Εορτολόγιο

Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Μερικές φορές όταν υποχωρείς νικάς περισσότερο! (από το Γεροντικό)

Μερικές φορές όταν υποχωρείς νικάς περισσότερο! (από το Γεροντικό)

Έλεγαν για τον Αββά Παφνούτιο, 
ότι δεν έπινε εύκολα κρασί.

Οδεύοντας λοιπόν κάποτε, συνάντησε 

συμμορία ληστών και τους βρήκε την 
ώρα που έπιναν κρασί. Τον γνώριζε δε
 ο αρχιληστής και ήξερε ότι δεν πίνει κρασί.


Και βλέποντάς τον κατακουρασμένο, 

γέμισε ποτήρι με
 κρασί, πήρε στο σπαθί στο χέρι και 
λέει στον γέροντα:
«Αν δεν πιεις σε σκοτώνω».

Καταλαβαίνοντας τότε ο γέρων ότι εντολή Θεού 
θα έκανε, αποσκοπώντας να τον κερδίσει, 
πήρε και ήπιε.
Ο δε αρχιληστής, μεταμελημένος, είπε:

«Συγχώρεσέ με, Αββά, που σε στενοχώρησα».
Και λέει ο γέρων:

«Έχω εμπιστοσύνη στο Θεό, ότι, 

χάρη στο ποτήρι αυτό, 
θα σε ελεήσει και σε αυτόν και στον άλλο κόσμο». 
Λέει ο αρχιληστής:

«Με τη χάρη του Θεού, είμαι βέβαιος 

ότι από τώρα 
δεν θα κάνω κακό 
σε κανέναν».

Και κέρδισε ο γέρων όλη τη συμμορία, 
αφήνοντας το δικό του θέλημα
 για χάρη του Κυρίου»

(Είπε γέρων. Εκδ. Αστήρ. Αββα Παφνουτίου α, σελ. 232)

Σάββατο 28 Απριλίου 2018

Ὁ Στάρετς Θεόφιλος, ὁ διά Χριστόν σαλός, διδάσκει ταπείνωση στόν ἄγριο ταῦρο!

Ὁ Στάρετς Θεόφιλος, ὁ διά Χριστόν σαλός, 

διδάσκει ταπείνωση στόν ἄγριο ταῦρο!


Ο Στάρετς Θεόφιλος (1778-1853).

 Ο Ιβάν Κάτκωφ […] ήρθε στον Στάρετς [Γέροντα] Θεόφιλο [δια Χριστόν σαλός] να εξομολογηθή και καθώς του μιλούσε για τις προσωπικές του υποθέσεις, ανέφερε ότι είχε έναν ταύρο που ήταν ιδιαίτερα ατίθασος.
«Αγόρασα έναν ταύρο, Μπάτουσκα [Παππούλη]. Σχεδίαζα να τον κρατήσω για τον εαυτό μου, αλλά τώρα δεν ξέρω τι να τον κάνω. Έχει γίνει ηλίθιος και χτυπάει όποιον βρη με τα κέρατά του. Μάλλον θα πρέπει να τον σφάξω και λυπάμαι γι’ αυτό».
 «Αφού είναι έτσι, δώστον σ’ εμένα», είπε ο Στάρετς.
 «Σ’ εσένα; Κύριε ελέησον! Είναι αδύνατον και να τον πλησιάση κανείς. Πολλοί έχουν τραυματισθή από τα χτυπήματά του».
 «Μη σε νοιάζει. Θα του διδάξουμε την ταπείνωση».
 «Μα, πώς μπορώ εγώ…».
 «Πολύ απλό. Θα πας και θα του πης: για κοίτα εδώ μικρέ ταύρε! Απ’ αυτή την στιγμή δεν ανήκεις πλέον σ’ εμένα αλλά στον π. Θεόφιλο. Ετοιμάσου να τον επισκεφθής».
 Ο κρεοπώλης έκανε ακριβώς όπως του είπε. Μόλις γύρισε στο σπίτι του, πήγε κατευθείαν στον ταύρο και επανέλαβε τα λόγια του Στάρετς και ο ταύρος που ρουθούνιζε και ξεφυσούσε αγριεμένος και κλωτσούσε το χώμα με τα πόδια του, έγινε ήμερος σαν αρνάκι. Άρχισε να μυρίζη και να γλύφη τα χέρια του άντρα. Μετά, ένας εργάτης του πέρασε ένα σκοινί στα κέρατα και το σούρουπο της ίδιας ημέρας είχε οδηγηθή ο νεαρός ταύρος στον πατέρα Θεόφιλο, στο ερημητήριο Κιταγιέφσκαγια.
 Τώρα που είχε τον μικρό ταύρο ο μακάριος, έφτιαξε κι ένα μικρό κάρρο, σκεπάζοντας το πίσω μέρος μ’ ένα καραβόπανο στερεωμένο σε πασσάλους.
 Κι έτσι ταξίδευε μ’ αυτό στην πόλη. Ποτέ δεν καθόταν στο μπροστινό μέρος του κάρρου, αλλά πάντοτε πίσω, με την πλάτη γυρισμένη στον ταύρο. Είχε βάλει κι ένα μικρό αναλόγιο κάτω από την τέντα και μπορούσε να γονατίζη εκεί και να διαβάζη το αγαπημένο του Ψαλτήρι καθώς ταξίδευε. Αλλά εδώ είναι το πιο θαυμαστό: Ο ταύρος, που δεν είχε ούτε λουριά, ούτε χαλινάρια, μόνον έναν ζυγό, πήγαινε ακριβώς εκεί που ήθελε το αφεντικό του να πάη, χωρίς καμμιά διαταγή ή κατεύθυνση ή στοιχειώδη οδήγηση. Είτε επρόκειτο να πάη στο Ποντόλ, στην Λαύρα ή στο Μοναστήρι Μπράτσκν. Αξίζει να σημειωθή ότι, ο νεαρός ταύρος, απέφευγε στον δρόμο πέτρες, λακκούβες και εμπόδια, προκειμένου να μην ενοχλήση τον μακάριο στην μελέτη του.

Από το βιβλίο “Ο Στάρετς Θεόφιλος, ο διά Χριστόν σαλός, ασκητής της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου”, έκδοση Ιεράς Μονής “Παναγίας του Έβρου”.

 
πηγή:  http://hristospanagia3.blogspot.gr
http://makkavaios.blogspot.gr

Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

...όταν ανεβαίνουν οι κραυγές προς το Θεό από το εσωτερικό της ψυχής

...όταν ανεβαίνουν οι κραυγές προς το Θεό από το εσωτερικό της ψυχής


Διότι αυτό είναι κυρίως προσευχή, όταν ανεβαίνουν
 οι κραυγές προς το Θεό από το εσωτερικό της ψυχής.

Και αυτό είναι γνώρισμα της βασανισμένης ψυχής,
 το να εκδηλώνει την προσευχή της με την προθυμία
 του νου και όχι με τον τόνο της φωνής.

Έτσι προσευχόταν και ο Μωυσής. Γι’ αυτό και,
 ενώ δεν έλεγε τίποτε με τα χείλη του, 
ο Θεός του είπε: «τι φωνάζεις προς εμένα;».
 Διότι οι άνθρωποι ακούν μόνο τη φωνή αυτή 
που βγαίνει από το στόμα, ο Θεός όμως πριν 
απ’ αυτήν ακούει τους ανθρώπους που κράζουν
 εσωτερικά.

Συνεπώς είναι δυνατόν και χωρίς να φωνάζουμε,
 να εισακουόμαστε από το Θεό, και είναι επίσης 
δυνατό να προσευχόμαστε κατά νου με πολλή
 προσοχή ακόμη και όταν βαδίζουμε στην αγορά.

Αλλά και όταν βρισκόμαστε μαζί με τους φίλους μας
 και ό,τι κι αν κάνουμε, μπορούμε με πολύ
 δυνατή φωνή να καλούμε το Θεό, με την εσωτερική
 φωνή εννοώ, και να μη τη φανερώνουμε σε κανένα
 από τους παρόντες.

Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περί Άννης λόγος Β´, Άπαντα Αγίων Πατέρων, τ. 31
πηγή

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Περί Εξομολόγησης και Πνευματικής καθοδήγησης

Περί Εξομολόγησης και Πνευματικής καθοδήγησης





Η Εκκλησία έχει δύο τρόπους καθοδηγήσεως των ψυχών: Την ακρίβεια και την οικονομία. Τα ζητήματα, που επιδέχονται οικονομία, ο Πνευματικός πρέπει να τα χειρίζεται με προσοχή, προσευχή και διάκριση, ώστε να προκύπτη ωφέλεια και όχι βλάβη.

Στα ζητήματα όμως, που δεν είναι επιδεκτικά οικονομίας, να είναι αυστηρότατος, για να μη κατακριθή εν ημέρα Κρίσεως ως θεομάχος.
Ο Πνευματικός κατά το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως έχει τη δυνατότητα να κάνη οικονομία και συγκατάβαση μέσα στα όρια των Ιερών Κανόνων, δηλαδή μέχρι εκείνου του σημείου, που δεν θα βλάψη τον εξομολογούμενο. Διότι η οικονομία δεν γίνεται, για να επαναπαυθή και να παραμείνη ο εξομολογούμενος στις πτώσεις του, αλλά για να παρακινηθή να τις ξεπεράσει.
Υπάρχουν ζητήματα στην Εξομολόγηση, για τα οποία ο Πνευματικός πρέπει να χρησιμοποιήση και το μέτρο της συγκαταβάσεως και οικονομίας, προκειμένου να φέρη τον εξομολογούμενο στην οδό της σωτηρίας. Υπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα, στα οποία δεν μπορεί κατʼ ουδένα λόγο να γίνη οικονομία. Για παράδειγμα δεν χωρεί συγκατάβαση, αν ο εξομολογούμενος εμμένει στη μνησικακία, ζητά εκδίκηση, δεν συγχωρεί αυτόν, που του έφταιξε, είτε δίκαια, είτε άδικα.
Δεν μπορεί ακόμη να γίνη συγκατάβαση σʼ αυτόν που επιμένει αμετανόητα σε αιρετικά φρονήματα ή και δεν πείθεται να αποχωρήση από αντιχριστιανικές μυστικές θρησκείες, όπως είναι π.χ. η Μασωνία. Είναι επίσης τελείως ανεπίδεκτα οικονομίας τα κωλύματα Ιερωσύνης. Δεν επιτρέπεται δηλαδή σε καμμιά περίπτωση να δοθή συμμαρτυρία, για να προσέλθη στις τάξεις της Ιερωσύνης κάποιος, που έπεσε σε βαριά σαρκικά αμαρτήματα, όπως είναι οι πριν το γάμο του σεξουαλικές σχέσεις, έστω και με αυτήν ακόμη την αρραβωνιαστικιά του, αλλά και κάθε άλλη έξω από τον γάμο του σεξουαλική σχέση, όπως είναι η πορνεία, ή η μοιχεία, ή η αρσενοκοιτία.
Οι Πνευματικοί, που συγκαταβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις και δίνουν συμμαρτυρία, φέρουν τεράστια ευθύνη ενώπιον του Θεού. Αλίμονο και σʼ εκείνους που κρύβουν τέτοια αμαρτήματα από τον Πνευματικό, για να υποκλέψουν συμμαρτυρία, και να γίνουν αναξίως ιερείς! Ο στόχος του Πνευματικού, όταν εξομολογή, είναι το να κερδηθή ο αμαρτωλός!
Πολλοί εγκαταλείπουν τον Πνευματικό τους και προστρέχουν σε άλλο, ο οποίος, όπως λέγουν, τους «αναπαύει» καλύτερα. Χρειάζεται όμως πολλή προσοχή στο θέμα αυτό, διότι όπως δυστυχώς υπάρχει «καλή ανάπαυση», υπάρχει και «κακή ανάπαυση». Αν κάποιος Πνευματικός εξασθενίζη στη συνείδηση του εξομολογουμένου τη σοβαρότητα κάποιων πτώσεων του ή του επιτρέπει να κοινωνή των Αχράντων Μυστηρίων, παρʼ ότι πέφτει σε σοβαρά αμαρτήματα, τέτοιου είδους «ανάπαυση» καταποντίζει, όχι μόνο τον εξομολογούμενο, αλλά και τον Πνευματικό.
Τα επιτίμια είναι φάρμακα, που τα επιβάλλει ο Πνευματικός, για να κλείση το τραύμα, και να θεραπευθή η ασθένεια του εξομολογουμένου. Τα επιτίμια προλαμβάνουν την επανάληψη της αμαρτίας. Αν δεν μπη το κατάλληλο επιτίμιο σε κάποια σοβαρή πτώση, είναι πολύ εύκολο αυτή να ξανασυμβή. Οι ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων είναι εξίσου θεόπνευστοι, όπως ακριβώς θεόπνευστα είναι και τα Δόγματα, τα οποία διευκρίνησαν και διετύπωσαν οι ίδιες εκείνες Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι.
Γιʼ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης χαρακτήρισε το «Πηδάνλιον» με τα εξής υπέροχα λόγια: «Αύτη η βίβλος είναι η μετά τας Αγίας Γραφάς Αγία Γραφή, η μετά την Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην Διαθήκη. Τα μετά τα πρώτα και θεόπνευστα λόγια δεύτερα και θεόπνευστα λόγια. Αύτη εστί τα Αιώνια Όρια, ά έθεντο οι Πατέρες ημών, και Νόμοι οι υπάρχοντες εις τον αιώνα και υπέρ πάντας τους εξωτερικούς και βασιλικούς νόμους υπερέχοντες…»
Εκείνος, που πραγματικά μετανοεί για την αμαρτία του και έχει γνήσια ταπείνωση, δέχεται αγόγγυστα το επιτίμιο, που έκρινε κατάλληλο να του βάλη ο Πνευματικός. Εκείνος, που γογγύζει για το τυχόν επιτίμιο, που του επιβλήθηκε, αυτός οπωσδήποτε δεν συνειδητοποίησε το μέγεθος της αμαρτίας, στην οποία περιέπεσε, δεν κατανοεί το βάθος του Μυστηρίου της Μετανοίας και Εξομολογήσεως, και με την πρώτη ευκαιρία πάλιν θα ξαναπέση, ίσως και σε χειρότερα.
Όπως ο γιατρός δεν πρέπει να ξεγελά τον άρρωστο, κρύβοντάς του τη σοβαρότητα της ασθένειας του και στερώντας τον τα αναγκαία φάρμακα, παρομοίως πρέπει να ενεργή και ο Πνευματικός. Είναι αδύνατο να οδηγή στη σωτηρία τους ανθρώπους, αν στη συνείδηση τους απαμβλύνη και δικαιολογή κάποιες αμαρτίες, που μερικές φορές μπορεί να είναι και θανάσιμες.
Ως Γέροντας σας και Πνευματικός σας, κάθε ημέρα είμαι νοερώς κοντά σας. Μη νομίζετε ότι σας ξεχνώ.Ο Απόστολος Παύλος λέγειR «απών τω σώματι, παρών δε τω πνεύματι» (Αʼ Κορ. 5,3). Δηλαδή νοερώς, με το πνεύμα είμαι παρών, άν και απουσιάζω σωματικά. Ναί! Με τη σκέψη και τις προσευχές μου είμαι πάντοτε πλησίον σας, έστω κι άν σωματικά βρίσκωμαι πολύ μακριά. Ας είναι, κι από μακριά, έχω την έγνοια και τη φροντίδα σας.
Μη νομίζετε ότι είστε μόνοι στον αγώνα σας. Ο Γέροντας σας βρίσκεται δίπλα σας, μαζί σας. Αν σε πλακώση η στενοχώρια και σου βάλη ο πειρασμός τον λογισμό να μη πας στον ναό, ούτε το Απόδειπνο να κάνης, και τα παρόμοια, να ενθυμηθής πως ο Πνευματικός και ο Γέροντας σου είναι δίπλα σου νοερώς, και σε παρακολουθεί. Και θα λυπηθής πολύ, αν υποκύψης στον πειρασμό, και δεν αντισταθής σʼ αυτόν. Μη το ξεχνάτε πως πράγματι ο Γέροντας σας είναι πάντοτε κοντά σας με τις προσευχές του, και σας παρακολουθεί.
Κι άν όλοι γύρω σου σʼ εγκαταλείψουν, δεν πρέπει να επιτρέψης στον εαυτό σου να αισθάνεται πως δεν έχεις ανθρώπινο στήριγμα. Γιατί ο Πνευματικός σου σου υπόσχεται πως θα έχη τη φροντίδα και την έγνοια σου. Αφού ξέρης πως σε αγαπά ο Θεός και ο Πνευματικός σου, δεν πρέπει να φοβάσαι! Να σκέφτεσαι ότι, «κι άν δεν μου απομείνη τίποτα στον κόσμο να στηριχθώ, να ακουμπήσω, να σταθώ, όμως υπάρχει ο πανταχού παρών Θεός. Γιʼ αυτό και δεν μπορώ νʼ απελπισθώ. Κοντά μου βρίσκεται κι ο Πνευματικός μου, και μπορώ να στηριχθώ.» «Τί δύναται να μας χωρίση από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη; Στενοχωρία; Ξίφος; Κίνδυνος; Θάνατος; » (ππρβλ. Ρωμ. 8,35). Τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίση από την αγάπη του Χριστού, όταν έχουμε την πίστη και ελπίδα μας σʼ Αυτόν.
Όταν έχης ανάγκη να ʼδης τον Πνευματικό σου, κι αναλογίζεσαι πως είναι πολύ μακριά, και είναι δύσκολο να τον συναντήσης τη στιγμή εκείνη, που έχεις ανάγκη, τότε να έχης υπόψη σου, και να το πιστεύης, πως ο Πνευματικός σου πατέρας, άν και είναι «απών τω σώματι», είναι όμως «παρών τω πνεύματι» (Α΄, Κορ. 5,3) [δηλαδή άν και απουσιάζη σωματικά, είναι όμως παρών πνευματικά], και παρακαλεί τον Θεό να σʼ ενδυναμώνη και να σε σώζη. Το αν θα «φύγη» (σ.σ εννοεί ο Γέροντας το να αποθάνη) σύντομα ο Πνευματικός σου, σημαίνει ότι ο Θεός το παρεχώρησε αυτό. Και ο Κύριος θα φροντίση οπωσδήποτε για το συμφέρον της ψυχής σου και για τη σωτηρία σου.
Κάποιος άλλος θα βρεθή να τον αντικαταστήση. «Ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνη ζήσεται» (Ιωάν. 11, 26). Άν κάποιος πιστός αποθάνη, θα ζήση όμως στην άλλη ζωή. Κι άν αποθάνη ο Πνευματικός σου, όμως θα ζη κοντά στον Θεό. Και θα πρεσβεύη σʼ Αυτόν για τα πνευματικά του παιδιά. Θα παρακαλή και για σένα, να σε δυναμώνη ο Κύριος και να σε στηρίζη! Εγώ πιστεύω στην ευσπλαχνία του Θεού. Αυτός θα σε βοηθήση νʼ απαλλαγής από τον πειρασμό, που έχεις. Πρέπει όμως να κάνης υπομονή, κι εγώ θα παρακαλώ τον Θεό για σένα, όσο μπορώ. Κι εσύ όμως πρέπει να παρακαλής να σε ελεήση ο Θεός. Και θαʼ ρθη σίγουρα η λύτρωση.
Πάντοτε η εξομολόγηση στον Πνευματικό πρέπει να είναι καθαρή. Να μη αποκρύπτη ο εξομολογούμενος εν γνώσει του καμμία αμαρτία του. Και τότε θα ʼχη τη συγχώρηση από τον Θεό. Όταν η εξομολόγηση είναι ειλικρινής, τότε ακριβώς είναι που βρίσκει ο εξομολογούμενος έλεος, παρηγορία και άφεση των αμαρτιών του. Ως Πνευματικός σας, ελπίζω και πιστεύω πως σιγά σιγά θα γίνετε όπως σας θέλει ο Θεός. Εγώ, όσο μπορώ, θα σας βοηθώ. Αλλά και σεις πρέπει να υπακούετε σε όσα σας λέγω. Πέραν τούτου, είναι του Θεού δουλειά. Και η δική σας σωτηρία είναι και δική μου σωτηρία.
Για όσους προσέρχονται σε μένα, και με εμπιστεύονται, και γίνονται πνευματικά μου παιδιά, γιʼ αυτούς θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Και θεωρώ καθήκον μου να εκπληρώσω στο ακέραιο την υποχρέωση μου απέναντι σʼ αυτά τα πρόσωπα. Η σωτηρία των πνευματικών μου παιδιών είναι ταυτόχρονα και δική μου σωτηρία.
Από τη διδασκαλία του Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτη
Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr

Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Πως θεμελιώνεται σταθερά μια φιλική σχέση

Πως θεμελιώνεται σταθερά μια φιλική σχέση

Αποτέλεσμα εικόνας για η φιλια κατα τους πατερες
ΑΒΒΑΣ ΙΩΣΗΦ
Ανάμεσα στίς ποικιλόμορφες φιλικές σχέσεις πού συνάπτονται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὑπάρχει μόνο ἑνός εἴδους φιλία, ἡ ὁποία ποτέ δέν κινδυνεύει νά διαλυθεῖ. ῾Η σχέση αὐτή δέν εἶναι βασισμένη στίς καλές συστάσεις πού ἔχει κανείς γιά κάποιο πρόσωπο ἤ στίς περιστατικές γνωριμίες καί στίς κοινές συμφωνίες, οὔτε πάλι ἔχει συναισθηματική βάση.
᾿Αλλά εἶναι ἡ φιλία ἐκείνη πού ἑδραιώνεται καί συντηρεῖται, ὅπου ὑπάρχουν κοινά ἐνδιαφέροντα καί ἀρετές. Αὐτή τή φιλία τή θεωρῶ γνήσια καί πραγματική. Φιλία, πού κανένα ἀπρόοπτο γεγονός δέν μπορεῖ νά τή διαταράξει. Αὐτή τή σχέση οὔτε ἡ ἀπόσταση μπορεῖ νά τήν διακόψει, οὔτε ὁ χρόνος εἶναι ἱκανός νά τήν ἀπαλείψει, ἀλλά οὔτε καί αὐτός ὁ ἴδιος ὁ θάνατος δέν κατορθώνει νά τή διαλύσει. Σ᾿ αὐτή τή σχέση ὑπάρχει ἡ ἀληθινή καί ἀδιάσπαστη ἀγάπη, ἡ ὁποία αὐξάνει μέ τήν τελειότητα καί τήν ἀρετή πού εἶναι ἰσόβαθμη καί στούς δύο φίλους. ῞Οταν αὐτός ὁ δεσμός τῆς ἀγάπης ἑδραιωθεῖ, ποτέ πλέον δέν κόβεται οὔτε ἀτονεῖ ἀπό τή διαφορετικότητα τῶν χαρακτήρων οὔτε ἀποδυναμώνεται ἀπό τίς ἀντίρροπες ἐπιθυμίες καί τά θελήματα.
῎Εχουμε γνωρίσει ἀσφαλῶς πολλούς πού συνδέθηκαν μ᾿ αὐτό τό τρόπο, οἱ ὁποῖοι ὅμως, ἄν καί ξεκίνησαν βασισμένοι στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί δημιούργησαν τήν πιό θερμή φιλία, ἐντούτοις δέν μπόρεσαν νά διατηρήσουν αὐτή τή σχέση συνεχή καί ἀδιάπτωτη. Τό ξεκίνημα τῆς σχέσης τους ἦταν ἀσφαλῶς καλό, ἀλλά δέν ἔδειξαν στήν πορεία ἰσόβαθμο ζῆλο, ὥστε νά παραμείνουν σταθεροί στό στόχο τους. ῾Η φιλία τους ἦταν ἀπό ἐκεῖνες τίς σχέσεις πού δέν διαρκοῦν γιά πολύ χρόνο· γιατί, τήν ἀγάπη τους δέν τήν ἔτρεφε καί δέν τήν συντηροῦσε ἡ ἀρετή καί τῶν δύο προσώπων, ἀλλά τήν κρατοῦσε ζωντανή ἡ ὑπομονή καί ἡ ταπείνωση τοῦ ἑνός.
Μιά τέτοια φιλία, ὅσο μεγαλόψυχη καί ἀκούραστη κι ἄν δείχνει, ὅμως, μέ τό νά τή διατηρεῖ μόνο ὁ ἕνας μέ τήν ὑπομονή του, εἶναι καταδικασμένη νά διαλυθεῖ. Κι αὐτό, ἐξαιτίας τῆς μικροψυχίας τοῦ ἄλλου. Γιατί, ὅσο κι ἄν ὑπομένουν οἱ δυνατοί μέ ζῆλο καί σταθερότητα τίς ἀκαταστασίες τῶν ἀδυνάτων –οἱ ὁποῖοι ὅμως ὁραματίζονται τήν τελειότητα, χωρίς ὅμως νά καταβάλουν γι᾿ αὐτό κανένα τίμημα– δέν θά φθάσουν ποτέ στήν τέλεια ἀγάπη. Γιατί τελικά, οἱ ἀδύναμοι δέν θά μπορέσουν νά ἀντέξουν αὐτή τή σχέση. Κατά συνέπεια οἱ αἰτίες τῆς ταραχῆς, πού δέν θά τούς ἐπιτρέψουν νά παραμείνουν εἰρηνικοί καί ἀγαπημένοι, βρίσκονται μέσα στό βάθος τῆς δικῆς τους καρδιᾶς.
Αὐτό παρατηροῦμε ὅτι συμβαίνει καί σέ ἐκείνους πού ὑποφέρουν ἀπό κάποια σωματική ἀσθένεια. Αὐτοί ἀποδίδουν τήν ἀποστροφή τους πρός τά φαγητά, στήν ἀμέλεια τῶν μαγείρων ἤ τῶν διακονητῶν τους, ἐνῶ αὐτή ὀφείλεται ἀποκλειστικά στήν ἀρρώστια τους. ῞Οσο λοιπόν, κι ἄν φροντίσει κανείς αὐτούς τούς ἀνθρώπους, αὐτοί δέν θά παύσουν νά καταλογίζουν στούς ὑγιεῖς τήν αἰτία τῆς ἀνορεξίας τους. Κι αὐτό γιατί καθόλου δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι αὐτή βρίσκεται μέσα τους καί ὅτι ὀφείλεται στήν κακή κατάσταση τῆς ὑγείας τους.
Γι᾿ αὐτό τό λόγο, ὅπως εἶπα, ὁ δεσμός τῆς πιστῆς καί ἄρρηκτης φιλίας βρίσκεται μόνο ἐκεῖ ὅπου βασιλεύει ἡ ἀρετή. Διότι, «ὁ Θεός σ᾿ αὐτούς πού εἶναι ἔρημοι, χωρίς φίλο, τούς δίνει σπίτι καί οἰκογένεια» (Ψαλμ. 67, 7). ῾Η ἀγάπη δέν μπορεῖ νά διατηρηθεῖ ἀδιάπτωτη παρά μόνο μεταξύ ἐκείνων πού ἔχουν τόν ἴδιο σκοπό, τήν ἴδια θέληση καί πού συμφωνοῦν ἤ ἀρνοῦνται μέ ὁμογνωμία κάποια πράγματα.
῎Αν ἐπιθυμεῖτε κι ἐσεῖς, νά διατηρήσετε τή φιλία ζωντανή καί μόνιμη, ἀγωνισθεῖτε νά ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τά πάθη σας καί νά νεκρώσετε τά θελήματά σας. Κατόπιν, ἔχοντας τόν ἴδιο σκοπό καί στόχο, ζεῖστε μέ ἀνδρεῖο φρόνημα. Νά οἰκοδομεῖσθε μέ δεσμούς ἀδελφικούς, νά ἀναστρέφεσθε μέ τήν ἀγάπη ἐκείνη, τήν ὁποία ἐξυμνώντας εὐφρόσυνα ὁ Προφήτης ἔλεγε· «Πόσο ὡραῖο εἶναι, πόσο εὐχάριστο, νά κατοικοῦν μαζί οἱ ἀδελφοί!» (Ψαλμ. 132, 1). Καί δέν ἐννοεῖ ἀσφαλῶς ὁ Προφήτης τήν ὀμορφιά τοῦ τόπου τῆς διαμονῆς, ἀλλά τήν εὐφροσύνη πού χαρίζει ἡ ταυτότητα τοῦ πνεύματος.
Πράγματι, δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε τό νά εἴμαστε ἑνωμένοι, τό νά ζοῦμε κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη, καί νά ἔχουμε διαφορετικό τρόπο ζωῆς καί διαφορετικές ἐπιδιώξεις. ᾿Αντίθετα, ἐκείνους πού στηρίζονται στόν κοινό ἀγώνα γιά τήν ἀρετή, δέν τούς χωρίζουν οἱ τόποι καί οἱ ἀποστάσεις. Οἱ κοινοί στόχοι καί οἱ πνευματικές ἐπιδιώξεις συγκροτοῦν τήν ἀδελφοσύνη καί ὄχι ἡ συγκατοίκηση καί ἡ παραμονή στόν ἴδιο τόπο. Γι᾿ αὐτό καί ἡ εἰρήνη ποτέ δέν μπορεῖ νά παραμείνει ἀκύμαντη, ὅπου ὑπάρχουν ἀντίθετες ροπές καί ἐμμονή στά θελήματα.
Ἀπό τό βιβλίο: ἉΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ, Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου” – Α´ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΙΩΣΗΦ
https://simeiakairwn.wordpress.com

Τρίτη 24 Απριλίου 2018

Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς, που μας μισούν

Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς, που μας μισούν


Γερων Ιωσήφ Βατοπαιδινός 


Όλοι θα φύγουν από δω μία μέρα.
Εδώ είμαστε περαστικοί διαβάτες.
Ήρθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε…
Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς,
που μας μισούν.
Να τους συγχωρούμε και να τους αγαπούμε όσον μεγάλο κακό 
κι αν μας έχουν κάνει.
Τότε είμαστε τέκνα του Θεού και τότε συγχωρούνται και τα δικά
 μας αμαρτήματα.
Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε κάθε τόσο.
Αφού στην γη πατήσαμε και σάρκα φορέσαμε, κάθε βήμα και αμαρτία…

http://apantaortodoxias.blogspot.gr
http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

-Άγιε μου Γεώργιε, δεν μπορείς εσύ να την φυλάξεις την Εκκλησία σου και καρτερείς από μένα;

-Άγιε μου Γεώργιε, δεν μπορείς εσύ να την φυλάξεις την Εκκλησία σου και καρτερείς από μένα; 

Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος γεωργιος ιερα μονη ζωγραφου
~ Ένας αγάς στο Μαργαρίτι θέλησε να κάμει την Εκκλησία του αγίου Γεωργίου τζαμί. Το Μαργαρίτι τότε ήταν τουρκοχώρι.
Κάλεσε λοιπόν τον παπά, του εξήγησε τον «ιερό σκοπό» του και του είπε αυστηρά:
– Πριν κλείσει μήνας, να μου έχεις παραδώσει την Εκκλησιά!
Τον έπιασε παράπονο τον παπά.
Να παραδώσει την Εκκλησία του Χριστού, να γίνει τόπος λατρείας του αντίχριστου;
Μα και τί μπορούσε να κάμει;
Τελειώνοντας ο μήνας, ο αγάς θα την έπαιρνε με το «έτσι θέλω»! Ένα μήνα ο παπάς λειτουργούσε καθημερινά.  Την τελευταία ημέρα, αφού λειτούργησε και είπε το «Δι’ ευχών..,»,  πήγε και γονάτισε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και κλαίοντας με λυγμούς του είπε:
– Άγιε μου Γεώργιε, δεν μπορείς εσύ να την φυλάξεις την Εκκλησία σου και καρτερείς από μένα;  Εγώ δεν το αντέχω να δω την Εκκλησία σου τζαμί!  Και άμα γίνει, θα πάω να πνιγώ!
Το ίδιο βράδυ το σπίτι του αγά είναι κυριολεκτικά ανάστατο. Το αναστάτωσαν οι φωνές του αγά,  που φωνάζει ότι τον δέρνουν με ρόπαλα! Μαζεύτηκε κόσμος πολύς. Και όλοι ρωτούν να μάθουν τι έπαθε ο αγάς.  Και ο αγάς απαντάει ότι τον σάπισε στο ξύλο ένας νεαρός καβαλάρης! Ποιός να ήταν άραγε;  Οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να το υποψιαστούν.  Μα οι χριστιανοί το «άρπαξαν» αμέσως:
– Ο αφέντης ο Αϊ -Γιώργης μας!  Που ήθελε να του πάρει την Εκκλησία και να την κάμει τζαμί! Τώρα να δούμε!…
Φωτισμένος από το Θεό τρέχει ο παπάς στην Εκκλησία.  Παίρνει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και την πηγαίνει στον αγά.  Όταν ο αγάς είδε την εικόνα, αναστέναξε:
– Αυτός ήταν! Αυτός με έδειρε.
Και γυρίζοντας στους δικούς του και στους άλλους Τούρκους, που ήταν γύρω του, είπε:
– Να μη τολμήσει κανείς να πειράξει την Εκκλησία του Αγίου.
Και πράγματι.  Οι Τούρκοι μετά από αυτό, όχι μόνο δεν πείραξαν την Εκκλησία, αλλά της αφιέρωσαν και χωράφια από τα δικά τους, για το καντήλι του Αγίου.
Πόσο ζωντανή είναι η πίστις μας!  Πόσο δυναμική είναι η παρουσία των Αγίων στην ζωή της Εκκλησίας μας! Πόσο οδηγητική είναι η παρουσία των αγίων ιερέων! Εκείνων πού υπηρετούν τον Χριστό με όλο τους το είναι! Να χαίρετε και να ευφραίνεστε, που αξιωθήκατε να είσθε Ορθόδοξοι χριστιανοί.
Γιατί η πίστις μας είναι ζωντανή.
https://simeiakairwn.wordpress.com

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Πως τακτοποιείται ο άνθρωπος και ακτινοβολεί το πρόσωπό του!

Πως τακτοποιείται ο άνθρωπος και ακτινοβολεί το πρόσωπό του!

Αποτέλεσμα εικόνας για ο ταπεινος ανθρωπος
Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη
[…] Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπη, να ακτινοβολή. Όταν ο άνθρωπος παίρνη όλο το σφάλμα επάνω του, τον λούζει η Χάρις του Θεού.
Ήρθε προχθές ένας γιατρός που έχει πολλά παιδιά και μου είπε: «Πάτερ μου, έχω πολλή υπερηφάνεια και γίνεται αιτία η δική μου υπερηφάνεια να κάνουν αταξίες τα παιδιά». Και το έλεγε αυτό μπροστά στα παιδιά του και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, αλλά το πρόσωπό του έλαμπε! Το ίδιο πρόσεξα προ ημερών και εδώ. Ήρθαν μερικές αδελφές να συζητήσουμε. Είπαμε διάφορα· αναγκάστηκα να τις μαλώσω πολύ. Μία από αυτές δεν βοηθήθηκε καθόλου· κρύα ήρθε, κρύα έφυγε· μόνον εκεί πέρα έλεγε τα κουσούρια των άλλων χαρτί και καλαμάρι –βλέπεις, όποιος δεν κάνει δουλειά στον εαυτό του, έχει αυτό το …χάρισμα! Μία άλλη στρυμώχθηκε, μέχρι που έκλαψε. Ταπεινώθηκε, αλλά μετά έλαμπε το πρόσωπό της. Βλέπετε τί κάνει ένας ταπεινός λογισμός με συντριβή! Αμέσως πάνε όλα τα κουσούρια στην άκρη, τακτοποιείται ο άνθρωπος και ακτινοβολεί το πρόσωπό του· ενώ με έναν λογισμό υπερήφανο ή βλάσφημο σκοτεινιάζει.
Όσο ανεβάζει πνευματικά την ψυχή ένας πολύ ταπεινός λογισμός που θα φέρη για μια στιγμή ο άνθρωπος, δεν την ανεβάζουν χρόνια ολόκληρα αγώνες υπερφυσικοί. Η ταπείνωση καλλιεργείται με το φιλότιμο, καλλιεργείται και με την κοπριά των πτώσεων. Ανάλογα. Ένας φιλότιμος άνθρωπος ό,τι καλό έχει το αποδίδει στον Θεό. Βλέπει τις πολλές ευεργεσίες του Θεού, καταλαβαίνει ότι δεν έχει ανταποκριθή, ταπεινώνεται και δοξολογεί διαρκώς τον Θεό. Και όσο ταπεινώνεται και δοξολογεί τον Θεό, τόσο τον λούζει η θεία Χάρις. Αυτή είναι η εκούσια ταπείνωση. Ενώ η ταπείνωση που φέρνουν οι διαρκείς πτώσεις είναι η ακούσια ταπείνωση.
Φυσικά η εκούσια ταπείνωση έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την ακούσια. Μοιάζει με χωράφι που έχει καλό χώμα και καρπίζουν τα δένδρα, δίχως λίπασμα ή κοπριά, και οι καρποί τους είναι νόστιμοι. Η ακούσια ταπείνωση μοιάζει με χωράφι που έχει αδύνατο έδαφος καί, για να δώση καρπούς, πρέπει να ρίξης και λίπασμα και κοπριά, και πάλι οι καρποί του δεν θα είναι τόσο νόστιμοι…
Ο Θεός θέλει να έχουμε μόνο λίγη ταπείνωση, για να συγγενεύουμε μαζί Του, και μετά όλες οι δωρεές Του έρχονται άφθονες η μία μετά την άλλη. Γιατί ο Θεός χρωστά κατά κάποιον τρόπο στον ταπεινό άνθρωπο πολλή Χάρη και του την δίνει ως δώρο, χωρίς εκείνος να την ζητήση. Είναι πνευματικός νόμος αυτό. «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» ( Ιακ. 4, 6· Α´ Πέτρ. 5, 5) δεν λέει το Ευαγγέλιο; Έτσι τα έχει κανονίσει ο Θεός. «Είμαι ταπεινός» θα πή: «Έχω θεία Χάρη»! Πολύ ταπεινός, πολλή Χάρη λαμβάνει από τον Θεό, γιατί ο ταπεινός σαν σφουγγάρι την ρουφάει την θεία Χάρη.
πηγή: orthmad.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com