Εορτολόγιο

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Εορτή της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Εορτή της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου


  •                                     Από  Desk Agioritikovima.gr
Εορτή της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Γιορτάζουμε σήμερα 29 Αυγούστου, ημέρα της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού.
«Ουκ εξεστί σοί έχειν, τήν γυναίκα τού αδελφού σου». Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα. Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του...
βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου.
Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της.

Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη.
Πράγμα που τελικά έγινε. Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες.
Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους: «ήλθεν... ο καιρός τών εθνών κριθήναι... καί διαφθείραι τούς διαφθείροντας τήν γήν». Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.
Οι εορτές του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου σε ολόκληρο το έτος:
~ Η Σύλληψις (23 Σεπτεμβρίου)
~ Το γενέσιον (24 Ιουνίου)
~ Η Σύναξις (7 Ιανουαρίου)
~ Η Αποτομή της κεφαλής (29 Αυγούστου)
~ Η Α' και Β' Εύρεσις της κεφαλής (24 Φεβρουαρίου)
~ Η Γ’ Εύρεσις της κεφαλής (25 Μαΐου)
Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!
Απολυτίκιο:
Ήχος β’.
Μνήμη δικαίου μετ᾽ εγκωμίων· σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον· όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.
https://www.youtube.com/watch?v=gLfknAdApIU
πηγή: agioritikovima.gr

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Θαύμα ενός ευλαβούς πλοιάρχου

Έκραξε μεγαλόφωνα «δόξα Σοι, Χριστέ, ο Θεός ημών»


Zoom in (real dimensions: 600 x 377)Εικόνα

Ο αββάς Γρηγόριος ο αναχωρητής μας διηγήθηκε τα εξής: «Στο πλοίο, καθώς ερχόμουν από το Βυζάντιο, μπήκε και κάποιος σκριβών (=σωματοφύλακας του βασιλιά) με τη γυναίκα του, ο οποίος είχε τάμα να προσκυνήσει στην αγία πόλη. Κι ήταν ο πλοίαρχος πολύ ευλαβής και νηστευτής. Καθώς λοιπόν ταξιδεύαμε, ξόδευαν σπάταλα το νερό οι υπηρέτες του σκριβώνα. Όταν λοιπόν φτάσαμε στη μέση του πελάγους, μας έλειψε το νερό κι ήμασταν σε πολύ δύσκολη θέση· κι ήταν ελεεινό θέαμα να βλέπεις γυναίκες και νεαρούς και μικρά παιδιά να λιποθυμούν από τη δίψα και να είναι σαν νεκροί. Αφού λοιπόν κάναμε τρεις μέρες σ’ αυτή την τόσο επικίνδυνη κατάσταση και δεν είχαμε πια ελπίδα ζωής, ο ακριβών, μη υποφέροντας τη δύσκολη κατάσταση, έβγαλε το ξίφος του θέλοντας να σκοτώσει και τον πλοίαρχο και τους ναύτες, γιατί έλεγε, ότι αυτοί ήσαν αίτιοι που χανόμασταν, μια και δεν γέμισαν νερό για τις ανάγκες μας.

Εγώ παρακαλούσα το σκριβώνα και του έλεγα: «Μην το κάνεις, αλλά μάλλον ας παρακαλέσουμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό μας, τον «ποιούντα μεγάλα και ανεξιχνίαστα ων ουκ έστιν αριθμός». Να που κι ο πλοίαρχος, όπως βλέπεις, συμπληρώνει τρίτη μέρα που καταγίνεται με την προσευχή και τη νηστεία». Ησύχασε τότε ο σκριβών και την τέταρτη μέρα κατά το μεσημέρι σηκώθηκε ο πλοίαρχος κι έκραξε μεγαλόφωνα «δόξα Σοι, Χριστέ, ο Θεός ημών», τόσο που εμείς καταπλαγήκαμε από τη φωνή του. Και λέει στους ναύτες; «Ξεδιπλώστε τις δερμάτινες τέντες»· και καθώς τις άπλωσαν, να ένα σύννεφο που ήρθε πάνω από το πλοίο κι έβρεξε τόσο νερό, μέχρι που γέμισαν όλα τα δοχεία μας. Ήταν δε το θαύμα μέγα και φοβερό, επειδή, αν και το πλοίο αρμένιζε, μας συνακολουθούσε το σύννεφο και δεν έβρεξε έξω από το πλοίο».

Ιωαν. Μόσχου, «Λειμωνάριον»
Εκδόσεις «Ι.Μ. Σταυρονικήτα Αγίου Όρους»

πηγή: http://xristianos.gr

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος: Περί Λογισμών Βλασφημίας

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος: Περί Λογισμών Βλασφημίας


Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος: Περί Λογισμών Βλασφημίας
ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
Περὶ λογισμῶν βλασφημίας
ΑΠΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ ρίζα καὶ φοβερὴ μητέρα -ἐννοῶ τὴν μολυσμένη ὑπερηφάνεια- ἀκούσαμε προηγουμένως ὅτι προέρχεται ἕνας πολὺ φοβερὸς ἀπόγονος, δηλαδὴ ἡ ἀνέκφραστη βλασφημία. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ τὴν φέρωμε στὴν μέση, διότι δὲν εἶναι τυχαῖος ἐχθρός, ἀλλὰ ἐχθρὸς καὶ ἀντίπαλος φοβερώτερος ἀπὸ κάθε ἄλλον. Τὸ δὲ χειρότερο εἶναι, ὅτι δὲν μπορεῖς εὔκολα νὰ τὴν ἐκφράσης καὶ νὰ τὴν ἐξομολογηθῆς ἢ νὰ τὴν στηλιτεύσης ἐνώπιον πνευματικοῦ ἰατροῦ. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ πολλὲς φορὲς αὐτὴ ἡ ἀνόσιος ἔφερε πολλούς σε ἀπόγνωσι καὶ ἀπελπισία καὶ κατέστρεψε κάθε τους ἐλπίδα, ὅπως τὸ σαράκι τὸ ξύλο.
2. Αὐτὴ λοιπόν, αὐτὴ ἡ παμμίαρη βλασφημία εὐχαριστεῖται πολλὲς φορὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἁγίων συνάξεων καὶ ἀκόμη τὴν φρικτὴ ὥρα τῆς τελέσεως τῶν Μυστηρίων νὰ ὑβρίζη τὸν Κύριον καὶ τὰ τελούμενα ἅγια μυστήρια. Ἀπὸ αὐτὸ ἀντιλαμβανόμεθα πλήρως ὅτι δὲν τὰ πρόφερε τὰ ἀνείπωτα καὶ ἀσεβῆ καὶ ἀκατανόητα ἐκεῖνα λόγια ἡ ἰδική μας ψυχή, ἀλλὰ ὁ ἀντίθεος δαίμων, ὁ ὁποῖος ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, διότι καὶ ἐκεῖ σκέφθηκε νὰ βλασφημήση τὸν Κύριον.
Διότι ἂν ἦταν ἰδικά μου τὰ ἄσεμνα καὶ ἀπρεπῆ ἐκεῖνα λόγια, πῶς δέχομαι τὸ δῶρο τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ τὸ προσκυνῶ; Πῶς μπορῶ νὰ ὑβρίζω καὶ νὰ δοξολογῶ συγχρόνως;
3. Πολλοὺς πολλὲς φορὲς ὁ ἀπατεὼν δαίμων τῆς βλασφημίας τοὺς ὡδήγησε σὲ παραφροσύνη.
Διότι κανεὶς ἄλλος λογισμὸς δὲν εἶναι τόσο δύσκολος στὴν ἐξαγόρευσί του ὅσο αὐτός. Γι᾿ αὐτὸ πολλὲς φορὲς σὲ πολλοὺς ἐγήρασε μέσα τους. Καὶ ὡς γνωστὸν τίποτε δὲν ἰσχυροποιεῖ τοὺς δαίμονες καὶ τοὺς λογισμοὺς ἐναντίον μας, ὅσο τὸ νὰ τοὺς τρέφωμε καὶ νὰ τοὺς ἀποκρύπτωμε μέσα στὴν καρδιά μας ἀνεξομολόγητους.
4. Κανεὶς ἂς μὴ θεωρῆ τὸν ἑαυτόν του αἴτιο γιὰ τοὺς λογισμοὺς τῆς βλασφημίας. Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος εἶναι καρδιογνώστης, γνωρίζει καλὰ ὅτι δὲν εἶναι ἰδικά μας αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ λόγια καὶ οἱ σκέψεις, ἀλλὰ τῶν ἐχθρῶν μας.
5. Ἡ μέθη εἶναι αἰτία στὸ νὰ σκοντάφτη κάποιος. Ὁμοίως καὶ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι αἰτία τῶν ἀπρεπῶν λογισμῶν. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἐσκόνταψε εἶναι ἀναίτιος γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ θὰ τιμωρηθῆ πάντως, διότι ἐμέθυσε.
6. Ὅταν ἐσταθήκαμε νὰ προσευχηθοῦμε, ξεσηκώθηκαν ἐναντίον μας οἱ ἀκάθαρτοι ἐκεῖνοι καὶ ἀνείπωτοι λογισμοί. Καὶ μόλις ἐτελειώσαμε τὴν προσευχή, ἔφυγαν ἀμέσως. Διότι δὲν συνηθίζουν νὰ μάχωνται ἐκείνους ποὺ δὲν τοὺς μάχονται.
7. Ὄχι μόνο τὸν Θεὸν καὶ τὰ θεῖα ὁ ἄθεος αὐτὸς δαίμων βλασφημεῖ, ἀλλὰ καὶ προφέρει μέσα στὸν νοῦ μας μερικὰ αἰσχρότατα καὶ ἄπρεπα λόγια, γιὰ νὰ ἐγκαταλείψωμε τὴν προσευχὴ ἢ γιὰ νὰ πέσωμε σὲ ἀπόγνωσι. Ἔτσι πολλοὺς τοὺς ἐμπόδισε ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ πολλοὺς τοὺς ἀπεμάκρυνε ἀπὸ τὰ Μυστήρια.
Σὲ μερικοὺς κατέτηξε τὰ σώματα ἀπὸ τὴν λύπη. Ἄλλους ὁ πονηρὸς αὐτὸς καὶ ἀπάνθρωπος τύραννος τοὺς ἐδάμασε μὲ τὴν νηστεία καὶ δὲν τοὺς ἐπέτρεψε τὴν παραμικρὴ ἀνακούφισι.
Καὶ κατώρθωσε νὰ πείση ὄχι μόνο τους κοσμικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς μοναχούς, ὅτι δὲν τοὺς ἀπολείπεται πλέον καμμία ἐλπίδα σωτηρίας καὶ ὅτι εἶναι ἐλεεινότεροι ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀπίστους καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς εἰδωλολάτρες ἀκόμη.
8. Ὅποιος ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς βλασφημίας καὶ θέλει νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπ᾿ αὐτό, ἂς ἐννοήση καλὰ ὅτι αἰτία αὐτῶν τῶν λογισμῶν δὲν εἶναι ἡ ἰδική του ψυχή, ἀλλὰ ὁ ἀκάθαρτος δαίμων, ποὺ εἶπε κάποτε πρὸς τὸν Κύριον: «Ταῦτα πάντα σοὶ δώσω, ἐὰν πεσῶν προσκυνήσῃς μοι» (Ματθ. δ´ 9).
Γιὰ τοῦτο καὶ ἐμεῖς ἂς τὸν περιφρονοῦμε καὶ ἂς μὴ ὑπολογίζωμε καθόλου τὰ λεγόμενά του καὶ ἂς τοῦ λέγωμε: «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ. Κύριον τὸν Θεόν μου προσκυνήσω καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσω» (πρβλ. Ματθ. δ´ 10)· «σοῦ δὲ ἐπιστρέψει ὁ πόνος καὶ ὁ λόγος ἐπὶ τὴν κεφαλήν σου, καὶ ἐπὶ τὴν κορυφήν σου ἡ βλασφημία σου καταβήσεται» (πρβλ. Ψαλμ. ζ´ 17) ἐν τῷ νῦν αἰώνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι».
9. Ὅποιος προσπαθεῖ νὰ παλαίψῃ ἐναντίον τοῦ δαίμονος τῆς βλασφημίας μὲ διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν προηγούμενο τρόπο, ὁμοιάζει μ᾿ ἐκεῖνον ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ συλλάβη τὴν ἀστραπὴ μὲ τὰ χέρια του. Διότι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συλλάβη ἢ νὰ ἀντειπῆ ἢ νὰ παλαίψῃ ἐναντίον ἐκείνου ποὺ ἐπέρχεται στὴν καρδιὰ ξαφνικὰ σὰν ἄνεμος, ποὺ εἶναι τὰ λόγια του γρηγορώτερα ἀπὸ τὴν ριπὴ τοῦ ὀφθαλμοῦ, καὶ ποὺ ἀμέσως γίνεται ἄφαντος;
10. Ὅλοι οἱ ἐχθροὶ ἵστανται ἀπέναντί μας καὶ μάχονται καὶ ἀργοῦν κάπως καὶ δίνουν καιρὸ στὸν ἀνταγωνιστή τους. Αὐτὸς ὅμως ὄχι! Ἀλλὰ μόλις φάνηκε ἔφυγε, καὶ μόλις ὡμίλησε ἀνεχώρησε.
11. Πολλὲς φορὲς τοῦτος ὁ δαίμων συνηθίζει νὰ εἰσχωρῆ στὸν νοῦ τῶν πιὸ ἁπλῶν καὶ πιὸ ἀκεραίων, διότι αὐτοὶ θορυβοῦνται καὶ ταράσσονται ὑπερβολικά, πολὺ περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Καὶ σ᾿ αὐτούς, ἔχομε τὴν γνώμη, ὅτι ὁ πόλεμος ὀφείλεται ἐξ ὁλοκλήρου στὸν φθόνο τῶν δαιμόνων καὶ ὄχι στὴν οἴησι.
12. Ἂς παύσωμε νὰ κρίνωμε καὶ νὰ κατακρίνωμε τὸν πλησίον, καὶ τότε δὲν πρόκειται νὰ φοβηθοῦμε τοὺς λογισμοὺς τῆς βλασφημίας. Διότι ἀφορμὴ καὶ ρίζα τοῦ δευτέρου εἶναι τὸ πρῶτο.
13. Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι κλεισμένος σ᾿ ἕνα σπίτι, ἀκούει τὰ λόγια αὐτῶν ποὺ περνοῦν ἀπ᾿ ἔξω, χωρὶς νὰ συνομιλῆ μαζί τους.
Παρομοίως καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ ζῆ μὲ αὐτοσυγκέντρωσι, ταράσσεται ἀκούοντας τὶς βλασφημίες ποὺ προφέρει διερχόμενος ὁ διάβολος.
14. Ὅποιος περιφρονεῖ τοῦτον τὸν δαίμονα, ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸ πάθος. Ὅποιος σοφίζεται νὰ ἀγωνισθῆ ἐναντίον τοῦ διαφορετικά, στὸ τέλος νικᾶται. Διότι ἐκεῖνος ποὺ προσπαθεῖ νὰ συλλάβη τὰ πνεύματα μὲ λόγια, ὁμοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ προσπαθεῖ νὰ κλείση κάπου τοὺς ἀνέμους. Κάποιος ἐκλεκτὸς μοναχός, ἐνοχλούμενος εἴκοσι χρόνους ἀπὸ τοῦτον τὸν δαίμονα, ἔλυωσε τὴν σάρκα του μὲ νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες. Καὶ ἀφοῦ δὲν εἶδε ἀπὸ αὐτὰ καμμία ὠφέλεια, ἔγραψε τὸ πάθος σὲ χαρτὶ καὶ ἐπῆγε καὶ τὸ ἔδωσε σὲ κάποιον ἅγιο ἄνδρα. Ἔπεσε δὲ κατὰ πρόσωπον στὴν γῆ καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀνυψώση πρὸς αὐτὸν τὸ βλέμμα του. Ὁ γέροντας μόλις τὸ διάβασε, χαμογέλασε, καὶ ἀφοῦ σήκωσε τὸν ἀδελφό, τοῦ λέγει: «Βάλε, τέκνον μου, τὸ χέρι σου στὸν αὐχένα μου». Ἀφοῦ τὸ ἔβαλε ὁ ἀδελφός, τοῦ λέγει ὁ μέγας ἐκεῖνος: «Ἂς εἶναι ἐπάνω στὸν τράχηλό μου, ἀδελφέ, αὐτὴ ἡ ἁμαρτία, ὅσα χρόνια τὴν εἶχες ἢ θὰ τὴν ἔχης ἀκόμη. Μόνο ἐσὺ νὰ μὴν τὴν ὑπολογίζης πλέον καθόλου». Καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτὸς διαβεβαίωνε ὅτι δὲν πρόφθασε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ κελλὶ τοῦ γέροντος, καὶ τὸ πάθος ἔγινε ἄφαντο. Τοῦτο τὸ περιστατικὸ μοῦ τὸ διηγήθηκε δοξάζοντας τὸν Θεὸν ὁ ἴδιος ἀδελφὸς στὸν ὁποῖο συνέβη.
Ὅποιος ἐνίκησε τοῦτο τὸ πάθος ἀπεμάκρυνε τὴν ὑπερηφάνεια.


http://impantokratoros.gr

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Απέλυσαν Μουφτή στην Τουρκία επειδή φορούσε ... Σταυρό

Απέλυσαν Μουφτή στην Τουρκία επειδή φορούσε ... Σταυρό


Απέλυσαν Μουφτή στην Τουρκία επειδή φορούσε ... Σταυρό
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
ΑΠΕΛΥΣΑΝ ΜΟΥΦΤΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΡΟΥΣΕ…ΣΤΑΥΡΟ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Την πραγματική καταπληκτική είδηση ότι η «Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας», (κάτι ανάλογο με την δική μας Αρχιεπισκοπή), απέλυσε μουφτή από μουσουλμανικό τέμενος γιατί φορούσε… σταυρό, τον οποίο μάλιστα δεν δίστασε να επιδείξει σε επισκέπτες μετά το ναμάζι, (μουσουλμανική προσευχή), έκανε γνωστή η τουρκική εφημερίδα, Cumhürriyet, (22/8), αλλά και πολλά περιφερειακά τουρκικά ΜΜΕ.

Σύμφωνα με τα ίδια τα δημοσιεύματα των τουρκικών ΜΜΕ, ο Nuh Korkmaz, μουφτής της πόλεως του Zonguldak, στον δυτικό Πόντο, επειδή έφερε στο στήθος του ένα χριστιανικό σταυρό σαν να είναι χριστιανός και τον οποίο δεν δίστασε να  επιδείξει σε ξένους επισκέπτες στην πόλη του, μόλις έγινε γνωστή αυτή του η πράξη απελύθη από τα καθήκοντα του στο τέμενος της πόλης του Zonguldak. Μάλιστα η απόλυση του σαν θρησκευτικού λειτουργού της μουσουλμανικής θρησκείας, δημοσιεύτηκε και στην επίσημη εφημερίδα της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας. Στο σχετικό δημοσίευμα γίνονταν γνωστό ότι κατά την διάρκεια επίσκεψης στην πόλη του ομάδας από ξένους τουρίστες, ο εν λόγω μουφτής και μάλιστα ημέρα Παρασκευή όποτε και τελείται η προσευχή και η τελετή της Παρασκευής, (αντίστοιχο της δικής μας Κυριακάτικης λειτουργίας), επέδειξε στους έκπληκτους επισκέπτες ένα χριστιανικό σταυρό αφήνοντας τους  κυριολεκτικά άφωνους μπροστά σε αυτό το πραγματικά αναπάντεχο θέαμα με ένα μουφτή να φορά τον σταυρό στο στήθος.

Αλλά το πιο εκπληκτικό σε όλη αυτή την πραγματικά πρωτοφανή για μουσουλμάνο μουφτή είδηση, ήταν ότι ο ίδιος εξηγώντας αυτή την χειρονομία του δήλωσε στα έκπληκτους ακροατές του ότι η Παναγία εμφανίστηκε μπροστά στο μέτωπο του περιστοιχιζόμενη από αγγέλους και πίστεψε πως αυτή η εμφάνιση θα σημαδέψει το πεπρωμένο του. Προσπαθώντας δε να δικαιολογήσει αυτό  το όραμα και την επίδειξη του σταυρού, υποστήριξε ότι πολλοί αναζητητές της αλήθειας, όπως ο ίδιος, έχουν πάντα μεγάλες θρησκευτικές ανησυχίες.

Η πραγματικά καταπληκτική αυτή περίπτωση προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο, μεγάλη αίσθηση όχι μόνο στην πόλη του Zonguldak όπου ήταν ο ανωτέρω μουφτής που κρυφά φορούσε ποιος ξέρει επί πόσο καιρό ένα σταυρό, αλλά και ευρύτερα. Σίγουρα η περίπτωση αυτού του μουφτή  είναι άλλο ένα επεισόδιο στην μακρά σειρά των επεισοδίων και αποκαλύψεων για την μεγάλη κρίση ταυτότητας, (Kimlik Meselesi), που περνά μεγάλο μέρος της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας που συνθλίβεται από ένα αυταρχικό ισλαμικό καθεστώς, το οποίο αντιδρά με κάθε μέσο σε κάθε προοπτική επανεμφάνισης χριστιανικών προτύπων. Παρά όμως την μεγάλη θρησκευτική καταπίεση, η περίπτωση αυτή είναι και  άλλο ένα σημάδι ανάδυσης της κρυμμένης θρησκευτικής ταυτότητας εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της σημερινής Μικράς Ασίας που την «έχασαν» σε κάποιο βάθος του χρόνου. Κατά περίπτωση όλοι αυτοί εκδηλώνονται σε κάθε ευκαιρία αναζητώντας τις πραγματικές θρησκευτικές τους ρίζες, προκαλώντας κυριολεκτικά «σεισμούς» στο θρησκευτικό κατεστημένο της Τουρκίας.

Ενώ λοιπόν στην Τουρκία  αναζητούν τρόπους να εκδηλώσουν την χαμένη τους θρησκευτική ταυτότητα κάτω από ένα ασφυκτικό Ισλάμ, εδώ στο… Ελλαδιστάν κυριαρχούν οι διάφοροι θλιβεροί ισλαμολάγνοι. Τελευταίο τους δε κατόρθωμα, με την συμβολή δήμαρχου συμπρωτεύουσας και υπουργού «Παιδείας», είναι να μετατρέψουν την Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης σε... Θολολογική Σχολή του Ισλάμ.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

http://www.impantokratoros.gr/

Δήλωση Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Δήλωση Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο


Δήλωση Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο
Με υποψιάζουσα σπουδή, στο Θερινό Τμήμα της Βουλής, εμφανίζεται αιφνιδιαστικά προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο που λέγεται «αντιρατσιστικό» και στο παρελθόν δεν πέρασε γιατί συναντούσε έντονες αντιδράσεις.
38 βουλευτές της ΝΔ επικαλούμενοι λόγους συνειδήσεως απειλούν ότι θα το καταψηφίσουν και ζητούν την απόσυρσή του. Η Κυβέρνηση φαίνεται πως τους αγνοεί και επιμένει. Υποθέτω πως τελικά θα τους εκβιάσει.
Πέντε Μητροπολίτες το αποκαλούν «καταστροφικό» ή «πονηρό» ή κάτι τέτοιο και σε έντονο ύφος εκφράζουν την αντίθεσή τους. Η Ιερά Σύνοδος προς το παρόν σιωπά. Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ στην επικεφαλίδα μιλάει και για ξενοφοβία, κάπου μέσα του είναι κρυμμένη και μια άλλη καινούργια και ύποπτη λέξη, η «ομοφοβία».

Φυσικά και θέλουμε να αντιμετωπισθεί ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία. Κοινωνίες μίσους και εκδικητικότητας που δεν είναι ανεκτικές στη φυσιολογική διαφορετικότητα δεν είναι ικανές να φιλοξενήσουν αξίες, ούτε να δημιουργήσουν πρόοδο και πολιτισμό, ούτε να συντηρηθούν και να επιβιώσουν. Κοινωνίες όμως που απαγορεύουν τον στιγματισμό και τον έλεγχο των ψυχοκοινωνικών διαστροφών, όπως είναι και οι γενοκτονίες και οι ομοφυλίες, αλλά και ο ρατσισμός, αυτές οι κοινωνίες ούτε κοινωνίες είναι ούτε και δημοκρατίες. Ας μας εξηγήσουν οι υποστηρικτές του νόμου γιατί να προστατεύεται ο αντιρατσισμός και να απαγορεύεται η «ομοφοβία».
Δεν ζητούμε να αποσυρθεί ο νόμος. Ζητούμε να διορθωθεί. Για να χτυπήσεις το μίσος δεν είναι μονόδρομος το να πνίξεις τον σεβασμό και την ελευθερία του λόγου. Για να εξαφανίσεις την κακία δεν υποχρεούσαι να απαγορεύσεις το Ευαγγέλιο. Υποχρεούσαι να το αναστήσεις.
Τελικά το πρόβλημα δεν είναι η «ομοφοβία», τήν οποία μόλις μάθαμε ως λέξη, όσο η ομομανία την οποία καθημερινά ζούμε στην πράξη.
Είναι κρίμα αυτή η Κυβέρνηση ως τελευταία πράξη πριν από την αυτοκτονία της να μας αφήνει ως νομοθετημένη πλέον κληρονομιά τα επίχειρα του ηθικού παραλογισμού της.
«Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».
http://impantokratoros.gr/

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Οι λεπροί άκουγαν από τα κελιά τούς ψαλμωδίες

Οι λεπροί άκουγαν από τα κελιά τούς ψαλμωδίες


Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.
Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά ʼρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου. Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους. Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!
πηγή: http://eikonografies.gr/

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Απαντήσεις του Γέροντα Θεόφιλου σε ερωτήματα των ακροατών



Εικόνα



- Είπατε και τότε ακόμη, όταν έχουμε πειρασμούς, να πηγαίνουμε στην εκκλησία.
 Αν αισθανόμαστε ότι έχουμε πειρασμούς, άλλου είδους σκέψεις και δεν μπορούμε
 να συγκεντρωθούμε, τότε να συνεχίσουμε την ακολουθία ή να φύγουμε από αυτήν;

Η λύση δεν είναι να φύγεις αλλά να βρεις να κάνεις κάτι άλλο, να αλλάξεις τις σκέψεις σου.
 Ο νους έχει την ιδιότητα να διασκορπίζεται και όλοι έχουμε τον πειρασμό να εγκλωβιστεί
 ο νους μας σε ενέργειες που δεν επιθυμούμε και σε σκέψεις που δε θα μπορούσαμε
 να φανερώσουμε οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Όμως, το σημαντικό είναι να οδηγήσουμε
 το νου εκεί που πρέπει, ν’ απομακρύνουμε τους κακούς λογισμούς με τη βοήθεια των
καλών λογισμών.

- Όταν μας έρχεται νύστα;

Όταν νυστάζουμε, να κοιμόμαστε καλύτερα στο σπίτι, για να μη νυστάζουμε πλέον. Τι συμβαίνει
 σ’ αυτή την περίπτωση: Και σε μένα καμιά φορά έρχεται νύστα , τί να κάνω… Δε θα το ήθελα
 να νυστάζω, αλλά μου συμβαίνει, γιατί όταν δεν είμαι ξεκούραστος, δεν είναι δυνατόν να μη μου
 συμβεί. Όταν με ρώτησε ο π. Ιωαννίκιος Μπαλάν- ο Θεός να τον σκεπάζει- στις «Πνευματικές
 Συνομιλίες» τί κάνω για να διώξω την νύστα , του είπα ότι κοιμάμαι! Πιστεύω πως αυτό είναι
 το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς, όταν θέλει να απομακρύνει την νύστα.
Όταν ήλθα εδώ στο μοναστήρι, οι πατέρες που ήταν τότε εδώ έλεγαν ότι έρχεται ο εχθρός και
 σου φέρνει ύπνο το βράδυ, για να μην μπορέσεις να προσευχηθείς. Ασφαλώς δε συμφωνούσα
πάντοτε μ’ αυτή τη θέση, γιατί έλεγα ότι, αν ο εχθρός έρχεται το βράδυ, θα έπρεπε να έρχεται και
 το πρωί , γιατί και το πρωί προσευχόμαστε και ούτε το πρωί του αρέσει να προσευχόμαστε.
 Τότε γιατί δεν έρχεται το πρωί; Αυτό σημαίνει ότι δεν
 πρόκειται για το διάβολο, αλλά για κάτι άλλο, για την κούραση! Δε χρειάζεται να τα φορτώνουμε
 όλα στον διάβολο.
Στο χωριό μας ήταν μια γυναίκα η οποία , όταν της ερχόταν το βράδυ ο ύπνος κατά τα νυχτέρια,
 έλεγε: «Μου έρχεται ο ύπνος, στείλ’ τον Κύριε». Αν οι ύπνος είναι μια ευλογία του Θεού, τότε
 γιατί να μην μας τον στείλει; Καμιά φορά κοιμάμαι και όρθιος και όταν ξυπνάω , λέω στον
εαυτό μου: «πού βρίσκομαι;». Βέβαια αυτό είναι μία αδυναμία. Αλλά σίγουρα δε θα με καταδικάσει
 ο Θεός γιατί κοιμήθηκα. Ίσως με καταδικάσει, γιατί δεν κοιμήθηκα αρκετά στο κελλί μου, αλλά
 ούτε και αυτό μπορεί πάντοτε να γίνεται.
Περισσότερο μου αρέσει η ακολουθία κατά την οποία είμαι ξεκούραστος, γιατί τότε είμαι σε θέση
να παρακολουθώ, να θέτω τον εαυτό μου απέναντι στα λόγια της ακολουθίας και αυτό είναι πολύ
 σημαντικό. Αλλά βέβαια εσείς οι φοιτητές δεν έχετε πρόβλημα, αφού κοιμόσαστε μέχρι να
ξεκουραστείτε και ιδιαίτερα τώρα στις διακοπές… Όμως, να μην κοιμόσαστε την ώρα που θα
πρέπει να βρίσκεστε στην εκκλησία, την Κυριακή δηλαδή. Να ξυπνάτε νωρίτερα, για να πάτε στην
 εκκλησία. Και, αν συμβεί να κοιμηθείτε κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, να προσέξετε τις
αγιογραφίες εδώ στην εκκλησία και ιδιαίτερα τις σκηνές της Κρίσεως κατά τη Δευτέρα Παρουσία,
 για να δείτε τι συμβαίνει με αυτούς που κοιμούνται στην ακολουθία.
Λέγαμε προηγουμένως ότι είναι πολύ σημαντικό πράγμα η συμμετοχή στη θεία λειτουργία.
Όμως εγώ πιστεύω ότι το κέντρο ή το ύψιστο σημείο της θείας λειτουργίας είναι η θεία μετάληψη.
Παρά ταύτα, πολλοί χριστιανοί συμμετέχουν στη θεία λειτουργία, χωρίς να μεταλάβουν. Είναι
αλήθεια ότι δεν μπορείς να μεταλάβεις χωρίς κάποια προετοιμασία.

- Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι που ζουν μέσα στον κόσμο εμποδίζονται από το να
 μεταλαμβάνουν ακόμη και για τις σκέψεις και για τα μικρά παραπτώματα και μάλιστα
 για μια μακρά περίοδο ετών; Πιστεύετε ότι αυτό είναι μία σωστή αντιμετώπιση;

Όχι! Υπάρχουν αμαρτήματα τα οποία οι άνθρωποι τα διαπράττουν μέσα από μία αμαρτωλή
συνήθεια: για παράδειγμα, όσοι δεν έχουν τελέσει εκκλησιαστικό γάμο και ζουν μαζί σαν
παντρεμένοι, αυτοί δεν μπορούν να μεταλάβουν. Έπειτα, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν
κάποια πράγματα: έχουν εχθρούς, κάνουν απάτες και γενικά κάποια πράγματα που τους
εμποδίζουν να πλησιάσουν το Θεό. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει καθαρά: «Δοκιμαζέτω
δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω• ὁ γὰρ
 ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρίμα ἐαυτῶ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου.
 διὰ τοῦτο ἐν ὑμὶν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοὶ» ( Α΄ Κορ. 11, 28-30 ) .
Υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις και πρέπει να τα έχεις υπ’ όψιν σου.
Αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσαν να μεταλάβουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι και πολύ πιο
 συχνά. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για ανθρώπους κάποιας ηλικίας που δε δεσμεύονται από κάποια
 αμαρτήματα, και μάλιστα άνθρωποι που τηρούν τις νηστείες. Εμείς δεν πρέπει να υποτιμήσουμε
την θεία μετάληψη αλλά ούτε και να τη θεωρήσουμε ότι είναι μία ανταμοιβή γι’ αυτούς που ζουν
μία εξαιρετική ζωή. Και τούτο γιατί, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η θεία κοινωνία
 δίνεται «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Όχι δηλαδή , διότι σου έχουν συγχωρηθεί
 οι αμαρτίες και έφτασες στην αιώνια ζωή, αλλά για να σου συγχωρηθούν οι αμαρτίες και να
 λάβεις την αιώνια ζωή.
Επομένως , η θεία μετάληψη είναι μία βοήθεια, όχι μια ανταμοιβή, με την έννοια ότι ο άνθρωπος
 αυτός έζησε εξαιρετικά και πρέπει «να του δώσουμε τη θεία μετάληψη». Οι άνθρωποι πρέπει
ν’ αναλογίζονται ότι η θεία μετάληψη είναι δώρο του Θεού και να μεταλαμβάνουν με αυτό το
φρόνημα. Όχι δηλαδή να μεταλαμβάνουν , όπως συμβαίνει στις μέρες μας, ακόμη και με τη
νοοτροπία «άντε, ας μεταλάβουμε!» .
Να ξέρετε, εγώ γενικά δεν προτρέπω ανθρώπους να μεταλαμβάνουν, αλλά να εξομολογούνται.
Και βέβαια δεν εξομολογούνται! Και τότε, αφού δεν εξομολογούνται, σημαίνει ότι δεν τους
 ενδιαφέρει ούτε η θεία μετάληψη. Οι άνθρωποι, όταν δεν έχουν καλή διάθεση, όταν δεν
ενδιαφέρονται γενικά γι’ αυτό το θέμα, τότε γιατί να τους προσφέρουμε και αυτή την ευκαιρία,
 αυτή τη δυνατότητα; Μόνο και μόνο γιατί αρέσει σε μένα;






Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Άγιος Αλέξανδρος Schmorell, ένας Νεομάρτυς κατά του ναζιστικού ολοκληρωτισμού

Άγιος Αλέξανδρος Schmorell, ένας Νεομάρτυς κατά του ναζιστικού ολοκληρωτισμού


Άγιος Αλέξανδρος Schmorell, ένας Νεομάρτυς κατά του ναζιστικού ολοκληρωτισμού
Άγιος Αλέξανδρος Schmorell
ένας Νεομάρτυς 
κατά του Ναζιστικού ολοκληρωτισμού

Έχει παρατηρηθεί ότι πάρα πολλοί πολέμιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βάλλουν κατ’ αυτής με αθεμελίωτες κατηγορίες. Δηλαδή κατηγορίες και μομφές αναπόδεικτες, που εκστομίζονται και κατασκευάζονται μόνο και μόνο για να σπιλωθεί το ηθικό ανάστημα της Εκκλησίας.
Ήδη από την σχολική, την μαθητική αλλά κυρίως την φοιτητική περίοδο, ιδιαίτερα κατά τα τέλη του εικοστού αιώνος, πολλά τέτοια «ζητήματα» που απασχολούσαν τους ανθρώπους, εύκολα γίνονταν αντικείμενο κακεντρεχούς προπαγάνδας με ευτελείς στόχους. Ένας από αυτούς ήταν να αμαυρωθεί η ιστορικά τεκμηριωμένη παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας στο διάβα των αιώνων. Και εδώ ακολουθείται το παράδειγμα των αιρετικών. Απομονώνουν ένα «συμβάν», του προσδίδουν τις διαστάσεις που επιθυμούν αλλοιώνοντάς το και μετά το εντάσσουν σε έναν κανόνα γενίκευσης. Έτσι υποτίθεται ότι θεμελιώνουν υποδείγματα γενικής ισχύος. Μία από τις σαθρές και αναπόδεικτες κατηγορίες, που μετά λύσσας υιοθετούν οι πολέμιοι της Εκκλησίας μας, είναι και αυτή: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεργάστηκε με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα»! Αποσιωπούν ή σκόπιμα αγνοούν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας όχι μόνον αντετάχθη σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό, αλλά και ανέδειξε Αγίους με την σθεναρή της αυτήν στάση. Και ναι μεν στην περίπτωση του Σταλινικού ολοκληρωτισμού, οι περισσότεροι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γνωρίζουν λαμπρά παραδείγματα Αγίων, Νεομαρτύρων και Ιερέων, που έδωσαν μαρτυρία αγωνιστικού πνευματικού ήθους κατά τόν εικοστό αιώνα. Στην χώρα μας, είναι γνωστή η περίπτωση του «από Τραπεζούντος» Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου, ο οποίος κατά την άνοιξη του 1941 αντέταξε το σθεναρό του φρόνημα στις κατοχικές Αρχές των Γερμανών, όταν αρνήθηκε να ορκίσει την διορισμένη κυβέρνηση Τσολάκογλου. Σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται στο ζήτημα αυτό οι πολέμιοι της Εκκλησίας. 
Εκείνο όμως, πιστεύω, που δεν έχει καταστεί γνωστό, είναι ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, έχει αναδείξει Αγίους που μαρτύρησαν κατά του Ναζισμού. 
Ένας από αυτούς είναι ο Άγιος Αλέξανδρος Schmorell, ο οποίος μάλιστα ήταν Γερμανός και μαρτύρησε τον Ιούλιο του 1943.
Ο Αλέξανδρος Schmorell είχε γεννηθεί στην Ρωσία το 1917 από Ρωσίδα μητέρα και Γερμανό πατέρα. Ο πατέρας του ο Hugo Schmorell ήταν γιατρός και είχε σπουδάσει στην Ρωσία κατά την προεπαναστατική περίοδο. Ο παππούς του Αλεξάνδρου από την πλευρά της μητέρας του, Nataliya Vvedenskaya, ήταν ιερέας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το 1918 η μητέρα του Αλεξάνδρου πέθανε από τύφο και δύο χρόνια αργότερα ο Hugo Schmorell νυμφεύθηκε την Γερμανίδα Elisabeth Hoffman που ήταν ρωμαιοκαθολική. Το 1921 για να αποφευχθούν οι διώξεις που ασκούσαν απηνώς οι Μπολσεβίκοι, η οικογένεια Schmorell κατέφυγε και εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Μαζί τους είχαν παραλάβει και την «παραμάνα» του Αλέξανδρου, Θεοδοσία Lapschina. Αυτή ήταν που έδωσε Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή στον μικρό Αλέξανδρο, έστω και εάν η μητριά του στα δύο παιδιά της, που γεννήθηκαν στο Μόναχο, έδωσε ρωμαιοκαθολική αγωγή. Ο Αλέξανδρος από πολύ μικρή ηλικία αγάπησε την Ορθοδοξία και μάλιστα παρότρυνε την μητριά του καθώς και τα ετεροθαλή αδέλφια του να παρακολουθήσουν μαθήματα σε Ορθόδοξο Κατηχητικό Σχολείο στο Μόναχο. Αγαπούσε με έμφαση την Ορθόδοξη Εκκλησία και παρακολουθούσε κάθε Κυριακή την Θεία Λειτουργία. Ο Αλέξανδρος Schmorell ήταν ένας πιστός Χριστιανός, πλήρως συνειδητοποιημένος και με ευαίσθητη συνείδηση. Ένα χρόνο μετά την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σπούδαζε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου Ludwig-Maximilian Universitat.
Υποχρεωτικά κατετάγη στον Γερμανικό Στρατό και εστάλη στο Ανατολικό Μέτωπο. Υπηρετούσε ως βοηθός στρατιωτικού ιατρού. Ο Αλέξανδρος κατ’ επανάληψιν δήλωνε ότι του ήταν αδύνατον να πυροβολεί και να σκοτώνει είτε Ρώσο είτε Γερμανό. Ήταν κάτι που ήταν αντίθετο στην Χριστιανική του αγωγή. Υπηρέτησε αποκλειστικά ως στρατιωτικός ιατρός και έτσι ήλθε σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο και μάλιστα βοηθούσε στην περίθαλψη (εκτός των Γερμανών) και Ρώσων αιχμαλώτων που είχαν τραυματισθεί. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα μετατέθηκε στο Μόναχο κατά τον Οκτώβριο του 1942.
Ο Αλέξανδρος με μερικούς του φίλους από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου σπούδαζε Ιατρική, ίδρυσε μια μυστική αντιναζιστική οργάνωση με ειρηνικό χαρακτήρα, είχε τον τίτλο «Λευκό Ρόδο». Μπορεί να πει κανείς μετά βεβαιότητος ότι το «Λευκό Ρόδο» ήταν ίσως η πιο σπουδαία μορφή αντίστασης κατά του ναζιστικού ολοκληρωτικού καθεστώτος του Χίτλερ, μέσα στην Γερμανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το «Λευκό Ρόδο» δεν προέβαινε σε καμιάν απολύτως βίαιη δραστηριότητα και αποσκοπούσε μόνο στην εκτύπωση και κυκλοφόρηση ενημερωτικών φυλλαδίων που ενημέρωναν τον Γερμανικό λαό για τα εγκλήματα που διέπραττε το ναζιστικό καθεστώς. Μάλιστα τα συνέδεε με την σατανική φύση τόσο της ναζιστικής ιδεολογίας όσο και με την αντιχριστιανική του υστερία. Ψυχή και έμπνευση του «Λευκού Ρόδου» ήταν ο Αλέξανδρος. Αυτός συνέτασσε τα κείμενα των αντικαθεστωτικών φυλλαδίων. Και μόνον αυτό το τόλμημα, κάτω υπό τρομερές συνθήκες απόλυτου τρόμου και ειδεχθούς ζόφου, συνιστά πράξη απαράμιλλης γενναιότητος. Το «Λευκό Ρόδο» πρόλαβε και εκτύπωσε έξι ενημερωτικά φυλλάδια. Κατά την διάρκεια της διανομής του έκτου φυλλαδίου (24 Φεβρουαρίου 1943) η Γκεστάπο συνέλαβε τα μέλη της αντιστασιακής ομάδας. Τελικά καταδικάσθηκε εις θάνατο τον Απρίλιο του 1943 και εκτελέσθηκε δι’ αποκεφαλισμού στις 13 Ιουλίου 1943.
Έχει ιδιαίτερη αξία να σταχυολογηθούν κάποια αποσπάσματα από τα κείμενα του Αλεξάνδρου στα κείμενα που εκυκλοφορήθησαν. 
(Απόσπασμα από την τέταρτη προκήρυξη)
«Κάθε λέξη από το στόμα του Χίτλερ είναι ένα ψέμα. Όταν μιλά για ειρήνη,  εννοεί τον πόλεμο και όταν κατά τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεί το όνομα του Παντοδύναμου, εννοεί τη δύναμη του κακού, τον εκπεσόντα άγγελο, το Σατανά. Το στόμα του είναι το δύσοσμο στόμιο της Κολάσεως και η ισχύς του εκ βάθρων καταραμένη.
Είναι αλήθεια ότι πρέπει να αγωνιστούμε κατά του εθνικοσοσιαλιστικού τρομοκρατικού κράτους με ορθολογικά μέσα. Όμως, οποιοσδήποτε εξακολουθεί να αμφισβητεί την πραγματικότητα, την ύπαρξη δαιμονικών δυνάμεων, θα έχει αποτύχει σε μεγάλο βαθμό να αντιληφθεί τη μεταφυσική διάσταση αυτού του πολέμου. Πίσω από τα συγκεκριμένα, ορατά περιστατικά, πίσω από όλες τις αντικειμενικές και λογικές διαπιστώσεις, βρίσκουμε το υπερλόγο στοιχείο: Τον αγώνα ενάντια στο δαίμονα, ενάντια στους υπηρέτες του Αντιχρίστου.
Παντού και πάντοτε, οι δαίμονες παραμόνευαν στο σκοτάδι, περιμένοντας τη στιγμή που ο άνθρωπος είναι αδύναμος: όταν με τη δική του βούληση εγκαταλείπει τη θέση του στην τάξη της Δημιουργίας, όπως δημιουργήθηκε γι’ αυτόν από το Θεό εν ελευθερία –όταν υποχωρεί στη δύναμη του κακού και αποχωρίζεται από τις άνωθεν δυνάμεις– κι αφού θεληματικά κάνει το πρώτο βήμα, οδηγείται ολοένα στο επόμενο με ραγδαία επιταχυνόμενο ρυθμό.
Παντού και σε όλους τους καιρούς της μεγαλύτερης κρίσης, έχουν εμφανισθεί άνθρωποι, προφήτες και άγιοι, που αγαπάνε την ελευθερία τους, κήρυξαν τον Μοναδικό Θεό, και με τη βοήθειά Του οδήγησαν το λαό στην αντιστροφή της πτωτικής του πορείας.
Ο άνθρωπος είναι, βέβαια, ελεύθερος, αλλά χωρίς τον αληθινό Θεό είναι ανυπεράσπιστος ενάντια στο κακό. Είναι σαν καράβι χωρίς πηδάλιο, στο έλεος της θύελλας, σαν μικρό παιδί χωρίς τη μητέρα του, σαν σύννεφο που διαλύεται στον αέρα. Και σε ρωτάω, σαν Χριστιανό που αγωνίζεσαι για τη διαφύλαξη του πιο πολύτιμου θησαυρού σου, μήπως διστάζεις, μήπως ξεπέφτεις στη δολιότητα, τον υπολογισμό και την αναβλητικότητα, με την ελπίδα ότι κάποιος άλλος θα σηκώσει το χέρι για να σε υπερασπίσει; Δεν σου έδωσε ο Θεός τη δύναμη και τη θέληση να αγωνιστείς; Πρέπει να χτυπήσουμε το κακό εκεί που είναι πιο δυνατό, και είναι πιο δυνατό στην εξουσία του Χίτλερ». 

(Απόσπασμα από την δεύτερη προκήρυξη)
«Γιατί σας τα λέμε όλα αυτά, αφού τα ξέρετε πολύ καλά, κι αν όχι τα συγκεκριμένα, άλλα, το ίδιο σοβαρά εγκλήματα που διέπραξε αυτή η τρομακτική συμμορία υπανθρώπων;»
«Ο κάθε άνθρωπος επιθυμεί να απαλλαγεί από μια τέτοιου είδους ενοχή, και ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του με την πιο ήρεμη και ήσυχη συνείδηση. Όμως, δεν μπορεί να απαλλαγεί: είναι ένοχος, ένοχος, ένοχος! Δεν είναι, όμως, αργά, να απαλλαγούμε από αυτή την εξόχως κατακριτέα και υπόλογη για όλες τις πλάνες κυβέρνηση, για να απαλλαγούμε από ακόμη μεγαλύτερη ενοχή…»
«Ποτέ μη ξεχνάτε το Θεό!…»
Στην τελευταία του επιστολή προς τους οικείους του έγραφε μεταξύ των άλλων: 
«Με τη θέληση του Θεού, η επίγεια ζωή μου θα κλείσει, προκειμένου να μεταβώ σε μίαν άλλη, που ποτέ δεν θα τελειώσει, όπου όλοι μας θα συναντηθούμε… Δυστυχώς, το χτύπημα αυτό θα είναι πιο σκληρό για σας παρά για μένα, γιατί φεύγω με τη βεβαιότητα ότι υπηρέτησα την αλήθεια. Αυτό με αφήνει με ήσυχη τη συνείδηση, παρά το γεγονός ότι είναι κοντά η ώρα του θανάτου. 
Και συνεχίζει
«Πρόσφατα διάβασα κάτι σ’ ένα πολύ καλό και με πολλά νοήματα βιβλίο, που ταιριάζει σε όλους εσάς: «Όσο μεγαλύτερη είναι η τραγωδία της ζωής, τόσο πιο δυνατή πρέπει να είναι η πίστη μας, όσο πιο καταδικασμένοι μοιάζουμε, με τόση μεγαλύτερη εμπιστοσύνη πρέπει να αφήνουμε τις ψυχές μας στα χέρια του Θεού Πατέρα.» Έγραφε ο Αββάς Θεόδωρος από το Βυζάντιο, [Θεόδωρος ο Στουδίτης] «Για το λόγο αυτό ευχαρίστησα το Θεό για τις δοκιμασίες μου, και άφησα τον εαυτό μου εντελώς στις ανεξερεύνητες βουλές της Προνοίας Του…»
Αυτό είναι το πνευματικό ηθικό ανάστημα αλλά και το απαράμιλλο σθένος του Αγίου Αλεξάνδρου Schmorell. Είναι δύσκολο στον εικοστό αιώνα να βρει κάποιος τέτοιες μορφές πνευματικής αντίστασης αλλά και ηθικής ανδρείας, που δεν μετακυλίουν σε πράξεις βίας. Μόνον το ήθος της Αγιότητος αναδεικνύει τέτοιες μορφές. Η Αγιοκατάταξη του Αλεξάνδρου έγινε από την Ρωσική Ορθόδοξη
Εκκλησία και η μνήμη του τιμάται στις 13 Ιουλίου.


Βασίλης Μακρής
Μεταλλειολόγος

http://impantokratoros.gr

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 174η Μητροπολίτου Κονίτσης Κοσμά: «Ἀγρίανε τὸ Γένος μας» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 174η Μητροπολίτου Κονίτσης Κοσμά: «Ἀγρίανε τὸ Γένος μας» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)


ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 174η Μητροπολίτου Κονίτσης Κοσμά: «Ἀγρίανε τὸ Γένος μας» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)
 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 174η: «Ἀγρίανε τὸ Γένος μας» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Αὐγούστου 2014
Ἀριθ.  Πρωτ. 47

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  174η

ΘΕΜΑ: «Ἀγρίανε τὸ Γένος μας»  (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)


Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, 
-Α-
Ἔχουν περάσει περισσότερα ἀπὸ διακόσια (200) χρόνια ἀπὸ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Παρὰ ταῦτα ἡ μνήμη του, οἱ Διδαχές του, οἱ προφητεῖες καὶ οἱ ὁμιλίες του ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ζοῦν στὴν μνήμη καὶ στὴν ψυχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἔζησε καὶ ἔδρασε σὲ δύσκολους καιροὺς καὶ σὲ χρόνια δίσεκτα, ὅταν ὁ Τοῦρκος κυριαρχοῦσε στὰ Βαλκάνια. Ἡ καταπίεση τῶν χριστιανῶν, μεγάλη, κυρίως μὲ τὶς βαρειὲς φορολογίες. Γι' αὐτό, καὶ ἀρκετοὶ χριστιανοί, μὴ ἀντέχοντας αὐτὴν τὴν τυραννία, ἀλλαξοπιστοῦσαν καὶ γινόντουσαν μουσουλμᾶνοι, γιὰ νὰ περισώσουν τὴν περιουσία τους καί, κάποτε, καὶ τὴν ζωή τους.
-Β-
Τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων ἦταν βυθισμένο στὴν ἀμάθεια. Τὰ ἤθη εἶχαν πολὺ χαλαρώσει. Καὶ ἡ κοινωνία ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶχε γίνει ἕνας τόπος, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ κακία, ἡ ἀγριότητα καὶ ἡ βία. Γι' αὐτό, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔλεγε συχνὰ κι' ἐπαναλάμβανε : "Ἀγρίανε τὸ Γένος μας". Δηλαδὴ ἀγρίεψε τὸ Γένος μας. Ξέφυγε ἀπ' τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ και δουλεύει στὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα ἀπομακρύνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο καὶ τὸν ἐξαγριώνουν. Ἔτσι, σὲ κάποια χωριά, πάντως ὄχι πολλά, δὲν τὸν δέχονταν τὸν Ἅγιο καὶ μᾶλλον τὸν ἔδιωχναν, φοβούμενοι ἴσως τοὺς Τούρκους, μὲ τοὺς ὁποίους ἤθελαν νὰ τἄχουν καλά. Γιὰ παράδειγμα, σὲ κάποιο χωριὸ μὲ ἀνάλογη συμπεριφορά, εἶπε στοὺς κατοίκους νὰ φορᾶτε πάντοτε τσόκαρα ! Καὶ σὲ ἄλλο, ὅπου οἱ χριστιανοὶ περιφρόνησαν τὴν πρόσκλησή του, ρώτησε : Πόσοι μένουν ἐδῶ ; Ὅταν τοῦ εἶπαν ἕνα ἀριθμό, ἀποκρίθηκε : Τόσοι νὰ μείνετε καὶ νὰ μὴν αὐξηθῆτε. Τέλος - γιὰ νὰ παραλείψουμε ἄλλα παραδείγματα - σ' ἕνα χωριό, ὅπου τὸν κυνήγησαν οἱ χριστιανοί, προφήτευσε ὅτι πολλὰ δεινὰ θὰ ὑποστοῦν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅπως καὶ ἔγινε.
-Γ-
Πράγματι, εἶχε ἀγριέψει τὸ Γένος μας ἐκεῖνα τὰ χρόνια. Καὶ χρειάστηκε νὰ περιοδεύσῃ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἴκοσι (20) σχεδὸν χρόνια, διδάσκοντας τὸν λαό, ὥστε νὰ ξαναβρῇ τὸν δρόμο τῆς

Ἔχουν περάσει περισσότερα ἀπὸ διακόσια (200) χρόνια ἀπὸ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Παρὰ ταῦτα ἡ μνήμη του, οἱ Διδαχές του, οἱ προφητεῖες καὶ οἱ ὁμιλίες του ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ζοῦν στὴν μνήμη καὶ στὴν ψυχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἔζησε καὶ ἔδρασε σὲ δύσκολους καιροὺς καὶ σὲ χρόνια δίσεκτα, ὅταν ὁ Τοῦρκος κυριαρχοῦσε στὰ Βαλκάνια. Ἡ καταπίεση τῶν χριστιανῶν, μεγάλη, κυρίως μὲ τὶς βαρειὲς φορολογίες. Γι' αὐτό, καὶ ἀρκετοὶ χριστιανοί, μὴ ἀντέχοντας αὐτὴν τὴν τυραννία, ἀλλαξοπιστοῦσαν καὶ γινόντουσαν μουσουλμᾶνοι, γιὰ νὰ περισώσουν τὴν περιουσία τους καί, κάποτε, καὶ τὴν ζωή τους.
-Β-
Τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων ἦταν βυθισμένο στὴν ἀμάθεια. Τὰ ἤθη εἶχαν πολὺ χαλαρώσει. Καὶ ἡ κοινωνία ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶχε γίνει ἕνας τόπος, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ κακία, ἡ ἀγριότητα καὶ ἡ βία. Γι' αὐτό, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔλεγε συχνὰ κι' ἐπαναλάμβανε : "Ἀγρίανε τὸ Γένος μας". Δηλαδὴ ἀγρίεψε τὸ Γένος μας. Ξέφυγε ἀπ' τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ και δουλεύει στὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα ἀπομακρύνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο καὶ τὸν ἐξαγριώνουν. Ἔτσι, σὲ κάποια χωριά, πάντως ὄχι πολλά, δὲν τὸν δέχονταν τὸν Ἅγιο καὶ μᾶλλον τὸν ἔδιωχναν, φοβούμενοι ἴσως τοὺς Τούρκους, μὲ τοὺς ὁποίους ἤθελαν νὰ τἄχουν καλά. Γιὰ παράδειγμα, σὲ κάποιο χωριὸ μὲ ἀνάλογη συμπεριφορά, εἶπε στοὺς κατοίκους νὰ φορᾶτε πάντοτε τσόκαρα ! Καὶ σὲ ἄλλο, ὅπου οἱ χριστιανοὶ περιφρόνησαν τὴν πρόσκλησή του, ρώτησε : Πόσοι μένουν ἐδῶ ; Ὅταν τοῦ εἶπαν ἕνα ἀριθμό, ἀποκρίθηκε : Τόσοι νὰ μείνετε καὶ νὰ μὴν αὐξηθῆτε. Τέλος - γιὰ νὰ παραλείψουμε ἄλλα παραδείγματα - σ' ἕνα χωριό, ὅπου τὸν κυνήγησαν οἱ χριστιανοί, προφήτευσε ὅτι πολλὰ δεινὰ θὰ ὑποστοῦν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅπως καὶ ἔγινε.
-Γ-
Πράγματι, εἶχε ἀγριέψει τὸ Γένος μας ἐκεῖνα τὰ χρόνια. Καὶ χρειάστηκε νὰ περιοδεύσῃ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἴκοσι (20) σχεδὸν χρόνια, διδάσκοντας τὸν λαό, ὥστε νὰ ξαναβρῇ τὸν δρόμο τῆς

ἀρετῆς. Εἴκοσι χρόνια, μὲ ὑποτυπώδεις δρόμους, μὲ κινδύνους ἀπὸ Τούρκους καὶ ληστές, μὲ λιοπύρια, μὲ βροχὲς καὶ χιόνια καὶ φουσκωμένα καὶ ἀγριεμένα ποτάμια, εἶναι πραγματικὰ ἕνας ἆθλος. Γιατί, βέβαια, δὲν διέθετε μέσα μεταφορᾶς, οὔτε ... τηλέφωνα, οὔτε εὕρισκε ξενοδοχεῖα ὕπνου καὶ φαγητοῦ, ἀλλὰ περπατῶντας συνεχῶς καὶ πηγαίνοντας ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, προσπαθοῦσε νὰ ἡμερέψῃ τοὺς Ἕλληνες, ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ τὸν Τοῦρκο, τὴν φτώχεια καὶ τὴν κακομοιριά. Καί, τελικά, φαίνεται ὅτι τὸ πέτυχε, μὲ τὴν χάρη, βέβαια τοῦ Θεοῦ.
-Δ-
Μετὰ ἀπὸ λίγες δεκαετίες ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του τέλος, ἡ Ἑλλάδα κατάφερε νὰ ἐλευθερώσῃ τὴν Πελοπόννησο, τὴν Στερεὰ καὶ τὶς Κυκλάδες νήσους. Ἀργότερα, σ' αὐτὸ τὸ μικρὸ κράτος προστέθηκαν ἡ Θεσσαλία, ἡ Ἄρτα καὶ τὰ Ἰόνια νησιά, ἐνῷ κατὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1912-13 μέχρι καὶ τὸ 1920, ἡ Κρήτη, ἡ Σάμος, ὅλα τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ἡ Θράκη, ἡ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος ἐνσωματώθηκαν στὸν ἐθνικὸ κορμό. Καὶ σήμερα, ἡ Πατρίδα μας εἶναι ἰσότιμο μέλος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ στὸν Ὀργανισμὸ Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Παρὰ ταῦτα ὅμως, ἄν ξαναρχόταν σήμερα ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς θὰ ξανάλεγε ὅτι «ἀγρίανε τὸ Γένος μας». Γιατί, πράγματι, βλέπουμε μιὰ ἐκτροπὴ τῆς κοινωνίας μας πρὸς τὴν λεηλασία τοῦ δημοσίου χρήματος, πρὸς τὴν βία, τὸ ἔγκλημα καί, γενικῶς, σὲ παραβατικὲς συμπεριφορές, ποὺ προκαλοῦν μεγάλη ἀνησυχία καὶ ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ Τόπου.
-Ε-
Εἶναι, ἑπομένως, ἀνάγκη νὰ ξανακούσουμε τὴν φωνὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ νὰ μᾶς καλῇ σὲ μετάνοια. Αὐτό, ἀκριβῶς, θὰ μᾶς ὑπενθυμίση καὶ ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης του στὴν Κόνιτσα, ὅπου καὶ ὁ περικαλλὴς Ναός του. Ἔτσι, τὴν παραμονή, Σάββατο, 23 Αὐγούστου 2014 στὶς 7 μ.μ. θὰ ψαλῆ Μέγας Ἀρχιερατικὸς Ἑσπερινὸς καὶ θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ λιτάνευση τῆς Εἰκόνος καὶ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου. Στὶς 24 Αὐγούστου, Κυριακή, ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου, θὰ τελεσθῇ πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Οἱ καταβασίες (δεύτερη καμπάνα) θὰ ἀρχίσουν στὶς 7.30 τὸ πρωΐ.
Θὰ σᾶς περιμένω ὅλους. Πολλὰ τὰ ἔτη σας, ἅγια, εὐλογημένα καὶ ἀγωνιστικά.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
ἀρετῆς. Εἴκοσι χρόνια, μὲ ὑποτυπώδεις δρόμους, μὲ κινδύνους ἀπὸ Τούρκους καὶ ληστές, μὲ λιοπύρια, μὲ βροχὲς καὶ χιόνια καὶ φουσκωμένα καὶ ἀγριεμένα ποτάμια, εἶναι πραγματικὰ ἕνας ἆθλος. Γιατί, βέβαια, δὲν διέθετε μέσα μεταφορᾶς, οὔτε ... τηλέφωνα, οὔτε εὕρισκε ξενοδοχεῖα ὕπνου καὶ φαγητοῦ, ἀλλὰ περπατῶντας συνεχῶς καὶ πηγαίνοντας ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, προσπαθοῦσε νὰ ἡμερέψῃ τοὺς Ἕλληνες, ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ τὸν Τοῦρκο, τὴν φτώχεια καὶ τὴν κακομοιριά. Καί, τελικά, φαίνεται ὅτι τὸ πέτυχε, μὲ τὴν χάρη, βέβαια τοῦ Θεοῦ.
-Δ-
Μετὰ ἀπὸ λίγες δεκαετίες ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του τέλος, ἡ Ἑλλάδα κατάφερε νὰ ἐλευθερώσῃ τὴν Πελοπόννησο, τὴν Στερεὰ καὶ τὶς Κυκλάδες νήσους. Ἀργότερα, σ' αὐτὸ τὸ μικρὸ κράτος προστέθηκαν ἡ Θεσσαλία, ἡ Ἄρτα καὶ τὰ Ἰόνια νησιά, ἐνῷ κατὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1912-13 μέχρι καὶ τὸ 1920, ἡ Κρήτη, ἡ Σάμος, ὅλα τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ἡ Θράκη, ἡ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος ἐνσωματώθηκαν στὸν ἐθνικὸ κορμό. Καὶ σήμερα, ἡ Πατρίδα μας εἶναι ἰσότιμο μέλος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ στὸν Ὀργανισμὸ Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Παρὰ ταῦτα ὅμως, ἄν ξαναρχόταν σήμερα ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς θὰ ξανάλεγε ὅτι «ἀγρίανε τὸ Γένος μας». Γιατί, πράγματι, βλέπουμε μιὰ ἐκτροπὴ τῆς κοινωνίας μας πρὸς τὴν λεηλασία τοῦ δημοσίου χρήματος, πρὸς τὴν βία, τὸ ἔγκλημα καί, γενικῶς, σὲ παραβατικὲς συμπεριφορές, ποὺ προκαλοῦν μεγάλη ἀνησυχία καὶ ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ Τόπου.
-Ε-
Εἶναι, ἑπομένως, ἀνάγκη νὰ ξανακούσουμε τὴν φωνὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ νὰ μᾶς καλῇ σὲ μετάνοια. Αὐτό, ἀκριβῶς, θὰ μᾶς ὑπενθυμίση καὶ ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης του στὴν Κόνιτσα, ὅπου καὶ ὁ περικαλλὴς Ναός του. Ἔτσι, τὴν παραμονή, Σάββατο, 23 Αὐγούστου 2014 στὶς 7 μ.μ. θὰ ψαλῆ Μέγας Ἀρχιερατικὸς Ἑσπερινὸς καὶ θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ λιτάνευση τῆς Εἰκόνος καὶ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου. Στὶς 24 Αὐγούστου, Κυριακή, ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου, θὰ τελεσθῇ πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Οἱ καταβασίες (δεύτερη καμπάνα) θὰ ἀρχίσουν στὶς 7.30 τὸ πρωΐ.
Θὰ σᾶς περιμένω ὅλους. Πολλὰ τὰ ἔτη σας, ἅγια, εὐλογημένα καὶ ἀγωνιστικά.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
http://impantokratoros.gr

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

"Θεέ μου, πάρε με!" (παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία)

"Θεέ μου, πάρε με!" (παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία)


Πόσοι ἄνθρωποι σὲ δύσκολες στιγμὲς δὲν τὸ λένε!
Οἱ περισσότεροι ὅμως δὲν γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἁμαρτία κι ὅτι ἀποτελεῖ ἔλλειψη ὑπομονῆς κι ἐλπίδας στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀκόλουθο ὅμως περιστατικό, τὸ βεβαιώνει ξεκάθαρα. Τὸ διηγήθηκε μὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ συναίσθηση ἕνας σεβαστὸς ἱερέας, ὁ ὁποῖος ἔχει πνευματικὰ παιδιὰ καὶ στὴν ἐπαρχία καὶ στὴν Ἀθήνα. 

Εἶπε: «Ἐγώ, ἀφ᾽ ὅτου ἔγινα ἱερέας, μὲ κυνήγησε ἡ συκοφαντία (τὸ σύγχρονο μαρτύριο). Πότε μὲ τὸν ἕναν τρόπο, πότε μὲ τὸν ἄλλον, μὲ πίκραιναν καὶ μὲ καταρράκωναν πολλοί, μὲ ψευδεῖς κατηγορίες. Αὐτὸ γινόταν ἐπανειλημμένα. Τόσο πόνεσα καὶ τόσο κουράστηκα, ποὺ λύγισα κι ἀρκετὲς φορὲς εἶπα: “Θεέ μου, πάρε μέ!”. Καὶ τελικά, μὲ πῆρε!...».

Ὅσοι τὸν ἄκουγαν ἔμειναν κατάπληκτοι νὰ τὸν κοιτοῦν, σκεπτόμενοι πόση ἐνοχὴ ἔχουν ὅσοι κατηγοροῦν, ἰδίως τοὺς ἱερωμένους… Πόση ἁμαρτία συσσωρεύουν στὴν ψυχή τους, ἰδίως ὅταν σπρώχνουν σὲ ἀπελπισία τὶς ψυχὲς ποὺ κατηγοροῦν! Λὲς καὶ τοὺς ἐξουσιοδότησε ὁ Θεὸς νὰ κρίνουν τὸν κόσμο…

Ὁ σεμνὸς κληρικὸς συνέχισε τὴν ἀφήγησή του, λέγοντας:
«Ἔπαθα ἀνακοπὴ καρδιᾶς. Μοῦ συνέβη στὴν Ἀθήνα. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ βρισκόμουν ἐν μέσω γνωρίμων καὶ πνευματικῶν τέκνων μου. Ἀμέσως μὲ μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ οἱ γιατροὶ προσπάθησαν πολὺ νὰ ξεκινήσουν τὴν καρδιά, ἀλλὰ δὲν ἔγινε τίποτα. Στὸ τέλος εἶπαν: “Δὲ γίνεται τίποτα μὲ τὸν παππούλη• πάρτε τον στὸ νεκροτομεῖο!”.

Ἐγὼ τώρα, καὶ τί δὲν ἔζησα τὶς ἕξι αὐτὲς ὧρες ποὺ ἤμουν νεκρός! Κατ’ ἀρχάς, ἔνιωθα τὸν Ἄγγελό μου νὰ μὲ συντροφεύη καὶ νὰ μὲ περιβάλλη προστατευτικὰ σὲ μία πορεία, ποὺ στὴν ἀρχὴ ἦταν κάπως δύσκολη, ἀλλὰ ἀμέσως μετὰ ἀνοδική, πρὸς ἕνα θεσπέσιο, γλυκύτατο φῶς. 

Κατὰ τὴ διαδρομή, πολλὰ κακὰ πνεύματα φώναζαν ἐπιθετικὰ καὶ μὲ κατηγοροῦσαν. Μία ἀπὸ τὶς κατηγορίες ἦταν ἡ ἑξῆς:
–Ποῦ τὸν πᾶς; Αὐτός; Ἦταν φιλοχρήματος. Ἐνῶ εἶχε ὑποσχεθεῖ ἀκτημοσύνη, εἶχε χρήματα δικά του…!
Ὁ ἅγιος Ἄγγελος ὅμως τοὺς ἀπέκρουε κι ἔλεγε•
–Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια! Τὰ χρήματα ποὺ εἶχε ἦταν τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ τὰ διαχειριζόταν.

Τελικὰ φθάσαμε σ’ ἕνα μέρος ποὺ φαινόταν νὰ εἶναι σύνορο δύο περιοχῶν. Ἐκεῖ ἄκουσα τὸν ἑξῆς διάλογο ποὺ ἔκανε ὁ Ἄγγελός μου μὲ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἄκουσα μάλιστα καὶ τὴ γλυκύτατη ἀλλὰ κάπως αὐστηρὴ φωνή Της. 

Ὁ Ἄγγελός μου ἔλεγε•
–Ὑπεραγία Θεοτόκε, νὰ ὁδηγήσω τὸν παππούλη στὴ Βασιλεία τοῦ Υἱοῦ Σου;
Ἐκείνη ἀπάντησε•
–Ὄχι! Γιατὶ ἔχει κάνει μία σοβαρὴ ἁμαρτία.
–Τί ἁμαρτία, Δέσποινά μου; Ὁ παππούλης ἦταν καλὸς (ἄρχισε νὰ μὲ ὑπερασπίζει, ἐνῶ ἔνιωθα τὰ δάκρυά του νὰ πέφτουν ζεστὰ πάνω στὸν τράχηλό μου! ), ἔχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχὲς νὰ σωθοῦν…
–Αὐτό εἶναι ἀλήθεια, ἀπάντησε ἡ Θεοτόκος. Ἀλλά, δὲν ἔκανε ὑπομονὴ στὸν ἀγώνα ποὺ εἶχε, κι ἔλεγε στὸν Υἱό μου “Πάρε με” καὶ “πάρε με”. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, νὰ τελειώση μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγώνα του καὶ μετὰ θὰ εἰσέλθη στὴ Βασιλεία τοῦ Υἱοῦ μου.

Καθὼς γυρίζαμε μὲ τὸν ἅγιο Ἄγγελο, εἶδα τὸν Παράδεισο καὶ τὴν Κόλαση. Αὐτὰ ποὺ γράφουν τὰ βιβλία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀλήθεια! Τὰ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου!...

Ὅταν φθάσαμε στὸ νοσοκομεῖο, μὲ ἀποστροφὴ μπῆκα στὸ νεκρὸ παγωμένο σῶμα μου. Ἔκανα ὀκτὼ ὧρες γιὰ νὰ κινήσω τὶς πρῶτες κλειδώσεις τῶν δαχτύλων τῶν χεριῶν μου! Ἀπ᾽ τὸ παίξιμο τῶν βλεφάρων μου ἀντιλήφθηκε τὴ νεκρανάστασί μου πρώτη ἡ ἀδελφή μου, κι ἀναστατώθηκε ὅλο τὸ νοσοκομεῖο.

Σιγὰ - σιγὰ συνῆλθα, κι ἀπὸ τότε προσέχω καὶ κάνω ὑπομονὴ ἀδιαμαρτύρητα σὲ ὅ,τι ἐπιτρέπει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ κερδίσουμε τὸν Παράδεισο, ἀδελφοί μου, πρέπει μὲ τὴν ὑπομονή μας νὰ κερδίσουμε τὴν ψυχή μας!».

Αὐτὰ εἶπε ὁ παππούλης καὶ μὲ τὰ τελευταῖα λόγια ἡ φωνή του κόπηκε ἀπ’ τὴ συγκίνηση…

(ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μηνύματα ἀπὸ τὸν Οὐρανό», 
ἔκδ. ἱ. μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2005)
impantokatoros.gr

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι χαρά και πανηγύρι υπέρλαμπρο για όλη την Ορθόδοξη οικουμένη

Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι χαρά και πανηγύρι υπέρλαμπρο για όλη την Ορθόδοξη οικουμένη


Zoom in (real dimensions: 600 x 377)Εικόνα

Κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου εορτάζουμε την Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου, που ονομάζεται και Πάσχα του καλοκαιριού. Αν η μνήμη ενός Αγίου αποτελεί αφορμή χαράς και πανηγύρεως για όλη την Εκκλησιαστική Κοινότητα, η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι χαρά και πανηγύρι υπέρλαμπρο για όλη την Ορθόδοξη οικουμένη.

Η Παναγία είναι η Μητέρα του Χριστού και επομένως είναι Μητέρα της ζωής και αιτία της ανθρωπίνης σωτηρίας.«Μετέστης προς την ζωήν μήτηρ υπάρχουσα της ζωής». Έπρεπε όμως και αυτή, όπως όλοι οι άνθρωποι, να πληρώσει το «κοινόν χρέος», να γνωρίσει τον θάνατο, που δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της αμαρτίας. Βέβαια, με την Ανάσταση του Χριστού καταργήθηκε ο θάνατος και οι ψυχές των δικαίων προγεύονται τον Παράδεισο. Τα σώματά τους θα αναστηθούν πνευματικά και άφθαρτα κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και θα ενωθούν το καθένα με την δική του ψυχή.

Όμως, κατά θεία παραχώρηση και φιλανθρωπία, υφίσταται ο πρόσκαιρος χωρισμός της ψυχής από το σώμα, για να μη γίνει «τό κακόν αθάνατον». Διαλύεται στον τάφο το ανθρώπινο σώμα μέχρι την κοινή εξανάσταση. Αλλά το θεοδόχο σώμα της Παναγίας, αυτό το σώμα που εβάστασε για εννέα μήνες και εγαλούχησε ως βρέφος τον Θεόν Λόγον, δεν ήταν δυνατόν να το κρατήση ο τάφος. Τρείς ημέρες μετά την κοίμησή της «μετέστησεν αυτήν προς τας εκείθεν μονάς, Χριστός ο εξ’ αυτής άνευ σποράς γεννηθείς». Το σώμα της αναστήθηκε, ενώθηκε με την καθαρή ψυχή της και, πνευματικό και άφθαρτο, αναλήφθηκε στους ουρανούς, για να είναι πάντοτε στους αιώνας των αιώνων κοντά στον Υιό και Θεό της. «Διό θνήσκουσα, σύν τω Υιώ εγείρη διαιωνίζουσα» (Κοσμάς ο Ποιητής, α’ ωδή Κανόνος στην Κοίμηση της Θεοτόκου).

Στο τελευταίο μυστήριο της ζωής της, την ένδοξη Κοίμηση της, έπρεπε να είναι παρόντες όλοι οι «αυτόπται του Λόγου και υπηρέται», δηλαδή οι Απόστολοι και οι Άγιοι Ιεράρχες, όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο διδάσκαλος του Άγιος Ιερόθεος, πρώτος Επίσκοπος Αθηνών. Γι’ αυτό με τρόπο θαυμαστό μαζεύτηκαν όλοι από τα πέρατα της οικουμένης, για να προπέμψουν το Θεοδόχο και ακραιφνέστατο σώμα της. «Θεία δυνάμει περαιωθέντες την Σιών κατελάμβανον και προς ουρανόν επειγομένην, προέπεμπον την ανωτέραν των Χερουβίμ».

Την Μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή την Ανάσταση και Ανάληψη του σώματός της, βεβαιώνουν πολλοί Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως οι Άγιοι, Ανδρέας ο Κρήτης, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Μάρκος ο Εφέσου, Θεόδωρος ο Στουδίτης και άλλοι. Αλλά και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας το γεγονός αυτό τονίζεται και ψάλλεται πανηγυρικά.: «Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον»(Κοντάκιο Εορτής).

Η έξοδος της Παναγίας υπήρξε ένδοξη, όπως και όλη η επίγεια ζωή της. Φυσικά γνώρισε και αυτή τον πόνο, αφού αυτός είναι συνυφασμένος με την ζωή του ανθρώπου μετά την πτώση. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πονέσει κανείς στην ζωή του, γι’ αυτό σημασία έχει το πώς αντιμετωπίζει τις αναποδιές και τις θλίψεις που προκαλούν τον πόνο. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται έχει σχέση με την νοοτροπία του καθενός και την όλη προσωπικότητά του. Οι αρρώστιες και ο θάνατος αποτελούν οριακά σημεία της ανθρωπίνης ζωής και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δύσκολο να υποκριθεί κανείς. Έτσι φανερώνεται η πνευματική του κατάσταση, το ποιος πραγματικά είναι. Η κοίμηση των Αγίων, όπως άλλωστε και όλη η ζωή τους, είναι κάτι το εκπληκτικό. Βλέπεις ένα πρόσωπο ήρεμο, γαλήνιο, ειρηνικό, χωρίς άγχος και τρόμο, να περιμένει την έξοδο από την ζωή αυτή με τέτοια λαχτάρα, όπως κάποιος που λείπει από την αγαπημένη του πατρίδα πολλά χρόνια και τώρα, επί τέλους, επιστρέφει στον τόπο που λατρεύει.

Τους ανθρώπους του Θεού δεν τους στενοχωρούν οι θλίψεις, αντίθετα μάλιστα, τους πλαταίνουν τον νου και την καρδιά και τους ανοίγουν νέους ορίζοντες κατά το Γραφικό, «εν θλίψει επλάτυνάς με» και «εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι». Μια αγιασμένη ύπαρξη έλεγε: «Ο άνθρωπος που θα με κάνη να στενοχωρηθώ δεν έχει γεννηθεί ακόμα». Επομένως, το πρόβλημα στη ζωή δεν είναι οι θλίψεις, που πάντα θα υπάρχουν, αλλά ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζονται. Και αυτός ο τρόπος πρέπει να είναι τέτοιος που να βοηθά στο να αποφεύγεται η σύγχυση και η απόγνωση και να διατηρείται η ειρήνη της ψυχής. Ως τέτοιος προτείνεται από την μακρόχρονη πείρα της Εκκλησίας η απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, καθώς και η καταφυγή και προσευχή στην Μητέρα της Ζωής και Μητέρα όλων μας.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Αύγουστος 1997