Εορτολόγιο

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Άγιοι Τρεις Ιεράρχες



Αποτέλεσμα εικόνας για τρεις ιεραρχες 30 ιανουαριουΗ αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου), χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο (βλέπε 13 Νοεμβρίου) και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο (βλέπε 25 
Ιανουαρίου), θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’.
Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου θεότητος, τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννη, τῷ τήν γλῶτταν χρυσοῤῥήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ὑμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τούς ἀσφαλεῖς.
Τούς Ἱερούς καί θεοφθόγγους Κήρυκας, τήν κορυφήν τῶν Διδασκάλων Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν τῶν ἀγαθῶν σου καί ἀνάπαυσιν· τούς πόνους γάρ ἐκείνων καί τόν κάματον, ἐδέξω ὑπέρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος δοξάζων τούς Ἁγίους σου.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τοὺς μεγάλους φωστῆρας τοὺς φεραυγεῖς, Ἐκκλησίας τοὺς πύργους τοὺς ἀρραγεῖς, συμφώνως αἰνέσωμεν, οἱ τῶν καλῶν ἀπολαύοντες, καὶ τῶν λόγων τούτων, ὁμοῦ καὶ τῆς χάριτος· τὸν σοφὸν Χρυσορρήμονα, καὶ τὸν μέγαν Βασίλειον, σὺν τῷ Γρηγορίῳ, τῷ λαμπρῷ θεολόγῳ· πρὸς οὓς καὶ βοήσωμεν, ἐκ καρδίας κραυγάζοντες· Ἱεράρχαι τρισμέγιστοι, πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν Ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

Ὁ Οἶκος
Τὶς ἱκανὸς τὰ χείλη διᾶραι, καὶ κινῆσαι τὴν γλῶσσαν πρὸς τοὺς πνέοντας πῦρ, δυνάμει Λόγου καὶ Πνεύματος; ὅμως τοσοῦτον εἰπεῖν θαρρήσω, ὅτι πᾶσαν παρῆλθον τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν οἱ τρεῖς, τοῖς πολλοῖς καὶ μεγάλοις χαρίσμασι, καὶ ἐν πράξει καὶ θεωρίᾳ, τοὺς κατ᾿ ἄμφω λαμπροὺς ὑπεράραντες· διὸ μεγίστων δωρεῶν τούτους ἠξίωσας, ὡς πιστούς σου θεράποντας, ὁ μόνος δοξάζων τούς Ἁγίους σου.

Μεγαλυνάριον
Ρήτορες σοφίας θεοειδεῖς, στῦλοι Ἐκκλησίας, οὐρανίων μυσταγωγοί, Βασίλειε πάτερ, Γρηγόριε θεόφρον, καὶ θεῖε Ἰωάννη, κόσμῳ ἐδείχθητε.

πηγή: saint.gr
http://makkavaios.blogspot.gr/

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!

Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!


  • Από  augoustinos-kantiotis.gr
Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!
logo tilegrafima article 720x90.png
Πως έγινε το θαύμα αυτό;
Ευλόγησε ο Χριστός, που ζει και θριαμβεύει εις όλους τους αιώνας. Ναι, ο Χριστός! Ας Τον αγνοούν οι πολλοί…»
 Συνέλαβαν κάποιον αντάρτη ἀπὸ τὰ βουνά και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη τῆς Κοζάνης και τον έρριξαν στη φυλακή.
Όταν το έμαθε ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης πήγε στην φυλακή για να τον δη. Αυτός ήταν εχθρός του. Πολλές φορές προσπάθησε να τον σκοτώση, αλλά δεν τα κατάφερε…
Οι υπεύθυνοι των φυλακών δεν τον άφηναν να περάση και του είπαν…
- π. Αυγουστίνε αυτόν έρχεσαι να δης; Τού φέρης και φαγητό; Όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσης. Και τους απάντησε:
- Όπως ερχόμουν σ” εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή(*) και όχι δηλητήριο, το ­ίδιο θα κάνω και σ” αυτόν τον φυλακισμένο».
Τον άφησαν τότε να περάσει. Όταν άνοιξε η πόρτα και τον είδε, έκλαυσε.
Ήταν σε αθλία κατάσταση. Kαι είπε·
– Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δης!
Oύτε η γυναίκα μου, ούτε τα παιδιά μου, οὔτε κανένας
δεν ενδιαφέρεται πλέον για μένα…
Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!
(*) Ολοι οι φυλακισμένοι την Γερμανικὴ κατοχὴ, αλλά και αργότερα συντηρούνταν από τα συσσίτια που έκανε ο π. Αυγουστίνος στην Κοζάνη, που έφτασαν ημηρεσίως μέχρι 8.500 πιάτα.
Από augoustinos-kantiotis.gr
http://www.agioritikovima.gr/

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Από τα σχολεία των άθεων... κομμάτων, στα σχολεία των ελληνικών γραμμάτων

Από τα σχολεία των άθεων... κομμάτων, στα σχολεία των ελληνικών γραμμάτων





Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

«Εκείνα εκ των βιβλίων αποδεξώμεθα εν οις αρετήν
επήνεσαν και πονηρίαν διέβαλον»
Μέγας Βασίλειος




Είναι γνωστό ότι 
την εκπαίδευση στο «Βυζάντιο», στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, την είχε αναλάβει η Εκκλησία.
Δάσκαλοι ήταν, ως επί το πλείστον, κληρικοί και ως σχολεία χρησιμοποιούσαν κυρίως ειδικούς χώρους στον περίβολο των εκκλησιών, νάρθηκες ή τα μοναστήρια. (Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του Γένους οι ίδιοι χώροι, ονομάστηκαν «Κρυφά Σχολειά»).

Ειδικά για τα μοναστήρια, μιας και ο πόλεμος εναντίον τους θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια από τους εκκλησιομάχους προοδομανείς, γιατί είναι τα «προπύργια της Ορθοδοξίας», ο μακαριστός καθηγητής Φ. Κουκουλές σημείωνε: «Τα μοναστήρια ήταν κέντρα μεγάλης πνευματικής εργασίας. Εν αυτοίς οι μοναχοί αδιάσπαστον τον μετά του παρελθόντος σύνδεσμου τηρούντες, εκαλλιέργουν τα ελληνικά γράμματα, μεταλαμπαδεύοντες ως συγγραφείς ή και διδάσκαλοι τον ελληνικόν πολιτισμόν εις τους συγχρόνους. Εκ των περιβόλων των μονών, ως από κοιλίας δουρείου ίππου, την ελληνικήν παιδείαν διδαχθέντες και εις τα νάματα της χριστιανικής αρετής λουσθέντες εξεπήδησαν άνδρες, οίτινες στύλοι της Εκκλησίας και του Έθνους ημών εγένοντο». Ο περίφημος Μητροπολίτης Αθηνών Μιχαήλ Ακομινάτος ονομάζει τα μοναστήρια της εποχής του «φιλοσοφικά φροντιστήρια», ο δε Παπαρρηγόπουλος «τα ασφαλέστερα καταγώγια των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών».
Στα χωριά μας οι γεροντότεροι ακόμη αποκαλούν τα μοναστήρια «μαναστήρια». Στα «ηρωϊκά διηγήματα» του Χρ. Χρυστοβασίλη (1861-1937), του «αρματολού των ελληνικών γραμμάτων» όπως ονομάστηκε, διαβάζουμε γιά την τελευταία παραγγελιά του γερο Κλέφτη, Αητόγιαννου, στα παλληκάρια του: «Έχω κι άλλο ένα να ας πω και να σας παρακαλέσω. Να βοηθάτε τα μαναστήρια όσο μπορείτε! Χωρίς αυτά τα μαναστήρια δεν θα μπορούσε να ζήσει η Κλεφτουριά που λευτέρωσε την Ελλάδα! Να κόβετε από την χαψιά σας και να δίνετε στα μαναστήρια. Δεν έχω τίποτε άλλο να σας πω. Σχωράτε με κι ο Θεός σχωρέσ’ σα!».(εκδ. «ΡΟΕΣ», σελ. 223). Ας προσεχθεί το "μαναστήρια". Για το λαό ήταν η «μάνα» του το μοναστήρι, η τροφός και η παρηγοριά του.
Και είναι πολύ άδικη η κατηγορία ότι το μοναχικό πνεύμα ήταν κατά των κλασσικών σπουδών «Εις το Βυζάντιον ουδέποτε εισβέσθη τελείως η αρχαία παράδοσις» και για τον λόγο αυτό «αιών του ανθρωπισμού δεν ηδύνατο να αναλάμψη εκεί ομοίως ως εν τη Δύσει. Η προς την αρχαιότητα σχέσεις κατά την πολιτικήν και λογοτεχνικήν έποψιν, διετηρήθη πάντοτε» γράφει ο σπουδαίος Κρουμβάχερ. (Γ. Τσαμπή, «Η παιδεία στο χριστιανικό Βυζάντιο», εκδ. «Γρηγόρη», σελ. 71).
Δεν υπήρχε αναγέννηση στην Ανατολή, γιατί ουδέποτε πέθανε το αρχαίο αθάνατο πνεύμα.
Στα μοναστήρια έγινε η αντιγραφή και η διάσωση των θησαυρών της κλασσικής γραμματείας και αν δεν φρόντιζαν οι ανώνυμα ταχυγράφοι και καλλιγράφοι ταπεινοί μοναχοί γι’ αυτό, πολύ λίγα έργα θα έβρισκαν οι βάρβαρες ορδές των Σταυροφόρων να κατακλέψουν.
Και ας μην λησμονούμε ότι από τα μοναστήρια, τον μοναχισμό ξεπήδησαν οι «στύλοι της Ορθοδοξίας», οι Τρεις Ιεράρχες. Αυτή είναι και η σημαντικότερη «παιδευτικοί» συνεισφορά των μοναστηριών. Το ότι στάθηκαν και στέκονται «εργαστήριο αγιότητος».
«Η λογοκρατούμενη εποχή μας, η δώσασα "βιβλίον αποστασίου” εις την μυστικήν ζωήν, θέλει να βλέπη εις τους "Τρεις Ιεράρχας" τους ανθρώπους των γραμμάτων, τους εραστάς της κλασσικής σοφίας, τους συνδυάσαντας ή συμφιλιώσαντας τον Χριστιανισμόν με τα ελληνικά γράμματα.
Και ναι μεν η κλασσική τους παιδεία είναι σημαντικωτάτη. Και ο ελληνικός λόγος, ολολαμπής από τας αστραπάς της μεγαλοφυΐας των, ακτινοβολεί εις τα συγγράμματά των.
Εκείνο όμως, που τους καθιστά "τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος", δεν είναι τα γράμματα, αλλά η αγιότης των. Αυτή, που ελάμπρυνε τον ελληνικόν λόγον. Και από διανοητικόν τον μετουσίωσεν εις πνευματικόν διό και θέλγοντα τας καρδίας των πιστευόντων.
Και πρέπει να είπωμεν αμέσως, ότι χωρίς την αγιότητα της ψυχής, δεν θα ήσαν παρά φιλόσοφοι ή θεολογούντες, ανίκανοι να ανέλθουν εις τας κορυφάς της "γνώσεως", όπου έφθασαν. Και η θεολογία των, δεν θα διετήρει μέχρι σήμερον το κύρος της, εάν δεν κατηυγάζετο από τας ακτίνας του Αγίου Πνεύματος. Ακριβώς διά τούτο, ο μεν εις ονομάζεται υπό της Εκκλησίας Θεολόγος. Ο δε έτερος αναγνωρίζεται Ουρανοφάντωρ. Και εις τον τρίτον, αποδίδεται ο τίτλος του Χρυσοστόμου. Ονόματα μεγάλα, μοναδικά, ανεπανάληπτα».
Είναι λόγια του μακαριστού αγιορείτη μοναχού Θεοκλήτου του Διονυσιάτου, από άρθρο του, στο πιό ισχυρό σήμερα αμυντήριο της Ορθοδοξίας, την εφ. «Ορθόδοξος Τύπος», τον Ιανουάριο του 1969. (έτος Θ’, αρ. φύλλου 96, 20/1/1969). «Μετάληψις αγιότητος» είναι, κατά τον άγιο Χρυσόστομο, ο σκοπός της Παιδείας, που σήμερα κατάντησε... μετάδοσις αγριότητος.
Σήμερα που τα πάλαι ποτέ σχολεία των ιερών γραμμάτων – τα έλεγαν έτσι διότι τα βιβλία που χρησιμοποιούνταν ήταν εκκλησιαστικά – μεταβλήθηκαν σε «καταγώγια» και θεραπαινίδες των άθεων, όχι γραμμάτων, αλλά... κομμάτων, οφείλει η Εκκλησία, οι ταγοί της, να ανατρέξουν σε ανοδικές αποφάσεις που υπομιμνήσουν: «Έκαστον επίσκοπον εν τη αυτού παροικία φροντίδα και δαπάνην την δυναμένην ποιείν, ώστε τα θεία και ιερά γράμματα διδάσκεσθαι». Κάθε Μητροπολίτης «εν τη αυτού παροικία» να φροντίσει για την σύσταση σχολείου (Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου), στο οποίο θα διδάσκονται τα «γερά» ελληνικά γράμματα.
Και μην πάει το μυαλό κάποιου ότι θα είνι σχολείο για θεολόγους και παπάδες. Όχι. Με την λέξη «γερά» εννοώ τα αριστουργήματα της αρχαίας «θύραθεν» Παιδείας, τα άνθη ευωδίας των Πατέρων και τα τιμαλφή των νεοτέρων στην αρτιμελή βέβαια γλώσσα και όχι στην ανάπηρη μονοτονική γραφή.
Μόνον εθελόδουλοι και συνοδοιπόροι δεν βλέπουν που οδηγούν, οι νεοταξικοί σαλταδόροι, την δύσμοιρη Παιδεία μας. Αν συνεχιστεί η παρούσα ελληνοκτόνος παιδαγωγία, τα δημόσια σχολεία, σε λίγα χρόνια θα ομοιάζουν με τους καταυλισμούς λαθρομεταναστών. Η πατρίδα μας, «ουδέν της οποίας είναι γλυκύτερον» (Χρυσόστομος), «η κοινή μήτηρ πάντων» (Βασίλειος) απειλείται με ιστορική ευιθανασία,. Ας κοάζουν οι επαγγελματίες αντιρατσιστές, εξωνημένα παπαγαλάκια είναι οι περισσότεροι. Ας κοάζουν...
Η έσχατη λύση, για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους, επαναλαμβάνω, είναι τα σχολειά της ελληνοσώτειρας Εκκλησίας μας. (Οι Μητροπόλεις-κι αν δεν μπορούν κάποιοι επίσκοποι που παραδίδουν τον σταυρό εις χείρας ανόμων που υπογράφουν, με χέρια και ποδάρια σύμφωνα ασελγείας-και τα μαναστήρια να αναστήσουν τις Μεγάλες του Γένους σχολές).
Στα σχολεία της Ρωμιοσύνης, αυτά που θα ιδρύσει η Εκκλησία, θα υπάρχει επιλογή των δασκάλων. «Τούτο διδασκάλου αρίστου το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει». Στα χρόνια της αιχμαλωσίας του Γένους των «Ελλήνων οι Κοινότητες», διάλεγαν ως δασκάλους, τους αρίστους. Το «διδακτορικό» που μετρούσε, ήταν η πίστη και η φιλοπατρία.
Ήρθε η ώρα να «φκειάσει», η Εκκλησία, «σχολειά να γιομίζη ο μαθητής προκοπή κι αρετή... και όχι άξιους της απιστίας και παραλυσίας». (Μακρυγιάννης).

Εσχάτη ώρα εστί...





http://www.ksipnistere.com/
http://akouei.blogspot.gr/2016/01/blog-post_879.html
http://tostavroudaki.blogspot.gr/