργήσει η αμαρτία, επέρασε. Τώρα, όλα έχουν γίνει καινούργια.
Και, πραγματικά, αδελφοί μου. Οι μάρτυρες της παλαιάς εποχής, οι Νεομάρτυρες της Τουρκοκρατίας, οι σύγχρονοι μάρτυρες σ' Ανατολή και Δύση, φανερώνουν ότι μόνο με την δύναμη της Αναστάσεως του Χριστού, μπορούσε να γίνη αυτό το θαύμα: Νέοι, δηλαδή, και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες, μορφωμένοι και ολιγογράμματοι, πλούσιοι και φτωχοί, περιφρονώντας τις κοσμικές απολαύσεις και ηδονές και την πρόσκαιρη και φευγαλέα δόξα, στερέωσαν την Εκκλησία, η οποία παρά τους λυσσαλέους (παλαιούς και σημερινούς) διωγμούς, μένει ασάλευτη στον αιώνα.
-Δ-
Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι η μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου γιορτάζεται πάντοτε την πασχαλινή περίοδο, για να τονιστή αυτό που έχει διακηρύξει ο ιερός Χρυσόστομος : "Η Εκκλησία πολεμουμένη νικά". Έτσι γινόταν πάντοτε, έτσι θα γίνη και τώρα. Ακούμε για κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, για την αφαίρεση των ιερών εικόνων από τα Σχολεία, τα Δικαστήρια και αλλού, για χωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία και ούτω καθ' εξής. Όμως, μη ταραζώμαστε, μη τα χάνουμε. Ο Χριστός, από την ώρα που αναστήθηκε, Αυτός κυβερνάει την Εκκλησία, τον κόσμο και την Ιστορία.
-Ε-
Αγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Χρόνια πολλά, ψηλά οι καρδιές, θάρρος και πίστη θερμή και δυνατή. Οι δύσκολες μέρες θα περάσουν. Θα 'ρθουν και οι καλοί καιροί. Εμείς ας ζούμε μέσα και κάτω από την σκέπη της Αγίας μας Εκκλησίας. Ιδιαίτερα τα νειάτα : τα μαθητικά, τα φοιτητικά, τα εργαζόμενα και τα στρατευμένα παιδιά της Ελληνικής μας Πατρίδος. Αναστάσιμο χαιρετισμό απευθύνω και προς τους Βορειοηπειρώτες και τους Κυπρίους αδελφούς, που συνεχίζουν ν' ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους, αλλά γνωρίζουν ότι μετά ακολουθεί η Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη ! Τα πάντα καινούργια. Για όλους μας και για όλο τον κόσμο.
Διάπυρος ευχέτης εν Χριστώ Αναστάντι
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ 

  

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ..
..ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ..

ΘΑΥΜΑ ΕΝ ΩΡΑ ΒΑΠΤΙΣΗΣ ΤΟ 1980


Ενας Σέρβος σπουδαστής, ονόματι Πέτρος Ρέστοβιτς από το Βελιγράδι, άθεος και αβάπτιστος μεχρι τα 19 του χρόνια, βρήκε την πίστη και ζήτησε να βαπτιστεί στο μοναστήρι του Χιλανδαρίου. Καθώς γινόταν το μυστήριο του βαπτίσματος, κάποιος φίλος του τράβηξε μια φωτογραφία. Την ώρα που φωτογράφιζε, επέτρεψε ο Θεός να φανεί κάτι από την αόρατη χάρη του μυστηρίου του βαπτίσματος.
Αυτό φάνηκε όταν εκτυπώθηκαν οι φωτογραφίες. Ολοι παρετήρησαν με κατάπληξη και ιερό δέος ότι στο κεφάλι του νεοφωτίστου καθόταν ένα λευκό περιστέρι!!! Η συγκίνηση του ίδιου μόλις είδε τη φωτογραφία ήταν απερίγραπτη.Το γεγονός αυτό συνέβη το 1980 στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, του Αγίου Ορους.

http://www.agioritikovima.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=2068:miracle-while-bapt

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Μ. Παρασκευή - Τα Άγια και Σωτήρια και Φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, επιτελούμεν


Μεγάλη Παρασκευή! Σταύρωσις!


Μ. Παρασκευή - Τα Άγια και Σωτήρια και Φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, επιτελούμεν

Νεκρωμένοι
«Και εσταύρωσαν Αυτόν»
(Μάρκ. ιε' 1-41, Κολασ. γ' 1-5)

Μεγάλη Παρασκευή!
Σταύρωσις!
Το μεγαλύτερο έγκλημα της Ιστορίας. Ο άνθρωπος σταυρώνει τον Θεό του, αφού προηγουμένως τον γελοιοποίησε.
«Ίδε ο Άνθρωπος».
Ο άνθρωπος ο ξεπεσμένος, όπως τον κατήντησε η αμαρτία.
Δείχνοντας ο Πιλάτος τον Ιησούν, έδειχνε στην πραγματικότητα την ξεπεσμένη ανθρωπότητα όπως την ανέλαβε ο Θεός Λόγος. Φτωχέ άνθρωπε! Η ιστορία του Ιησού, δείχνει την απύθμενη φτώχεια σου μπροστά στον απύθμενο δικό του πλούτο. Και ο Θεός επιμένει. Θέλει να σε ανεβάση. Θέλει να σου παρουσιάση το μέγεθος του εγκλήματός σου για να φανή ο πλούτος της δικής του αγαθότητος στη συγχώρησι.
Απ' αυτά ακριβώς τα φλογισμένα στο σταυρό χείλη του, δόθηκε η άφεσις. Και από την λογχισμένη του πλευρά, βγήκε η «καινή» του ανθρώπου «κτίσις». Εμείς τον σταυρώσαμε, κι απ' τις ωδίνες που του προκαλέσαμε γέννησε τη σωτηρία μας.
Ένας διάσημος ζωγράφος σ' ένα πίνακά του με θέμα την Αποκαθήλωσι του Ιησού, ανάμεσα στα πρόσωπα που αποκαθηλώνουν το νεκρό σώμα του Κυρίου, έβαλε και το δικό του. Όταν ρωτήθηκε, απήντησε ότι και αυτός με τον τρόπο της ζωής του είχε πολλά καρφιά μπήξει στο Σώμα του Χριστού.
Φτωχή ψυχή!, Ήσουν και συ εκεί όταν σταύρωναν τον Χριστό.
Τα μάτια σου τώρα γέμισαν δάκρυα. Ζήτησες ταπεινά συγνώμην. Έλα λοιπόν και συ να νεκρωθής μαζί με τον Ιησούν.
«Απεθάνετε, και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ... Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης...»
Να νεκρωθώ, Κύριε, στην αμαρτία, αυτό λαχτάρησε η θεϊκή Σου Καρδιά!

 


Απολυτίκιον. Ήχος δ'.

Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου, τω τιμίω Σου αίματι. τω Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς, την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις, Σωτήρ ημών, δόξα Σοι.

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ

Ενώπιον του Εσταυρωμένου


ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ
του μακαριστού Γέροντος Ευσεβίου Βίττη
Ψυχή κατάκοπη και θλιμμένη από πολλά, που για λόγους λεπτότητος δεν θα ήθελες να αναφέρης, αλλά τους κρατάς μέσα σου, γιατί δεν θέλεις να θίξης ή να πληγώσης ή να σκανδαλίσης κάποια άλλη ψυχή γύρω σου, από τις εγγύς ή τις μακράν, ψυχή ανήσυχη, που ζητάς ειρήνη, πήγαινε μπρος στον Εσταυρωμένον Σου, τον γλυκύτατον Ιησούν. Γονάτισε μπροστά του με συντριβή και πάρε το θάρρος να του πης αργά με αγνή και ειλικρινή διάθεση, με πίστη ακλόνητη πως θα εισακουσθής, αυτά τα λόγια:
Ω Κύριε Ιησού μου, πράε και ταπεινέ τη καρδία, σε παρακαλώ και σε ικετεύω με όλη μου την καρδιά:
Από την επιθυμία να με εκτιμούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με αγαπούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με αναζητούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με τιμούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με επαινούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με προτιμούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με συμβουλεύονται, ελευθέρωσέ με.

Από την επιθυμία να με επιδοκιμάζουν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με φροντίζουν, ελευθέρωσέ με.
* * *
 
Από τον φόβο να με ταπεινώνουν, ελευθέρωσέ με.
Από τον φόβο να με περιφρονούν, ελευθέρωσέ με.
Από τον φόβο να με απορρίπτουν, ελευθέρωσέ με.
Από τον φόβο να με συκοφαντούν, ελευθέρωσέ με.
Από τον φόβο να με λησμονούν, ελευθέρωσέ με.
Από τον φόβο να με προσβάλλουν, ελευθέρωσέ με.
Από τον φόβο να με υποπτεύωνται, ελευθέρωσέ με.

* * *
Να αγαπούν τους άλλους πιο πολύ από μένα, δος μου, Κύριε, να το θέλω!
Να εκτιμούν τους άλλους πιο πολύ από μένα, δος μου, Κύριε, να το θέλω!
Να μεγαλώνη η καλή ιδέα για τους άλλους και η δική μου να μειώνεται, δος μου, Κύριε, να το θέλω!
Να χρησιμοποιούνται οι άλλοι πιο πολύ από μένα, δος μου, Κύριε, να το θέλω!
Να επαινούνται οι άλλοι πιο πολύ από μένα, δος μου, Κύριε, να το θέλω!
Να θυμούνται μόνο τους άλλους κι όχι εμένα, δος μου, Κύριε, να το θέλω!
Να προτιμούνται οι άλλοι πιο πολύ από μένα, δος μου, Κύριε, να το θέλω!
Να προοδεύουν οι άλλοι στην αρετή πιο πολύ από μένα, αν βέβαια μπορέσω να πετύχω κάτι τέτοιο για τον εαυτό μου, δος μου, Κύριε, να το θέλω!

Ω, αν ο Κύριος σε ακούση, ψυχή πονεμένη και πληγωμένη, από τον ίδιο τον εαυτό σου -και θα σε ακούση αν η προσευχή σου είναι γνήσια και ειλικρινής, θερμή και από τα βάθη σου βγαλμένη-.
Πόσο η ειρήνη θα βασιλεύση στην καρδιά σου!
Πόσο η γαλήνη θα ριζώνη στο εσωτερικό σου!
Πόσο η ηρεμία θα είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου!
Και μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής σου πόσες μικρές ή μεγάλες ευτυχισμένες στιγμές!

Μην, ξεχνάς αγαπημένη ψυχή, πως τα τρία και μισό τέταρτα των κακών που μας προσβάλλουν δεν έρχονται παρά αποκλειστικά από την υπερβολική ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και την υπερεκτίμηση των έργων και της οποιασδήποτε προσφοράς μας, που κάνουμε με την κρυφή πρόθεση να κάνουμε όσο γίνεται πιο μεγάλη τη θέση μας στον κόσμο.

Το πιο μεγάλο στον κόσμο είναι το να είναι κανένας λησμονημένος από τον κόσμο, εκτός από αυτούς που αγαπούμε και μας αγαπούν, έστω κι αν εμείς αγαπώντας τους πολύ, βρίσκουμε πολύ λιγώτερη ανταπόκριση από την πλευρά τους. Μη λησμονείς, ψυχή ευλογημένη, πως ίσως νομίζεις, ότι αγαπάς πιο πολύ από ότι οι άλλοι σε αγαπούν. Πώς μπορείς, αλήθεια, να το μετρήσεις αυτό; Το Πνεύμα το Άγιο, διά του αποστόλου του, λέει: Μηδενί μηδέν οφείλετε ειμή το αγαπάν αλλήλους. Με άλλα λόγια το χρέος σου είναι πάντα ανεξόφλητο! Πώς λοιπόν τολμάς να έχης απαιτήσεις σαν να το έχης εξοφλήσει; Αγάπα λοιπόν χωρίς να περιμένης οπωσδήποτε ανταπόκριση. Αγάπα και βάλε μέσα στην καρδιά σου ετούτη την αλήθεια: Ο,τιδήποτε εκτός από αυτό το χρέος μας, μας δημιουργεί πιο πολλή ανησυχία, παρά χαρά, πιο πολλή ταραχή, παρά ειρήνη, πιο πολύ άγχος, παρά βεβαιότητα.

Αυτό μην το λησμονείς ποτέ!
Ας βαθαίνει λοιπόν μέσα μας όλο και πιο πολύ αυτή η διάθεση. Ας μη σταματούμε να πορευώμαστε αυτόν τον δρόμο. Ας μη μας απατούν σκέψεις υπερηφανείας σαν κι αυτή:
Θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, πολύ πιο σημαντικό από αυτό που κανω, παρασυρόμενοι από απατηλές βλέψεις και επιθυμίες ή και ζήλο χωρίς καμμιά βάση σταθερή για να αφήσουμε το καθημερινό μας έργο, από τη γελοία επιθυμία να ανθίση η αρετή μας πιο πολύ από την αρετή του πλησίον μας.
Ας ασχοληθούμε, αντίθετα, με αυτό που κάνουμε, γιατί αυτό μας εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Ας ασχολούμαστε να το κάνουμε όσο μπορούμε πιο καλά.
Και αυτό σημαίνει με λίγα λόγια να το κάνουμε:
Με καθαρότητα.
Με δραστηριότητα.
Με χαρά.
Με πληρότητα.

Ως κατενώπιον Κυρίου!
Ύστερα από όλα αυτά, ας μας λησμονούν, ας μας περιφρονούν, ας μας προσβάλλουν, ας μη μας κατανοούν, ας μας συκοφαντούν, ας μας καταδιώκουν, ας....
Τι σημασία θα έχουν όλα αυτά; Όλα θα περάσουν μια μέρα και εκείνο, που θα μένη για πάντα από ετούτη κιόλας την στιγμή, θα είναι η φιλία και η αγάπη του Θεού, που θα την αυξάνη όλο και πιο πολύ, θα γίνεται μεγαλύτερη η υπομονή μας και η πιστότητά μας σ' αυτήν, ο αγώνας μας και η προσπάθεια μας να μεγαλώνουμε τη δεκτικότητα μας γι' αυτήν. Όταν μάλιστα κοντά σ' αυτά αξιωνόμαστε να δεχώμαστε με την θεία Κοινωνία τον ίδιο τον Κύριο, τότε πώς θα μπoρέση ποτέ να μας περάση και το ελάχιστο παράπονο για ο,τιδήποτε στη ζωή μας για όλα αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω;
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΒΙΤΤΗΣ
Προσευχητικές και εξομολογητικές πατρικές ικεσίες
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

M. Πέμπτη - Τον Μυστικόν του Κυρίου Δείπνον εορτάζομεν Χριστοφόροι «Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιωάν. s' 22-59, Ματθ. κs' 17-29)

Μ. Πέμπτη - Τον Μυστικόν του Κυρίου Δείπνον εορτάζομεν

Μ. Πέμπτη - Τον Μυστικόν του Κυρίου Δείπνον εορτάζομεν


Μ. Πέμπτη - Τον Μυστικόν του Κυρίου Δείπνον εορτάζομεν
Χριστοφόροι
«Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ»
(Ιωάν. s' 22-59, Ματθ. κs' 17-29)
Το μάννα έθρεψε τους Εβραίους στην έρημο 40 ολόκληρα χρόνια, αλλά δεν ήταν το μάννα το αληθινό. Ήταν μόνον το αντίτυπό του. Όσοι το έφαγαν, πέθαναν.
Έπρεπε να έλθη το Μάννα το Αληθινό, που όσοι θα το τρώγουν ποτέ δεν θα πεθάνουν. Αυτό ζήτησαν κι εκείνοι που χόρτασαν ψωμί ανάμεσα στο πλήθος των πεντακισχιλίων. Δεν ανεγνώρισαν όμως ότι το Αληθινό Ψωμί, «ο Άρτος ο Αληθινός» ήταν μπροστά τους. «Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος», αλλ' «εάν τις φάγη εκ τούτου του Άρτου ζήσεται εις τον αιώνα».
Έτσι νομίζουν πολλοί. Στη συσσώρευσι υλικών αγαθών φαντάζονται ότι υπάρχει η ζωή και η ευτυχία. Μοιάζουν μ' εκείνους εκ των πεντακισχιλίων που πλησίασαν τον Κύριο και ζήτησαν «την βρώσιν την απολλυμένην». Και αυτοί είναι οι πολλοί. Οι λίγοι μόνον, οι Δώδεκα, ο πολύ στενός Κύκλος, κατενόησε τον Ιησούν. Αυτοί μείναν, σ' εκείνο που έλεγε.
Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνης τι έχει ζωή μόνιμη και αιώνια και τι δεν έχει. Εκείνους που ο Πατήρ ήλκυσε προς τον Υιόν, αυτοί μόνοι μπορούν να καταλάβουν που είναι η ζωή (Ιωάν. s' 44).
«Ο τρώγων μου την Σάρκα... εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ». Σώμα και ψυχή γίνονται κατοικητήριο του Χριστού.
«Χριστοφόροι» και «Θεοφόροι». «Σύσσωμοι» και «Σύναιμοι».
Πόση άμετρη είναι η Αγάπη Σου, Κύριε!
Πώς με αξίωσες, μέλος δικό Σου να γίνω! Η σκηνή τούτη η ρυπαρή, σκηνή δική Σου να γίνη! Απορώ και ντρέπομαι τον εαυτό μου! Πού να τον ακουμπήσω, και πού ν' απλώσω τα μέλη τα δικά Σου; Βλέπω το φως της χάριτός Σου και από τα βάθη της καρδιάς, ποθώ πολύ, Δοξαστικά πολλά να σ' αποδώσω...

Του Δείπνου Σου του μυστικού, σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε. ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω. ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας, αλλ' ως ο ληστής ομολογώ σοι. Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου.
Αγία και Μεγάλη Εβδομάς
Σκέψεις και Πόθοι
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη

Μ. Τετάρτη - Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω αμαρτωλής γυναικός, μνείαν ποιούμεθα

Μ. Τετάρτη - Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω αμαρτωλής γυναικός, μνείαν ποιούμεθα

Μ. Τετάρτη - Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω αμαρτωλής γυναικός, μνείαν ποιούμεθα


Μ. Τετάρτη - Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω αμαρτωλής γυναικός, μνείαν ποιούμεθα

Αγαπώντες
«Ότι ηγάπησε πολύ...»
(Ματ. κs΄ 6-16, Λουκ. ζ΄ 36-48)
Αγάπη - Προδοσία.
Οι δύο πόλοι της καρδιάς.
Ή θα αγαπάς τον Ιησούν, ή θα τον προδίδης.

Τρίτη κατάστασις δεν υπάρχει. Κανείς δεν στάθηκε αδιάφορος μέσα στην Ιστορία απέναντι στον Ιησούν. Κάποια οπωσδήποτε στάσι θα έχης πάρει απέναντί Του. Ή θα του πλένης τα πόδια με τα μύρα της αγάπης σου ή θα τον προδίδης με την ικανοποίησι του εγωισμού σου.


Αμαρτωλή Γυναίκα - Ιούδας
Η πρώτη, αμαρτωλή και μακρυά απ' το Θεό, φθάνει μέχρι τα πόδια του Ιησού αδειάζοντας σ' αυτά το αλάβαστρο της καρδιάς της. Ο δεύτερος, μαθητής και κοντινός του Ιησού, ανοίγει το χέρι να δεχθή τα αργύρια της προδοσίας του.
Αδελφή ψυχή, σε ποιο πόλο του συναισθηματικού σου άξονα, στάθηκες;
Ο Λόγος, από αγάπη ντύνεται την ανθρώπινη φύσι, για να μάθη εσένα να ντύνεσαι το ένδυμα του Θεού, την αγάπη.
Ο Θεός είναι Φως.
Ο Θεός είναι Αγάπη.

Η Αγάπη είναι Φως. Αυτός που αγαπά, είναι Φως.

Στη Βασιλεία του Θεού ένας Νόμος μόνον θα υπάρχη: ο Νόμος της Αγάπης. Ή μάλλον δεν θα υπάρχη κανένας Νόμος. Γιατί ό,τι γίνεται βίωμα, παύει να υπακούη σε Νόμο. Τον ξεπερνά.
Αυτός που αγάπησε εδώ στη γη πολύ τον Ιησούν, εκεί θα συναντήση ολοκάθαρα το αιώνιο πρόσωπο της Σαρκωμένης Αγάπης.
Η ψυχή μου, Κύριε, θέλει πολύ να σε αγαπήση.
«Ότι ηγάπησε πολύ...». Τα λόγια σου αυτά με πυρώνουν.
Όσο στον κόσμο αυτόν θα ζω, θέλω κεράκι ευλαβικό στην άκρη της άγιας Σου Εικόνος να φωτίζω, λυώνοντας από δάκρυα αγάπης...

Εξαποστειλάριον. Ήχος α'.

Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, φωτοδότα, και σώσον με.

Αγία και Μεγάλη Εβδομάς
Σκέψεις και Πόθοι
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

"Αυτά που είπε ο Χριστός τα είπαν κι άλλοι..."

"Αυτά που είπε ο Χριστός τα είπαν κι άλλοι..."

"Αυτά που είπε ο Χριστός τα είπαν κι άλλοι..."


ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ
"Αυτά που είπε ο Χριστός τα είπαν κι άλλοι..."
*Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος (Ιω. 7, 46).
Αυτή είναι η μαρτυρία όσων άκουσαν προσωπικά και ένοιωσαν τους λόγους του Χριστού. Γιατί, Εκείνος μιλούσε ως εξουσίαν έχων και μέσα από τους λόγους Του εξερχόταν δύναμη που μεταδιδόταν στους ανθρώπους.
Οι αιρετικοί επικριτές του Ευαγγελίου ασχολούνται πάρα πολύ με την απο­καλούμενη «συγκριτική θεολογία» και την ιστορία των άλλων θρησκειών και των φιλοσοφιών. Επικρίνο­ντας λοιπόν τη διδαχή του Χριστού, ισχυρίζονται ότι, έχουν βρει και σε άλλους θρησκευτικούς διδασκά­λους και φιλοσόφους τα ίδια λόγια που χρησιμοποίη­σε και ο Ιησούς. Με βάση τούτο, επιθυμούν να κατεβάσουν το Χριστό από το ύψος Του στην κοιλάδα του κλαυθμού και της μαντικής, εφαρμόζοντας την «προ­σαρμογή» και την «εξομοίωση».
* Σωστά μιλούν όταν λένε ότι άκουσαν και από άλλα στόματα ίδια λόγια σαν εκείνα που είπε ο Σωτή­ρας. Μόνο που δεν διαβλέπουν την ασύγκριτη διαφο­ρά στην δράση αυτών των λόγων. Και άλλοι πολλοί είπαν σε μια νεκρή κοπέλα: εγέρθητι, όμως η νεκρή δεν αναστήθηκε. Και όταν ο Ιησούς είπε τούτα τα λόγια, το κοράσιο ζωντάνεψε και αναστήθηκε. Χιλιά­δες Φαρισαίοι θα μπορούσαν να πουν στον εκατόνταρχον της Καπερναούμ: γενηθήτω σοι ως θέλεις, και όμως ο άρρωστος δούλος του εκατοντάρχου δεν θα θεραπευόταν. Όταν όμως ο Υιός του Θεού είπε αυτά τα λόγια, ο δούλος θεραπεύτηκε την ίδια στιγμή. Πόσοι και πόσοι θαλασσινοί δεν έκραξαν στη θα­λασσοταραχή: πεφίμωσο, μα η καταιγίδα δεν έπαυσε. Όταν το είπε όμως Εκείνος, έγινε ηρεμία μεγάλη. Χιλιάδες στόματα μπορούσαν να πουν στον τυφλό το ανάβλεψον και στον παραλυτικό το έγειρε και ύπαγε, να φωνάξουν στα δαιμόνια εξέλθετε και να προστά­ξουν τον λεπρό: καθαρίσθητι και στο άκαρπο δέντρο: ξηράνθητι.
* Ορίστε, όλα τούτα είναι λόγια απλά τα οποία αναρίθμητοι άνθρωποι λέγουν σε παρόμοιες περιστά­σεις. Θα μπορούσαν να τα πουν, ο Πλάτων και ο Αρι­στοτέλης, ο Βούδας και ο Κουμφούκιος και όλοι οι ειδωλολάτρες φιλόσοφοι μα δίχως καμιά επίδραση η αποτέλεσμα. Όταν όμως, τούτα τα ίδια λόγια ακού­στηκαν από το Στόμα του Χρίστου, δεν έμειναν δίχως επίδραση η αποτέλεσμα γιατί μαζί με τα λόγια έβγαι­νε και δύναμη από Αυτόν. Και η καταιγίδα κόπασε και οι τυφλοί ανέβλεψαν και οι παράλυτοι ορθοποδούσαν και οι χωλοί χοροπηδούσαν και οι δαίμονες έφευγαν από τους ανθρώπους και οι λεπροί καθαρίζο­νταν και η άκαρπη συκιά παραχρήμα εξηράνθη. Ε, τούτη τη διαφορά δεν μπορούν να διακρίνουν οι αιρετικοί συγκρητιστές, προσαρμοστές και έξομοιωτές. Αν πιστεύετε στο Θεό, τούτη η διαφορά είναι σαν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΕΠΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ 1956
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ὉΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΤΗΛ. 2310 212659

  

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;



altΤι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;
Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!
Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;
Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας;
Οι τέσσερις πρώτες ημέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το θείο δράμα και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».
Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ):
Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:
α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.
β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός (Ματθ. 21, 18-22):
Συμβολίζει την Συναγωγή των Εβραίων και γενικά την ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.

Μεγάλη Τρίτη (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ):
Την Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:
α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) που μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.
β) Των Ταλάντων (Ματθ. 25,14-30), που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και πρέπει να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.

Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ):
Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.

Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ):
Την Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε 4 γεγονότα :
α) Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.
β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και
δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.

Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ):
Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή:
α) Τα πτυσίματα
β) τα μαστιγώματα
γ) τις κοροϊδίες
δ) τους εξευτιλισμούς
ε) τα κτυπήματα
στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την
ζ) Σταύρωση και
η) τον θάνατο του Χριστού μας.

Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ):
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:
α) την Ταφή Του Κυρίου και
β) την Κάθοδο Του στον Άδη, όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Έτσι Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι της Αποκαθηλώσεως, δηλαδή την Ταφή Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.
Την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου!
Κυριακή του Πάσχα (Μ. Σάββατο πρωϊ και νύχτα από τις 12.00 π.μ):
Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «1η Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο!
Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από το Πανάγιο Τάφο.
Κυριακή του Πάσχα στις 11.00 π.μ. ή το απόγευμα, τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο και διατρανώνεται παγκοσμίως η νίκη του θανάτου και η εποχή της Καινούριας Διαθήκης, της χαράς και της Αναστάσιμης ελπίδας.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως για όλους εμάς τους Πίστους;
Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση»! Ο Χριστός με την θέληση του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς! Αυτό σημαίνει ότι δεν λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος του, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και αφού μετανοιώνουμε ειλικρινώς μπορούμε την αντικειμενική σωτηρία που χάραξε ο Χριστός να την κάνουμε και υποκειμενική - προσωπική σωτηρία!
/www.agioritikovima.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=2040:2011-04-19-05-22

Στον δημοσιογράφο Ι.Τ. που ερωτά για την καύση των νεκρών

Στον δημοσιογράφο Ι.Τ. που ερωτά για την καύση των νεκρών

Για την καύση των νεκρών


ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ
Στον δημοσιογράφο Ι.Τ. που ερωτά για την καύση των νεκρών

Με ρωτάτε, για ποιο λόγο η Ορθόδοξη Εκκλη­σία αντίκειται στην καύση των νεκρών. Πρώτ' απ’ ό­λα, επειδή το θεωρεί βίαιο. Οι Σέρβοι, ακόμη και σή­μερα ανατριχιάζουν με το κακούργημα του Σινάν-πασά, ο οποίος έκαψε το νεκρό σώμα του Αγίου Σάββα στο Βράτσαρ*.
Μήπως καίνε οι άνθρωποι τα νεκρά ά­λογα, τους σκύλους, τις γάτες και τις μαϊμούδες; Εγώ δεν άκουσα κάτι τέτοιο. Άκουσα και είδα να τα θά­βουν. Γιατί λοιπόν να ασκείται βία στα νεκρά σώματα των ανθρώπων που είναι οι κύριοι όλων των ζώων πά­νω στη γη; Δεν θα ήταν, από κάθε άποψη πολύ πιο εύ­λογο, ένας αποτεφρωτήρας για τα ψόφια ζώα, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, απ’ ό,τι για τους ανθρώπους;
Δεύτερον, επειδή αυτή η παγανιστική και βαρβα­ρική συνήθεια εξαλείφθηκε από την Ευρώπη χάρη στον χριστιανικό πολιτισμό εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Όποιος θέλει να την επαναφέρει δεν επιθυμεί τίποτε άλλο, ούτε πολιτισμένο, ούτε μοντέρνο, ούτε και καινούριο, παρά κάτι αρχαίο που έχει από παλιά εκπνεύσει.
Στην Αγγλία, την οποία δύσκολα μπορεί κανείς να ονομάσει απολίτιστη, είναι πολύ λαομίσητη τούτη η μορφή του νεοπαγανισμού. Να σας διηγηθώ μια πε­ρίπτωση: στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έ­χασε τα λογικά του ένας διάσημος Γιουγκοσλάβος. Ε­ρωτηθείς πριν πεθάνει, δήλωσε ότι μοναδική του επι­θυμία είναι να καεί το σώμα του.
Τη συγκεκριμένη μέ­ρα, η μικρή μας γιουγκοσλαβική κοινότητα, βρέθηκε συναγμένη στο αποτεφρωτήριο του Golders Green. Ό­ταν το νεκρό σώμα εισήλθε στην πυρακτωμένη κάμινο αρχίσαμε να τρέμουμε από τη φρίκη. Ύστερα μας φώναξαν στην αντίθετη πλευρά της καμίνου, να περι­μένουμε «ένα τέταρτο» για να δούμε τον συμπατριώτη μας υπό μορφή στάχτης. Περιμέναμε πάνω από ώρα και απορούσαμε για το ότι η φλόγα παιδεύεται τόσο με τον νεκρό μας και ρωτήσαμε τον θερμαστή. Απολογήθηκε με το ότι η κάμινος ήταν παγωμένη: «δεν θερμαίνεται είπε κάθε μέρα, αφού σπάνια κάποιος παραδίδεται οικειοθελώς στην πυρά». Ακούγοντας αυτά διαλυθήκαμε, μη μπορώντας να περιμένουμε στην ά­κρη τον συμπατριώτη μας. Και πρέπει να γνωρίζετε ό­τι στο Λονδίνο πεθαίνουν καθημερινά πάνω από χί­λιες ανθρώπινες υπάρξεις.
Εγώ στην Αμερική, είδα τους τάφους των μεγάλων Προέδρων, Ουίλσον, Ρού­σβελτ, Λίνκολν και άλλων πολλών σημαντικών προ­σώπων. Κανείς από αυτούς δεν έχει αποτεφρωθεί. Πλέον αυτού, θα με ξένιζε το ότι ανάμεσα στους απο­γόνους του Αγίου Σάββα θα μπορούσαν να βρεθούν και ομοϊδεάτες του Σινάν-πασά!....
Όμως, για ποιο λόγο από τα ήδη λυμένα ζητήμα­τα να δημιουργούμε πάλι ζήτημα; Αν θέλουμε να φορτωθούμε με ανώφελες έγνοιες, τότε θα μπορούσε κάποια μέρα να μας ταλανίσει και το ερώτημα: μήπως να σκοτώνουμε τους υπέργηρους άνδρες και τις γυναί­κες όπως το πράττουν κάποιες πρωτόγονες φυλές; Και να κάνουμε και συλλόγους που θα προπαγανδίζουν αυτή την «ιδέα»!
Τέλος, με ποια λογική πολεμούμε τα κοιμητήρια, ιδιαίτερα σε τούτη τη χώρα όπου το κοιμητήριο λει­τουργεί σαν εθνική περηφάνεια, σαν πηγή έμπνευσης, και αν το θέλετε, σαν το βιβλίο του κράτους;
Ειρήνη υμίν και υγεία από Θεού.
* Ο Σινάν-πασάς του Βελιγραδίου, θέλοντας να εκδικηθεί τους Σέρβους που είχαν εξεγερθεί, έκαψε το έτος 1595 το ολόσω­μα σκήνωμα του Αγίου Σάββα, Α' αρχιεπισκόπου των Σέρβων, στο λόφο του Βράτσαρ που βρίσκεται στο κέντρο της πόλεως του Βελιγραδίου.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Επισκόπου Αχρίδος 1956
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΟΡΘΟΔΞΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"