Εορτολόγιο

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2025

Οι Τσιγγάνοι της Φλώρινας, και ο Αυγουστίνος Καντιώτης (γράφει ο Κώστας Μπομπότας).

 

Οι Τσιγγάνοι της Φλώρινας, και ο Αυγουστίνος Καντιώτης (γράφει ο Κώστας Μπομπότας).


Floriniotika.grΙανουαρίου 07, 2025

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2025

Λοιπόν τίποτε άλλο δεν επιθυμώ και τόσο πολύ αγαπώ, όσο να ακούω ότι κάνετε υπομονή στους πειρασμούς.

Λοιπόν τίποτε άλλο δεν επιθυμώ και τόσο πολύ αγαπώ, όσο να ακούω ότι κάνετε υπομονή στους πειρασμούς.

 Λοιπόν τίποτε άλλο δεν επιθυμώ και τόσο πολύ αγαπώ, όσο να ακούω ότι κάνετε υπομονή στους πειρασμούς.
 Επειδή ο Θεός, ως Ον αυτοδόξαστο, δεν χρειάζεται την εργασία του ανθρώπου. Χαίρεται όμως και αγαπά, όταν για την αγάπη Του μαρτυρούμε και πάσχουμε. Γι’ αυτό και μας στεφανώνει ως αθλητές, μας χαρίζει πλούσια τη χάρη Του.

 Ήθελα να κάνω τρεις λόγους, ή και βιβλία, που το ένα να περιέχει μόνον αυτό:
 Ότι ο άνθρωπος είναι μηδέν· και διαρκώς να φωνάζω ότι είμαι μηδέν.

 Το άλλο να γράφει: Ότι σε όλα είναι ο Θεός αυτοδόξαστος. 

Και το τρίτο: Να έχεις σε όλα υπομονή μέχρι θανάτου. Κι αν είσαι νέος, κι αν γέρασες, κι αν αγωνίσθηκες πολλά χρόνια, εάν δεν κάνεις υπομονή μέχρι να βγει η ψυχή σου, σαν κουρέλι θεωρούνται τα έργα σου ενώπιον του Θεού,

Λοιπόν γνώριζε τον εαυτό σου ότι είσαι μηδέν. Αυτή είναι η ύπαρξή σου· μηδέν. Η καταγωγή σου είναι ο πηλός, και η ζωτική δύναμή σου είναι η πνοή του Θεού. Όλα λοιπόν είναι του Θεού. Γνώριζε τον εαυτό σου ότι είσαι μηδέν και έχε υπομονή στους πειρασμούς, για να απαλλαγείς απ’ αυτούς, και να γίνεις θεός κατά χάριν· γιατί είσαι η πνοή, το εμφύσημα του Θεού.

(Γέροντος Ιωσήφ, «Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας», εκδ. Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος, σ. 119-121- απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση.)
 
πηγή:  proskynitis.blogspot.com
https://makkavaios.blogspot.com

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2025

«Όλα καλά!»

 

«Όλα καλά!»


Πόσες φορὲς, ὅταν κάποιος μᾶς ρωτᾶ: «Πῶς εἶσαι;», ἀπαντᾶμε μηχανικά: «Ὅλα καλά!».

Μιὰ φράση-μάσκα, ἕνας αὐτόματος μηχανισμός ἄμυνας, ποὺ καλύπτει τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐπισκιάζει τὴν ψυχή μας.

Μὴπως τὸ λέμε γιὰ νὰ μὴν φανοῦμε ἀδύναμοι;

Μὴπως δὲν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸν ἄλλον;

Ἢ μὴπως γιατί φοβόμαστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴ δική μας ἀλήθεια;

Ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν μᾶς κάλεσε νὰ ζοῦμε μὲ προσποιήσεις.

Τὸ ἂν εἶμαστε καλά ἢ ὄχι δὲν μπορεῖ νὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ ψεύτικες, τυπικές κουβέντες.

 Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἀγαπᾷ ἀληθινὰ, δὲν χρειάζεται τὴν τέλεια εἰκόνα μας· χρειάζεται τὴν ἀλήθεια μας. Καί ποτέ δέν θά φύγει ἀπό κοντά μας ἄν δέν εἴμαστε καλά, ἤ δέν θά μᾶς χλευάσει ἄν εἴμαστε «στά χάλια μας».

Ἡ φράση «Ὅλα καλά» δὲν εἶναι πάντοτε ψέμα.

Ὅταν ὅμως γίνεται σφραγίδα σιωπῆς, ὅταν κρύβει τὴ θλίψη, τὴν ἀπογοήτευση, καὶ τὴ μοναξιὰ μας, τότε γίνε­ται ἕνα αἰχμηρὸ δίκοπο μαχαίρι.

Τὴ μία πληγώνει τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν ἄλλη ἀπομακρύνει τοὺς ἄλλους καί παράλληλα τούς πληγώνει γιατί δέν ξέρουν τό γιατί τῆς ἀπομάκρυνσής μας.

Μὴ φοβᾶσαι νὰ πεῖς: «Δὲν εἶμαι καλά.»

Μὴ φοβᾶσαι νὰ δείξεις τὶς πληγὲς σου.

 Ὅπως ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὰ χέρια Του στὸν Σταυρὸ καὶ ἔδειξε τὶς πληγὲς Του, ἔτσι καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀνοίγουμε τὴν καρδιά μας μπροστὰ σὲ ὅσους μποροῦν καὶ θέλουν νὰ καταλάβουν.

Ἡ ἀλήθεια φέρνει ἴαση.

Ἡ σιωπὴ μπορεῖ νὰ εἶναι βολική, ἀλλὰ σπάνια εἶναι ἰαματική.

Καὶ ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀκοῦνε, ὅταν τὸ περιβάλλον γίνε­ται ἐχθρικὸ ἢ ἀδιάφορο, μὴν ξεχνᾶς τὸ ἕνα καταφύγιο ποὺ δὲν θὰ σὲ ἀπογοητεύσει ποτὲ: Τὴν προσευχή.

Στάσου μπροστὰ στὸν Χριστὸ καὶ πες Του: «Κύριε, δὲν εἶμαι καλά, ἀλλὰ εἶμαι ἐδῶ. Κράτησέ με. Φώτισέ με. Ζέστανέ με μὲ τὴν Ἀγάπη Σου.»

Τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ τέλεια ὑπενθύμιση: Ὁ Θεὸς ἦρθε νὰ ζήσει ἀνάμεσά μας, νὰ μᾶς δείξει ὅτι στὴν ἀδυναμία μας μπορεῖ νὰ ὑπάρξει φῶς, ὅτι ἡ ἀλήθεια μᾶς λυτρώνει. Δὲν χρειάζεται νὰ λέμε ψέματα οὔτε στον ἑαυτό μας, οὔτε στοὺς ἄλλους.

Μάθε νὰ ἀνοίγεις τὴν καρδιά σου σὲ ἐκεῖνους ποὺ ξέρουν νὰ σὲ ἀκούσουν. Μήν αφήνεις τὴ μοναξιὰ τῆς σιωπῆς νὰ σε συνθλίβει. Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα, στρέψε τὴν ψυχή σου στὸν Οὐρανό.

Γιατί ὁ Χριστὸς δὲν ρωτᾶ: «Εἶσαι καλά;»

Ρωτᾶ: «Εἶσαι ἐδῶ;»

Καὶ ἂν εἶσαι ἐκεῖ, ἂν μένεις κοντά Του, τότε ὅλα, πραγματικὰ, θὰ γίνουν καλά!

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2025

Τα θαύματα είναι για να δοξάζεται ο Θεός και να τονώνεται η πίστη των χριστιανών

 

Τα θαύματα είναι για να δοξάζεται ο Θεός και να τονώνεται η πίστη των χριστιανών


«Μία οικογένεια, εκ Ρωσίας πρόσφυγες, καταδικασμένη από το εκεί καθεστώς [ΕΣΣΔ], κατέφυγε εις την Ελλάδα και εγκαταστάθη εις Ν. Ιωνίαν.

Εν μια των ημερών ησθένησε ο πατήρ της οικογενείας από υψηλόν πυρετόν.

Αναλογιζόμενος την πτωχείαν του παρεκάλεσε την Παναγία, την οποίαν είχε φέρει μαζί του εκ Ρωσίας, να τον βοηθήση να γίνη καλά διά διά να δυνηθή να εργασθή και να συντηρήση την οικογένειάν του.

Την νύκτα ησθάνθη να τον δροσίζη μία «λεπτή βροχή» και φωνάζει της γυναικός του να ανάψη το φως. Και βλέπουν την εικόνα κάθιδρον από μύρον και ο ασθενής έγινε καλά.

Εφώναξαν τους ιερείς της ενορίας των να έλθουν να την σκουπίσουν και εκείνοι απήντησαν:

– Δι’ αυτό το έργο να πάτε εις την Ανάληψιν* να φωνάξετε τον π. Ιερώνυμον.

Πράγματι ήλθε ένας κύριος και εδιηγήθη εις τον Γέροντα το συμβάν.

Ανεχώρησαν μαζί και εσκούπισε ο πατήρ την αγίαν εικόνα.

Το βράδυ που επέστρεψε τα εδιηγείτο εις την ομήγυριν. Κάποιος, εν αγνοία του, λέγει: Αν ήμουν εγώ εκεί θα εφοβόμουν.

Ο Γέρων είπε: Τα θαύματα δεν είναι διά να φοβούνται οι άνθρωποι, αλλά διά να δοξάζεται ο Θεός και να τονούται η πίστις των χριστιανών…

Μετά μικρόν διάστημα, όταν ήσαν μόνοι ο Γέρων και το πνευματικόν του τέκνον, που εξέφρασε φόβον, του λέγει ιδιαιτέρως:

– Θα σας ειπώ κάτι, αλλ’ εφ’ όσον ζω δεν θα το ειπήτε πουθενά. Ένα βράδυ επήγα εις την εκκλησίαν και κατευθύνθην προς τον Κύριον, είπα, ας ασπασθώ το χέρι εκείνο που εσταυρώθη δι’ εμέ…

Και αμέσως το χέρι εκείνο έγινε πραγματικό. Ησπάσθην την ζώσαν χείραν του Κυρίου!…

Λοιπόν όταν βλέπομεν θαύματα να μη φοβούμεθα, αλλά να δοξολογούμεν τον Θεόν

*Το μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας στον Βύρωνα της Αθήνας.

Εκοιμήθη στις 6 Ιανουαρίου του 1957 η μνήμη του τιμάται στις 9 Μαΐου.

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2025

(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Σύναξις Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ - Ἄνδρας θαυμαστὸς [7 Ἰανουαρίου]

 

(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Σύναξις Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ - Ἄνδρας θαυμαστὸς [7 Ἰανουαρίου]

agios iwannhs o prodromos 17«Ἄνδρας θαυμαστὸς»

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾷ τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ποὺ χθὲς ἀξιώθηκε νὰ βαπτίσῃ τὸν Κύριο στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Γιὰ τὸν ἅγιο αὐτὸν πρέπει νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς λίγες λέξεις.

* * *

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶνε ὁ μεγαλύτερος ἅγιος τῆς παλαιᾶς διαθήκης. Ὅλα σ᾽ αὐτὸν εἶνε θαυμαστά· θαῦμα ἡ γέννησί του, θαῦμα ἡ ζωή του, θαῦμα καὶ ὁ θάνατός του.

♦ Θαῦμα ἡ γέννησί του. Ὅπως γνωρίζουμε, ἡ μητέρα τοῦ Ἰωάννου ἦταν στεῖρα· καὶ ὄ χι μόνο στεῖρα ἀλλὰ καὶ ἡλικιωμένη, γριά. Γέροντας ἐπίσης καὶ ὁ πατέρας του, ὁ ἱερεὺς Ζαχαρίας. Ὁ Θεὸς ὅμως ἄκουσε τὶς προσευχές τους καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ ἄγονο ἀνδρόγυνο γεννήθηκε παιδί, ὁ ἅγιος ποὺ ἑορτάζουμε.

Πῶς γεννήθηκε; Ὁ Ζαχαρίας ἱερουργοῦσε στὸ ναὸ τῶν Ἰεροσολύμων καὶ ἦρθε ἡ σειρά του νὰ θυμιάσῃ. Τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ ἦταν μέσα στὰ ἅγια, τοῦ ἐμφανίστηκε ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ ἀνήγγειλε· «Ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοι, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννην…»(Λουκ. 1,13). Ἐκεῖνος εἶπε στὸν ἄγ γελο μὲ δυσπιστία· –Πῶς θὰ γίνῃ αὐτό; καὶ ἐγὼ καὶ ἡ γυναίκα μου εἴμαστε πιὰ ὑπέργηροι. –Ἐγὼ εἶμαι ὁ Γαβριήλ, τοῦ λέει ὁ ἄγγελος, καὶ μ᾽ ἔ στειλε ὁ Θεὸς νὰ σοῦ φέρω αὐτὴ τὴν καλὴ εἴδησι· ἀφοῦ λοιπὸν δυσπιστεῖς στὰ λόγια μου, ποὺ θὰ ἐκπληρωθοῦν στὴν ὥρα τους, θὰ μείνῃς ἀπὸ τώρα κωφάλαλος. Ἔτσι καὶ ἔγινε· ὁ Ζαχαρίας ἔμεινε βουβός.

Ὅταν ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του, παρὰ τὴν προχωρημένη ἡλικία τους ἡ Ἐλισάβετ ἔμεινε ἔγκυος· καὶ στοὺς ἐννέα μῆνες γέννησε. Τὴν ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ τὴ γέννησι τοῦ βρέφους, τὴν ἡμέρα δηλαδὴ τῆς περιτομῆς τοῦ παιδιοῦ, θὰ ἔδιναν κατὰ τὸ νόμο τὸ ὄνομα στὸ νεογέννητο· αὐτὸ ἦταν κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὸ δικό μας βάπτισμα. Ἐνῷ λοιπὸν ἦταν ἕτοιμοι νὰ δώσουν στὸ παιδὶ τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του, νὰ τὸ ὀνομάσουν δηλαδὴ Ζαχαρία, ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ ἡ Ἐλισάβετ τοὺς διακόπτει· –Ὄχι, λέει, θὰ ὀνομαστῇ Ἰωάννης. –Μὰ καν ένας ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς σου, τῆς λένε, δὲν ἔχει τέτοιο ὄνομα. Ρωτοῦν μὲ νεύματα τὸν πα τέρα τοῦ παιδιοῦ, πῶς θέλει νὰ τὸ ὀ νομάσουν. Καὶ τότε ἐκεῖνος, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ μιλήσῃ, ζήτησε μιὰ μικρὴ ξύλινη πλάκα κ᾽ ἐκεῖ ἐπάνω ἔγραψε τὰ λόγια· «Ἰωάννης ἐστὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (ἔ.ἀ. 1,63) . Προσέξτε· δὲν ἔγραψε «Θέλω νὰ ὀνομασθῇ Ἰωάννης». Ἀλλὰ τί· «Ἰωάννης εἶνε τὸ ὄνομά του»· μὴν ψάχνε τε δηλαδὴ γιὰ ὄνομα, ἔχει ἤδη ὄνομα τὸ παιδί, τοῦ ἔχει δοθῆ τὸ ὄνομα Ἰωάννης. Ἐν νοοῦσε αὐτὸ ποὺ τοῦ εἶπε ὁ ἄγγελος.

Τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἔγινε τὸ θαῦμα· λύθηκε ἡ γλῶσσα τοῦ Ζαχαρία ποὺ ἦταν δεμένη. Ἀνοίγοντας τώ ρα τὸ στόμα του ὁ Ζαχαρίας καὶ μὲ φωτισμὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὕμνησε τὸ Θεό. Κατόπιν ἀπευθύνθηκε στὸ βρέφος καὶ εἶπε προφητικά· Παιδί μου, ἐσὺ θὰ ὀνομασθῇς προφήτης τοῦ Ὑψίστου, γιατὶ θὰ προηγηθῇς μπροστὰ ἀπὸ τὸν Κύριο γιὰ νὰ προετοιμάσῃς τὸ δρόμο του· «προπορεύσῃ πρὸ προσώπου Κυρίου ἑτοιμάσαι ὁδοὺς αὐτοῦ» (ἔ.ἀ. 1,76).

♦ Ἀλλ᾽ ἐάν, ἀδελφοί μου, ἦταν θαῦμα ἡ γέννησις τοῦ Ἰωάννου, τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴ ζωή του; Ὄν τως ἦταν ἕνα θαῦμα καὶ ἡ ζωή του.

Ὁ Ἰωάννης δὲν ἔζησε μέσα σὲ πόλεις, ὅπου συνήθως ὑπάρχει ἁμαρτία καὶ διαφθορά. Νωρὶς ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο, βγῆκε στὴν ἔρημο, κ᾽ ἐκεῖ ζοῦσε μιὰ ζωὴ ἀσκητική. Τροφή του ἦ ταν ἀκρίδες (τὰ γνωστὰ ἔντομα) καὶ μέλι ἄ γριο. Ἔνδυμα, ποὺ φοροῦσε χειμώνα - καλοκαίρι, ἦταν ἕνα ῥοῦχο σκληρό, φτειαγμένο ὄχι ἀπὸ μετάξι ἢ βαμβάκι ἀλλὰ ἀ πὸ τρίχες καμήλας, καὶ μιὰ δερμάτινη ζώνη στὴ μέση του. Σπίτι γιὰ νὰ μένῃ εἶχε ὄχι μέγαρα καὶ ἀνάκτορα ἀλλὰ μιὰ φυσικὴ σπηλιά. Ἐργασία του ἦταν ἡ προσευχή, ἡ συνεχὴς συνομιλία μὲ τὸ Θεό. Σύντροφοί του ἦταν τὰ ἄγρια ζῷα τῆς ἐρήμου, ποὺ κοντά του ἐξημερώνονταν κι αὐτά. Βιβλίο γι᾽ αὐτὸν τὸν ἐρημίτη, ποὺ τὸ μελετοῦσε κάθε μέρα, ἦταν ἡ φύσις, ὅλα ὅσα ὡραῖα ἔχει δημιουργήσει ὁ Θεός, εἴτε ψηλὰ στὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ εἴτε ἐδῶ κάτω στὴ γῆ.

Τέτοια ἦταν ἡ ζωὴ τοῦ Ἰωάννου. Ἦταν μ᾽ ἕνα λόγο ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος. Καὶ τὸ πρῶτο κήρυγμά του ποιό ἦταν· «Μετανοεῖτε», αὐτὸ ποὺ θὰ κήρυττε κατόπιν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός (Ματθ. 3,2· 4,17) . Χιλιάδες κόσμος ἔτρεχε στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσουν καὶ νὰ βαπτισθοῦν.

Τότε, μαζὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἦρθε στὸν Ἰ ορδάνη καὶ ὁ Χριστός. Καί, ὅπως ὅλοι, βαπτίσθηκε καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὸ χέρι του.

♦ Θαῦμα λοιπὸν ἡ γέννησι τοῦ Ἰωάννου, θαῦμα ἡ ζωή του, ἀλλὰ θαῦμα καὶ ὁ θάνατός του.

Ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου, ὅπως δὲν ἔζησε μέσα σὲ σαλόνια, ἔτσι καὶ δὲν πέθανε ἐπάνω σὲ κρεβάτι. Ὁ θάνατος τὸν βρῆκε μέσα στὴ φυ λακή· ἦταν θάνατος μαρτυρικός.

Ὁ βασιλιᾶς Ἡρῴδης εἶχε διαπράξει ἕνα ἔγκλημα· εἶχε πάρει σύζυγό του τὴν Ἡρῳδιάδα, τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του. Τὸ σκάνδαλο ἦταν μεγάλο. Ὅλοι τὸ ἔβλεπαν, κανένας ὅμως δὲν τολμοῦσε νὰ τὸ ἐλέγξῃ. Ποιός νὰ μιλήσῃ; Ἕνας μόνο βρέθηκε· ὁ Ἰωάννης.

Ἄφησε τὴν ἔρημο, ἦρθε στὴν πόλι, ἀνέβηκε στὰ ἀνάκτορα καὶ ἐκεῖ ἔρριξε τὸν κεραυνό του· «Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται», εἶπε στὸν Ἡρῴδη μὲ θάρρος, «νὰ συζῇς μὲ τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μᾶρκ. 6,18. Ματθ. 14,4) .

Ταράχτηκε ὁ βασιλιᾶς ἀπὸ τὸν ἔλεγχο. Θυμωμένος τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακή. Καὶ μέσα ἀπὸ τὴ φυλακὴ ὅμως ἡ φωνὴ τοῦ Προδρόμου ἔσειε τὰ ἀνάκτορα. Εἶνε γνωστὸ τὸ τέλος· ἡ Ἡρῳδιάδα τὸν ἐκδικήθηκε.

Προτίμησε νὰ χάσῃ καὶ τὸ μισὸ βασίλειο, ποὺ τῆς προσεφέρετο. Συμβούλεψε τὴν κόρη της νὰ ζητήσῃ ὄχι χρήματα, ὄχι ἄλλα πλούτη, ἀλ λὰ τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἰωάννου! Αὐτὸ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο εἶχε ὁ Πρόδρομος, ποὺ τιμοῦμε σήμερα. Ἔζησε καὶ πέθανε γιὰ τὴν ἀλήθεια.

* * *

Φαντάζεστε, ἀγαπητοί μου, νὰ ἐρχόταν πάλι ἀνάμεσά μας; Αὐτὸς ποὺ δὲν χαρίστηκε στὸν Ἡρῴδη, πολὺ περισσότερο δὲν θὰ χαριζόταν σ᾽ ἐμᾶς. Τί θὰ ἔλεγε σήμερα;

♦ Θὰ εἶχε τὸ θάρρος νὰ ἐλέγξῃ ὅλους ἐκείνους ποὺ συζοῦν παρανόμως. Καὶ δὲν εἶνε λίγοι, εἶνε χιλιάδες· ἄλλος συζῇ μὲ τὴν πρώτη ἐξαδέλφη του, ἄλλος μὲ τὴν κουμπάρα του, ἄλλος μὲ τὴν ἀνηψιά του, ἄλλος μὲ τὴ βαπτιστικιά του… Φρίκη οἱ παράνομες συμβιώσεις. Θὰ χρειαζόταν καὶ σήμερα νὰ βρεθῇ ἕνας Ἰωάννης νὰ ἐπαναλάβῃ τὸ «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν» συγγενῆ σου (βλ. Μᾶρκ. 6,18)

♦ Ἀλλ᾽ ἀπ᾽ ὅλα τὰ λόγια τοῦ Ἰωάννου ἐκεῖ νο ποὺ ἔχει ἀνάγκη ν᾽ ἀκούσῃ ἰδιαιτέρως ὅλη ἡ δική μας γενεὰ εἶνε τὸ «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 3,2). Μετάνοια! «Μετανοεῖτε», καὶ «ποιήσατε καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας» (Λουκ. 3,8· βλ. Ματθ. 3,8) .

Ποιό τὸ ὄφελος, ποὺ ἦρθαν τὰ Χριστούγεννα, ἐξωμολογηθήκαμε, κοινωνήσαμε, κ᾽ ἔπειτα γυρίζουμε πάλι στὰ ἴδια ἁμαρτήματα; Ξέρε τε πῶς μοιάζουμε; Μᾶς περιγράφει καλὰ ὁ ἀπόστολος Πέτρος (βλ. Β΄ Πέτρ. 2,22) . Εἴμαστε, λέει, σὰν τὸ σκυλὶ ποὺ ἔκανε ἐμετό, καὶ μετὰ γυρίζει καὶ τρώει ἐκεῖνο ποὺ ξέρασε· ἢ σὰν τὸ χοῖρο πού, ἐνῷ πλύθηκε καὶ καθαρίστηκε στὸ νερό, δὲν ἀργεῖ νὰ κυλιστῇ πάλι στὴ λάσπη.

Αὐτὸ κάνουμε. Ξεράσαμε τὸ δηλητήριο, ἀλλὰ νά ποὺ πάλι γυρίζουμε καὶ γευόμαστε ἐ κεῖ νο ποὺ δὲν θά ᾽πρεπε πλέον νὰ πλησιάζουμε· λουζόμαστε, καὶ νά ποὺ πάλι πέφτουμε στὸ βόρβορο, στὴ λάσπη τῶν παθῶν.

Σὲ ὅλους μας ὁ τίμιος Πρόδρομος φωνάζει· «Μετανοεῖτε» καὶ«ποιήσατε καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας». Καὶ ὅποιος μετανόησε εἰλικρινά, δὲν ξαναπλησιάζει τὴν ἁμαρτία· δὲν ἐργάζεται πιὰ τὸ κακό, ἐργάζεται τὸ καλό.

Διαφορετικά, ὁ Ἰωάννης προειδοποιεῖ, ὅτι μᾶς περιμένει τιμωρία. «Ἡ ἀξίνη», λέει, «εἶνε ἤδη κοντὰ στὴ ῥίζα τῶν δέντρων· καὶ κάθε δέντρο ποὺ δὲν κάνει καλὸ καρπὸ κόβεται καὶ ῥίχνεται στὴ φωτιά» (Ματθ. 3,10. Λουκ. 3,9) . Τὸ φώναζε ὁ Πρόδρομος τότε, τὸ φωνάζει καὶ τώρα. Ἐὰν οἱ ἄνθρωποι δὲν μετανοήσουν, θὰ δουλέψῃ τὸ τσεκούρι τοῦ Θεοῦ· καὶ τὸ τσεκούρι εἶνε «ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Ἐφ. 5,6. Κολ. 3,6) .

Φοβερὸ τὸ τσεκούρι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἄρχισε καὶ χτυπάῃ. Δὲν βλέπετε; Ἀλλοῦ σεισμός, ἀλλοῦ πλημμύρα, ἀλλοῦ καῦμα, ἀλλοῦ χαλάζι, ἀλλοῦ ἀνομβρία, ἀλλοῦ παγετός… Τί εἶνε ὅλα αὐτά; Φαίνεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Εἶνε ἡ ἀξίνη ποὺ χτυπάει τὰ ἄκαρπα δέντρα, ὅπως εἶπε ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής.

Ἐάν, ἀδελφοί μου, δὲν θέλουμε νὰ δοκιμάσουμε τὰ πλήγματα τῆς «ὀργῆς τοῦ Θεοῦ», ἕνας τρόπος ὑπάρχει· νὰ μετανοήσουμε, ν᾽ ἀκολουθήσουμε δρόμο χριστιανικό· ν᾽ ἀκούσουμε καὶ νὰ ἐκτελέσουμε ὅλοι τὴν παραγγελία τοῦ ἁγίου ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα, δηλαδή· «Μετανοεῖτε» καὶ «ποιήσατε καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ χειρόγραφο ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἄγνωστο ἱ. ναὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας καὶ πιθανῶς τὴν 7-1-1938. Ἀνάγνωσις, μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα, στοιχειοθεσία καὶ ἀναπλήρωσις 3-12-2019.)

 

πηγή:  tideon.org

https://makkavaios.blogspot.com

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2025

Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (4 Ιανουαρίου): Το θαυμαστό υπόδειγμα της υπομονής

 

Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (4 Ιανουαρίου): Το θαυμαστό υπόδειγμα της υπομονής


Η αγιότητα είναι ύψιστη δωρεά του Θεού προς ανθρώπινα πρόσωπα, τα οποία είναι δεκτικά των ακτίστων ενεργειών Του. Απαιτείται δε μεγάλος αγώνας και αυταπάρνηση για να καταστεί κάποιος άγιος, να νικήσει τον εαυτό του, να ξεπεράσει τη βιολογική του ύπαρξη. Ένας τέτοιος αγιασμένος άνθρωπος, ο οποίος υπερέβη τον εαυτό του και την σωματική του κακοπάθεια, υπήρξε ο νεοφανής άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός. Ένα λαμπρό παράδειγμα ιώβειας υπομονής και αβραμιαίας πίστης στο Θεό.

Γεννήθηκε το έτος 1890 σε ένα ορεινό χωριό των Χανίων Κρήτης, το Σηρικάρι από φτωχούς, αλλά ευλαβής γονείς, οι οποίοι στάλαξαν από νήπιο ακόμη την ευσέβεια και την σώζουσα πίστη στο Θεό. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Νικόλαος και το επώνυμό του Τζανακάκης. Δυστυχώς, ενώ ήταν ακόμη παιδί, έχασε τους γονείς τους και απόμεινε να ζει με τον υπέργηρο και ανήμπορο παππού του. Εκείνος μη μπορώντας να τον συντηρήσει, τον έστειλε, στην τρυφερή ακόμα ηλικία των 13 ετών, στα Χανιά, σε κάποιο κουρείο να εργαστεί και να μάθει την τέχνη του κουρέα.

Ο νεαρός Νικόλαος επέδειξε ήθος, τιμιότητα, ευγένεια και υπακοή στο αφεντικό του, ο οποίος τον αγάπησε σαν παιδί του. Επίσης τον αγαπούσαν όλοι στη χανιώτικη εκείνη γειτονιά, για την ευγενή και κοινωνική του συμπεριφορά, την εξυπνάδα του και τον θαύμαζαν για την ασυνήθιστη ομορφιά του.

Αλλά η σωματική του ομορφιά δεν κράτησε για πολύ, διότι κάποια στιγμή προσβλήθηκε από τη φοβερή και αγιάτρευτη, για την εποχή εκείνη, λοιμώδη νόσο της λέπρας (νόσος Χάνσεν, όπως είναι γνωστή, στη ιατρική ορολογία), η οποία ήταν τότε σε έξαρση στο νησί της Κρήτης. Ας σημειωθεί πως η τρομερή αυτή νόσος ήταν μεταδοτική και προσέβαλε το δέρμα και τους ιστούς του σώματος, προκαλώντας νέκρωση, σήψη και παραμόρφωση του σώματος. Ταυτόχρονα προκαλούσε φοβερό αίσθημα κνησμού και πόνων από τις βαθιές και αφορμισμένες πληγές, οι οποίες δεν έκλειναν. Η λέπρα θεωρούνταν από τα πανάρχαια χρόνια ως «κατάρα του Θεού» και οι λεπροί στιγματίζονταν ως «καταραμένοι άνθρωποι». Για να μη μεταδώσουν τη νόσο και στους άλλους, είτε τους έδιωχναν στις ερήμους, όπως έκαναν οι Εβραίοι (Λουκ.17,12-19), είτε τους απομόνωναν σε ειδικές εγκαταστάσεις, όπου περνούσαν απομονωμένοι, το υπόλοιπο της τραγικής ζωής τους. Αυτά βεβαίως ως το 1947 όταν ο ιατρός Χάνσεν ανακάλυψε το φάρμακο κατά της λέπρας, σώζοντας χιλιάδες ανθρώπους από αυτή την τρομερή αρρώστια, το μαρτύριο και το θάνατο.

Ο Νικόλαος λοιπόν ήταν ένας από τους άτυχους ανθρώπους. Στα 16 του χρόνια προσβλήθηκε από τη λέπρα και συνειδητοποίησε ότι θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του με φρικτές ταλαιπωρίες. Φυσικό ήταν να τον διώξει το αφεντικό του από το κουρείο, όταν κατάλαβε το πρόβλημά του για να μην μολυνθεί ο ίδιος και οι πελάτες του. Οι Κρητικοί είχαν δημιουργήσει κάποιες εγκαταστάσεις στο νησί Σπιναλόγκα, απέναντι από το Ηράκλειο, για να απομονώνουν εκεί τους λεπρούς και να τους προσφέρουν στοιχειώδη βοήθεια. Αλλά οι συνθήκες εκεί ήταν τόσο τραγικές, ώστε το όνομα του νησιού Σπιναλόγκα είχε ταυτιστεί με την φρίκη. Όποιος οδηγούνταν και απομονώνονταν εκεί δεν έβγαινε ποτέ ζωντανός. Άφηνε τα κόκαλά του στο φρικτό εκείνο τόπο!

Έτσι ο Νικόλαος, όταν άρχισε η νόσος να εκδηλώνεται, για να αποφύγει τον βίαιο εγκλεισμό του στη Σπιναλόγκα, πήρε κάποιο πλοίο και έφυγε για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Κατέφυγε στην ελληνική κοινότητα και ζήτησε βοήθεια. Του έδωσαν εργασία σε κουρείο, να ασκήσει την τέχνη που ήξερε. Προσπαθούσε να κρύψει όσο μπορούσε τις πληγές του να μη γίνει αντιληπτός και τον διώξουν. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Τα φοβερά σημάδια της νόσου έγιναν εμφανή και για τούτο η ελληνική κοινότητα τον οδήγησε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, να δώσει τη λύση εκείνος, να βρει τρόπο να τον βοηθήσει.

Με τη μεσολάβηση κάποιου αρχιερέα, τον έστειλαν στη Χίο, όπου λειτουργούσε ένα καλά οργανωμένο λωβοκομείο (λεπροκομείο). Ο Νικόλαος ήταν τότε 24 ετών. Έφτασε στο νησί και ύστερα από θλίψεις, ταλαιπωρίες και κακουχίες, τον βοήθησε ο Θεός να γνωρίσει έναν σπουδαίο πνευματικό άνθρωπο, ο οποίος θα άλλαζε τη ζωή του. Ήταν ο άγιος Άνθιμος Βαγιάνος, (εορτάζει στις 15 Φεβρουαρίου), ο λειτουργός και πνευματικός του ιδρύματος. Ο Νικόλαος βρήκε στο πρόσωπο του αγίου κληρικού το στήριγμα, που είχε ανάγκη για να αντιμετωπίσει τα βάσανα και τους πόνους του. Εκείνος του μίλησε για τις θλίψεις στη ζωή μας, οι οποίες δεν έχουν πάντοτε αρνητική επίδραση, αλλά και θετική, διότι μας θυμίζουν τη φθαρτότητα της ανθρώπινης φύσης και γίνονται συχνά αιτία χαλύβδωσης της πίστης μας. Ο Νικόλαος άκουγε με θέρμη τα λόγια του Ανθίμου, τα οποία λειτουργούσαν στην ψυχή του σαν βάλσαμο και πνευματικό γιατρικό. Άρχισε λοιπόν να καλλιεργεί στην ψυχή του την αρετή της υπομονής, ασκούνταν να υπομένει με καρτερία το πρόβλημά του και να δοξάζει το Θεό, ο Οποίος του έδωσε αυτή τη δοκιμασία, εν τέλει, για το καλό του.

Πέρασαν δύο χρόνια και ο Νικόλαος αισθάνθηκε την ανάγκη να ασπασθεί τον μοναχισμό. Έτσι πήρε την απόφαση να γνωστοποιήσει την επιθυμία του στον πνευματικό του πατέρα. Ο Άνθιμος, αφού εξέτασε αν πραγματικά ήθελε να αλλάξει τη ζωή του με το μοναχικό σχήμα, δέχτηκε και έκαμε το δέοντα να γίνει η κουρά του, παίρνοντας το όνομα Νικηφόρος. Αμέσως άρχισε τον πνευματικό του αγώνα, με προσευχή, νηστεία, αγρυπνία, άσκηση των αρετών και αποκοπή των παθών. Παρά το γεγονός ότι η υγεία του επιδεινώνονταν συνεχώς, οι πληγές ήταν πλέον εμφανείς στο σώμα του και οι πόνοι και οι κνησμοί τον βασάνιζαν ανελέητα, προσεύχονταν τις νύχτες και έκανε αμέτρητες μετάνοιες. Τηρούσε με ακρίβεια τις νηστείες, παρά το ότι δεν το επέτρεπε η υγεία του. Παράλληλα εργαζόταν σκληρά στους κήπους του ιδρύματος και είχε αναλάβει καθήκοντα ψάλτη στο ναΐδριο του λεπροκομείου.

Με το παράδειγμά του, την υπομονή του και τους γλυκείς και παρηγορητικούς λόγους του έδινε κουράγιο στους άλλους ασθενείς, τους οποίους υπηρετούσε και στήριζε όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του. Αλλά η νόσος προχωρούσε ραγδαία. Κάποια στιγμή προσβλήθηκαν και τα μάτια του και τυφλώθηκε. Η νέα περιπέτεια δεν τον κατέβαλε. Διακονούσε με την αφή και έψαλλε από μνήμης! Η μόνη δύναμη και παρηγοριά, που του έμεινε ήταν η θερμή, η αδιάλειπτη, η νοερά προσευχή. Όλες τις ώρες της ημέρας κινούνταν τα παραμορφωμένα χείλη του, ψελλίζοντας την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό»!

Το 1957 έκλεισε το λεπροκομείο της Χίου και ο άγιος Άνθιμος φρόντισε να στείλει τον Νικηφόρο στον αντιλεπρικό σταθμό Αγίας Βαρβάρας στο Αιγάλεω Αττικής. Του έδωσε δε και συστατική επιστολή προς τον εκεί υπηρετούντα κληρικό π. Ευμένιο, τονίζοντάς του να προσέξει «τον θησαυρό που του έστειλε η Παναγία, διότι είχε πολλά να ωφεληθεί από εκείνον». Ο θησαυρός ήταν ο ασθενής μοναχός Νικηφόρος! Ο π. Ευμένιος δέχτηκε με καλοσύνη τον 67χρονο τότε μοναχό Νικηφόρο, του οποίου το σώμα είχε παραμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τη νόσο. Η όρασή του είχε χαθεί εντελώς και το πρόσωπό του είχε αλγεινή μορφή.

Γρήγορα διαπίστωσε ο π. Ευμένιος ότι είχε να κάμει με όντως άγιο άνθρωπο. Προσπάθησε να τον στηρίξει, όμως σύντομα διαπίστωσε πως όχι μόνο δεν είχε ανάγκη τη δική του στήριξη, αλλά εκείνος είχε τη δική του! Του ζήτησε να γίνει ο πνευματικός του πατέρας!

Σύντομα διαπιστώθηκε η αγιότητά του λεπρού μοναχού Νικηφόρου. Τα χαρίσματα του Θεού, ήταν εμφανή σ’ αυτόν και η φήμη του έγινε γνωστή στην Αθήνα. Πληθώρα κόσμου έτρεχε στο ταπεινό κελί του ιδρύματος να τον γνωρίσει και

να πάρει την ευχή του. Παρά την παραμόρφωση του προσώπου του, αυτό έλαμπε από ουράνια ιλαρότητα και είχε μια παράδοξη ηρεμία. Ήταν πλέον κατάκοιτος και τα άκρα του σώματός του ήταν μόνιμα αγκυλωμένα και παράλυτα. Οι πόνοι του αφόρητοι, οι κνησμοί ανυπόφοροι και πυκνό σκοτάδι σκέπαζε τα βλέφαρά του. Όμως όλα αυτά δεν τον εμπόδιζαν να υποδέχεται τους επισκέπτες του και να τους δίνει συμβουλές και κουράγιο στα δικά τους προβλήματα! Τους συμβούλευε να υπομένουν τις θλίψεις της ζωής, διότι εν τέλει αυτές λειτουργούν ευεργετικά για την πνευματική μας πρόοδο και προκοπή! Δίδασκε με το προσωπικό του παράδειγμα την υπομονή και την πίστη στην πρόνοια του Θεού!

Στις 4 Ιανουαρίου του 1964, σε ηλικία 74 ετών, τον κάλεσε ο Θεός κοντά Του. Τον πήρε στα υπερουράνια δώματά Του, για να τον αναπαύσει στους αιώνες των αιώνων. Να τον ανταμείψει για την υπομονή του και την εμπιστοσύνη του στη δική Του πρόνοια. Κηδεύτηκε στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων και ετάφη στο εκεί κοιμητήριο. Όταν έγινε εκταφή του σκηνώματός του τα χαριτόβρυτα οστά του ευωδίαζαν, σαφές δείγμα της αγιότητάς του. Δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες για επιτέλεση θαυμάτων. Ο πιστός λαός αποφάνθηκε ενωρίς για την αγιότητά του. Η τυπική αγιοκατάταξή του έγινε τον Δεκέμβριο του 2012 και ορίστηκε να τιμάται η μνήμη του την 4η Ιανουαρίου, ημέρα της οσιακής κοιμήσεώς του.

Ο άγιος Νικηφόρος είναι ένα από τα άπειρα θαυμαστά παραδείγματα υπομονής, την οποία η Εκκλησία μας ανήγαγε σε ύψιστη αρετή. Οι ασθένειες είναι το ολέθριο αποτέλεσμα της αμαρτίας στην ανθρώπινη φύση, η οποία μαρτυρεί τη φθαρτότητα και προμηνύει τον θάνατο. Αλλά ο Θεός του ελέους και των οικτιρμών μπορεί, με τη δική μας θέληση και προσπάθεια να μεταμορφώσει την οποιαδήποτε κακοπάθειά μας σε μέσον πνευματικής μας ωριμάνσεως και τελειώσεως. Αυτή την αρχή ακολούθησε ο πολύπαθος και μακάριος ετούτος άνθρωπος! Ας είναι για όλους μας παράδειγμα και ας τον μιμούμαστε όσο μπορούμε στην υπομονή και την πίστη στην πρόνοια του Θεού!

pemptousia

https://simeiakairwn.wordpress.com